Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 105]
| |
Wijse: O Iesu goedt. Oft: Godt wordt ghesoecht. Requiem 122.Weet ghy hoe seer
Dat mijn ghehoor stondt bloot
In den in-keer
Met eene wachte groot
Van alle dinghen wijt vervremt,
Diemen ver’ buyten Godt vernemt,
Waer door mijn ziel
In t’Cloosterken haer hiel?
T’gheen datmen sprack
D’aendachte sonderlingh
My niet en brack
Daer ick tot Godt me ghingh;
Want om Godts stem te hooren aen,
Wild’ ick gheen ander gaede-slaen:
Godt was alleen
In t’Cloosterken mijn Een.
Ick was gheleert
Aendachtelijck tot Godt
Te staen ghekeert
In dat soet minne-slot,
Ick hiel mijn hert by Godt altoos
En arm, en naeckt, en beeldeloos,
Bloot van natuer
In t’Cloosterken Godts puer.
| |
[pagina 106]
| |
K’en liep niet uyt
Watter ghesproken wierdt,
K’bleef in’t besluyt
Tot mijnen Godt ghestiert,
Godt die my naer sijn in-spraeck dreef,
Weerhiel my dat ick binnen bleef:
T’was d’leven mijn,
In t’Cloosterken te zijn.
Als ick my vondt,
Daer kautenantie was,
In mijnen grondt
Soecht ick t’ontvlieden ras:
Ick luysterde naer hoogher saeck,
Ick had ghenucht in Godts aenspraeck,
Die stem was goedt
In t’Cloosterken soo soet.
Wat ick vvernam
Van schepsels al-ghelijck,
Dat niet en quam
Vyt dat inwendigh rijck,
Dat liet ick varen altemael
Om die verholen minnen-tael,
Die Godt my ded’
In t’Cloosterken vol vred’.
Te hooren iet
Van tijtelijck vreught,
En maeckte niet
Mijn innigheydt verheught:
Mijns herten eenighe wellust
In’t hooghste Wesen hadde rust,
| |
[pagina 107]
| |
Daer hoord’ ick naer
In t’Cloosterken Godts klaer.
Dat was het woordt
Dat mijnen gheeste soecht,
Dat klaer ghehoort
Van my wel wesen moecht;
Dat was dat my voldoeningh gaf,
Daer weelden al my daalden af,
Dat was gheheel
In t’Cloosterken mijn deel.
|
|