Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende, spreeckt van de Armoede, oft ontblootinghe des Ghevoelens.

Wijse: Lancks de kanten vander sinnen. Oft: Dat ick moecht van u begheeren. Req. 162.

Doen ick quam in dat soet Wesen,
Dat ick grondigh in my vondt,
Vyt t’ghevoelen was gheresen
Mijnen gheest in mijnen grondt,
Daer ick uyt de sinnen stondt:

In dat Cloosterken altijt

Was ick het ghevoelen quijt

Met aenvechtingh ende strijt.

T’soet gheniet van Godts wellusten
Boven sinnen was ghehooght,
Die daer moecht in’t Wesen rusten
Neder niet en wierdt ghebooght,
Tot t’gheen dat hier wierdt vertooght;

t’Cloosterken der innigheydt,

Daer ick tot Godt was ghebeydt,

Was van hier seer wijt gheschreyt.

Dese sinnelijcke beelden
Dat goedt niet en raeckten aen,
In die Goddelijcke weelden
Moest ick boven sinnen staen,

[p. 112]

 

Al wat eerdts was moest vergaen:

 

Godt die my daer binnen brocht,

 

Wiens Cloosterken ick soecht,

 

Ick alleen daer vinden moecht.

 

Godt vond’ ick daer in mijn ziele.

 

Daer de sinnen waeren doodt,

 

Daer ick hem sagh en behiele

 

In een onverbeeltheydt bloot,

 

Vol rijckheden over-groot,

 

Wonder wast dat ick vernam,

 

Als in t’Cloosterken ick quam,

 

Daer’t al vier was ende vlam.

 

In dat Cloosterken verheven

 

Was Godt self mijn eyghen sted’

 

Gheen ghevoelen en had leven

 

In soo Goddelijcken vred’,

 

Daer my Godt in branden ded’:

 

Op een hemelsche manier

 

In dat Cloosterken vol vier

 

Was gheniet van dat pleysier.

 

In’t bevinden van den Heere

 

Daer ick stondt met bloot ghemoedt,

 

Was alleen ende niet meere

 

Dat bevinden oversoet

 

Van dat innigh eeuwigh goedt,

 

Dat was t’Cloosterken alleen,

 

Daer ick was met Godt maer Een,

 

Die ick sagh en anders gheen.

 

Daer versonck ick boven sinnen

 

In die klaerheydt over puer,

[p. 113]

 

Minnende den roep der minnen

 

Onghevoelijck in natuer,

 

Vremt van sinnen ongheduer:

 

t’Cloosterken gaf my vermaeck

 

In die alderhooghste saeck

 

Boven allen sinnen smaeck.

 

Dat bevinden Goddelijcke

 

Met dat sinnelijck verlies

 

Was een ledigheydt soo rijcke,

 

Die soo in mijn ziele wies,

 

Daer ick stont boven verkies,

 

Dat door t’goedt dat Godt my schonck,

 

Ick, die uyt my in Godt sonck,

 

Heel in t’Cloosterken verdronck.

 

Al verloren, al ghewonnen

 

In dat vrolijck minne-slot,

 

Meer dan sinnen vatten konnen,

 

Riep ick uyt tot mijnen Godt;

 

Daer ick stondt tot sijn ghebodt!

 

Weest o eeuwigh goedt ghedanckt,

 

Die meer gheeft dan hert verlanght

 

Die gh’in t’Cloosterken ontfanght!