Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 132]
| |
Wijse: Hoort toe ghy ionghe sinnen. Oft: Ghy troost my boven maten. Req. 260.Door dien Wegh der weghen
Waer door oprecht het hooghste goedt
Mijn ziel moest komen teghen,
Liep ick eertijdts met ras ghemoet
Naer t’Cloosterken der liefde soet.
Dat was des Heeren lijden,
Des Heeren alder-droefste smert,
Daer ick door t’allen tijden
Vol bitterheden in mijn hert
Tot t’Cloosterken ghevoordert wert.
Die alder-swaerste perssen
Die mijnen Salighmaker droegh,
In mijn ziel te ververssen
Soecht ick al om spaed’ en vroegh
Om t’Cloosterken, daer ick naer joegh.
Voor mijnder zielen ooghen
Op d’bitterste, dat ick vermocht,
Pooghd’ick die te vertooghen
Om t’Cloosterken Godts, dat ick socht,
Daer Godt mijn ziel ten eynde brocht.
Wat vond’ ick te aenmercken
In dien pijnelijcken pat?
| |
[pagina 133]
| |
Hoe Godt had willen wercken
D’instortinghe van sijnen schat,
Die ick in t’Cloosterken besat.
Ick sprack, wie sal gronderen?
Wie sal te recht toch oyt verstaen
Dit droevigh vantsoeneren,
Daer mijne salicheyt hanght aen,
Om in Godts Cloosterken te gaen?
Ick wensche te versincken
In eenen grondeloosen niet,
Als ick quam te ghedincken
Dat onverdraeghelijck verdriet,
Van die in t’Cloosterken my liet.
Daer in ick my verbeelde,
Daer stondt mijn ziel in bitterheyt,
Daer hiel ick mijne weelde,
Daer wierd’ ick heel uyt my gheleyt,
En tot Godts Cloosterken bereyt.
Ick overdacht wel nouwe
T’gheen dat ick inden Heere sagh,
Sijn minnelijcke trouwe
Om t’Cloosterken nacht ende dagh
Ghedruckt in mijne ziele lagh.
Die pers, die droeve wonden,
Dat alder-schroomelijckste leer
My schenen te door-gronden,
Naer t’Cloosterken der liefden heer
Als ick door-liep die beelden breet.
Nochtans my oock ontvallen
Moesten sy voor Godts aenschijn bloot,
| |
[pagina 134]
| |
K’en hielde niet met allen
Met Godt van beelden kleyn noch groot,
In t’Cloosterken moest al zijn doodt.
Die hoogheyde sonderlinghe
Van Godts aenschouwing’ wonderbaer,
Daer wesen al verghinghe,
In t’Cloosterken soo over-klaer
De beelden al te niet in haer.
|
|