Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende, spreeckt vande armoede, oft ontblootinghe des smaecks.

Wijse: Ghy hertekens goedt van wille. Oft: T’is al van kleynder weerden. Req. 224.

Onder al mijn vijanden
Die ick hiet huysgenooten,
Die my sterck teghenspanden,
Om uyt mijn vreught te stooten,

Ded’ my den smaeck orloghen aen

Met seer lustigh gheweldt,

Dat wonder was te blijven staen

In t’Cloosterken ghesteldt.

Dat sinnelijck ghenoeghen
Lockte mijn hert beneden,
Om mijn ghemoedt te voeghen
Tot ijdel soeticheden,

Beneden in den sinnen strick,

[p. 110]

 

Waer van met herten strijdt

 

In t’Cloosterken der zielen ick

 

My mijden moest altijdt.

 

Soo mijnen smaeck beghoste

 

My lustigh te bevechten,

 

Moest ick d’best dat ick koste

 

My staedelijck oprechten,

 

Om arm, en bloot, en naeckt te zijn

 

Van dat slecht ijdel soet,

 

In t’Cloosterken daer t’herte mijn

 

Moecht smaken d’eeuwigh goedt.

 

D’beeldt moest ick gansch ghemissen,

 

Dat ick in’t smaken vondt,

 

Oft t’baerde duysternissen

 

In mijnder zielen grondt,

 

Arm moest ick wesen ende bloot

 

Van smaeck naer dien sin,

 

Oft k’viel door duysternisse groot

 

Vyt t’Cloosterken der min.

 

Wie soude dat ghelooven,

 

Dat van een goedt soo rijcke

 

Een kleyn beeldt soud’ berooven

 

Den gheest soo ganschelijcke?

 

Soo ick bevonde metter daet

 

In t’Cloosterken gheset

 

Daer lust en smaeck in dien staet

 

My dede groot belet.

 

Den smaeck had schalcke trecken,

 

Om den gheest uyt te leyden,

 

Hy wiste te verwecken

[p. 111]

 

Verbeeldtheydt tusschen beyden,

 

Om Godt oprecht te zijn ghetrouw,

 

Als ick daer was gheraeckt,

 

In t’Cloosterken ontvliedd’ ick nouw

 

Watmen hier buyten smaeckt.