Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 137]
| |
Wijse: La volte. Oft: Doorsiende voorts. Req. 20.Doen ick dorst had naer die fonteyne,
Die alder weelden was oorsaeck,
Die alleen vloot in herten reyne
Met onuytspreckelijck vermaeck,
Vond’ ick een baen,
Om in te gaen,
Die my wees boven plaets en tijdt
Naer t’Cloosterken ghebenedijdt.
Die bane was de spijs des gheeste,
Daer haer Godts grootheydt over-groot,
Godt ende mensch gaf tot een feeste
Onder den schijn van wijn ende broot,
Godt van natuer
En Mensche puer
Te samen Een op wonder wijs
Tot t’Cloosterken was s’menschens spijs.
Verbaest was ick, ick stondt verslaghen,
Dat haer Godts hoogheydt sonck soo diep;
Dat voor een spijs mijn ooghen saghen
Die hemel ende d’aerde schiep,
Dat hem soo klaer
| |
[pagina 138]
| |
Den hooghsten daer
Om t’Cloosterken ten besten gaf,
Daer alle goeden daelden af.
Dat hy die gheens dinghs en behoefde,
Die alles Schepper was en Heer,
Ghedooghde dat den mensch hem proefde?
Ende den mensch voorquam soo zeer,
Dat hy hem liet,
Tot s’mensch gheniet
Om t’Cloosterken gansch en gheheel
Verdeelen onder d’minste deel.
K’en wist voorwaer van Godt wat dincken,
Dat Godt van ons sulcks had ghedacht,
Dat hy, sijn self ons wilde schincken,
Die hemelrijck had in sijn macht,
Dat hy ghetrouw
Ons herten flouw
Met sulcken weldaet onghehoort
Naer t’Cloosterken soo stierde voort.
Rijckheden wonder en wellusten
Die noyt en vielen in’t verstandt,
Sagh ick vol salicheden rusten,
In dien hooghen minnen pandt:
Al wat daer stondt,
Wat ick daer vondt,
Was Godt, daer mijnen gheest van wiert
Naer d’innigh Cloosterken ghestiert.
Schoonheden al van hemelrijcke
Sagh ick dat Godt daer in besloot,
Dat hy sijn alheydt Goddelijcke
| |
[pagina 139]
| |
Ons daer met sijn klaer Menscheyt boot,
Vyt sijnen vloedt
Van alle goedt,
Om ons door grondeloose min
Tot t’Cloosterken te voeren in.
De liefde dreef my aen te hanghen
Dat vier daer ick wiert vlammich af,
Den hongher dwongh my te ontfanghen
Die spijs, die my het leven gaf,
Den dorst die viel
In mijne ziel
Was met dat goedt te zijn vermaeckt,
Daer men in t’Cloosterken door raeckt,
Het was oprecht, t’was aengenaem,
Voor d’Wesen dat my hadde lief,
T’was eenen wegh puer en bequame,
Die recht tot Godt mijn ziel verhief,
Had ick alleen
Met beelden gheen
Tot t’Cloosterken des hooghsten vred’
Daer daghelijcks gheklommen med’.
Puer hemelsch was die oeffeningh,e
Nochtans was daer noch iet in my,
Dat ick te beeldelijck aenhinghe,
Daer ick af moeste wesen vry,
Den gheeste mijn
Moest blooter zijn,
Om in dat Cloosterken verlicht
In Godt te houwden het ghesicht.
| |
[pagina 140]
| |
Niet dat die spijs my kost beletten,
Die my oprecht in Gode brocht,
Maer dat ick moest d’beeldt uyt my setten,
Die d’onverbeeldt klaer wesen socht:
Den hooghsten Al
My heel ontstal
Om t’Cloosterken, daer ick moest zijn,
Die beelden al der zielen mijn.
|
|