Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende, spreeckt vande Armoede oft ontblootinghe der zielen, aengaende de verbeeltheden der deughden om die te oeffenen.

Wijse: Och wilt aenmercken ghy wilde herten. Oft: Kan op der aerden. Req. 294.

Tot Godt den Heere als ick gheneghen
Door brandt der liefden inwendigh wiert,
En dat ick soechte de naeste weghen,
Om recht te worden tot Godt ghestiert,

Stondt my der deughden bane

Om t’Cloosterken seer ane,

[p. 128]

 

Daer ick door wiste, dat ick recht souw

 

Tot d’eynde raken met pure trouw.

 

Ick gaf sorgvuldigh gheheel mijn ziele

 

Om deughden alle met alle vlijt

 

(Waer ick my vonde, waer ick my hiele)

 

Puer te vervolghen tot allen tijt,

 

Daer liepen op mijn sorghen

 

Om t’Cloosterken verborghen;

 

Want deught te wercken was mijn wellust,

 

In deught was alle mijns herten rust.

 

Met vlijticheden die ick vermoechte,

 

T’gheen dat ick wiste, t’gheen dat ick dacht,

 

Dat Godt vereyschte, dat Godt versoechte,

 

Ick bly voldede dagh ende nacht:

 

Gheen deught en wild’ ick derven,

 

Om t’Cloosterken te erven;

 

Groot was mijn neerste, mijn drifte sterck,

 

Daer ick in deughden med’ ghingh te werck.

 

Seer goedt was d’jaghen tot d’alderbeste,

 

Daer ick soo vierigh tot deughden liep,

 

Maer mijnen gheeste vernam op d’leste,

 

Dat om t’aenschouwen Godt die my schiep

 

In mijnder zielen gronde,

 

Daer t’Cloosterken Godts stonde,

 

Ick meer moest spoeden met ruste stil

 

Om daer te komen recht naer Godts wil

 

Hoe goede weghen, hoe rechte paden

 

Dat moechten wesen voor mijn ghemoedt,

 

Daer ick door soechte d’licht der ghenaden,

 

Daer ick door stonde naer t’hooghste goedt,

[p. 129]

 

Die moest ick soo betreden

 

Om t’Cloosterken met vreden,

 

Dat door gheen drifte, tot Godt daer met

 

Ick mijnen gheeste en ded’ belet.

 

Hoe puer, hoe heyligh, oft hoe volkomen

 

Dat wesen konde dat ick aen nam,

 

Dat moest my worden beeldt wijs ontnomen,

 

Eer ick tot d’beeldeloos wesen quam:

 

K’moest in-gaen sonder beelden

 

In t’Cloosterken der weelden,

 

K’moest staen vol deugden, en gaen altoos

 

In des deuchts wesen deuchts weeldeloos.

 

Noyt kost ick raken tot dat puer eynde,

 

Daer ick ontmoette Godts rijckheydt groot,

 

Die ick in alle mijn weghen meynde,

 

Dan door een wesen van alles bloot:

 

In t’Cloosterken vergheten

 

Moest wesen alle weten,

 

Eer Godt met deughden my inneliet,

 

Daer d’beeldt der deughden moest zijn te niet.

 

K’en moecht gheen deughden oyt achterlaten,

 

Om in te raken tot Godts aenschijn,

 

Der deughden beelden die my besaten,

 

Ick nochtans moeste verledight zijn:

 

Die moesten zijn al voren

 

Om t’Cloosterken verloren,

 

Eer dat Wesen aenschouwen kost,

 

Datmen van beelden moet sien verlost.