Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 130]
| |
Wijse: Wel suyghelincxkens teer. Oft: Al hebben de Princen haeren wensch. Oft: Wat is aerdtrijck. Requiem. 31.My te verwecken tot den Heer
Der Heylighen plach leven zeer,
Die soo versterven de natuer
Om t’Cloosterken des levens puer.
K’was heel verbaest van haere trouw,
Hoe dat sy al den wegh soo nouw
Tot t’Cloosterken der puere Min
Naer den Ghekruysten tredden in.
Haer sagh ick zijn van wille bloot,
Haer leven was een puere doodt,
Sy branden, blaeckten in’t ghemoedt
Naer t’Cloosterken van’t eeuwigh goedt.
Voor perssen veel, door smerten swaer
Liepen sy d’eeuwigh leven naer,
Naer t’Cloosterken dagh ende nacht
Op-gaende met al haer ghedacht.
Dees nederheydt docht haer te slecht,
Haer herte was aen Godt ghehecht,
Naer t’Cloosterken in haeren grondt
D’oogh haers ghemoedts ghevestight stondt.
| |
[pagina 131]
| |
Ick sagh haer in haer ooghen kleyn,
Haer sagh ick in haer herten reyn,
Om eens in t’Cloosterken te gaen,
Sagh ick haer stadigh naer Godt staen.
Mijn vreught was dat ick van hun las,
Dat ick met hun bekommert was,
Dat ick hun leven hooren moecht
Om t’Cloosterken Godts, dat ick soecht:
T’was goedt dat met een vierigh hert
Ick minnelijck ghedreven wert
Naer t’Cloosterken van soeten vred’,
Om naer te krijgen mijne sted’.
Om daer nochtans te vinden deel,
Moest ick gaen in-ghekeerder heel,
K’moest zijn om t’Cloosterken altijt
In den in-keer die beelden quijt.
Om onvermiddelt mijn ghesicht
Tot Godt te keeren in Godts licht,
Moest het al inden gronde mijn
Om t’Cloosterken verloren zijn.
K’en kost niet gaen in dat besluyt,
Oft alle beelden moesten uyt,
Want die in t’Cloosterken my liet,
Ded’ allen anderheydt te niet.
Iae self mijns selfs ick bloot in-ghingh,
Als oft in hem mijn ziel ontfingh
In t’Cloosterken aen Godts ghenaed’
Wat min dan Godt was ded’ my schaed’.
|
|