Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

Van Armoede oft ontblootinghe der vijf sinnen, die de poorten vvaeren, door de vvelcke alle hindernissen inde ziel quamen, ende in den eersten vande ontblootinghe des Ghesichts.

Wijse: Ghy die in droefheydt zijt. Oft: Schoon ist voorwaer te zijn. Req. 219.

Soud’ ick hier legghen uyt
Die rijckheydt van’t besluyt,
Daer ick Godt vonde binnen,
Als ick naeckt ende bloot
Naer alle mijnen sinnen
Stondt in armoede groot;

Soo weet reyn ziele dat,

Dat t’gheen dat ick besat

In t’Cloosterken der minnen,

Was d’alder sinnen doot.

Het was in als gheheel,

[p. 103]

 

Een doodt naer d’nederdeel,

 

Een gansch verstorven leven,

 

Een uyt-gaen der natuer,

 

Een doodt sonder aenkleven,

 

Een s’gheests armoede puer,

 

Waer ick gheduerelijck

 

Strandt in’t ghenieten rijck

 

Van t’Cloosterken verheven

 

Vyt sinnen ongheduer.

 

Het wanckelbaer ghesicht

 

Dat hem verloopt soo licht,

 

In als stondt soo gheseten

 

Dat waer ick henen ghingh,

 

Scheen ganschelijck vergheten

 

Te hebben alle dingh;

 

Als oft ick nimmermeer

 

Ghedaen en had uyt keer

 

Vyt die mijns gheests onweten

 

In t’Cloosterken ontfingh.

 

Hoe was ick uyter maet

 

Gherecht naer dien staet,

 

Daer ick Godt in bevonde,

 

In alle plaets en sted’

 

Had ick, die in Godt stonde,

 

Mijn ooghe wachte med’,

 

Soo dat ick nacht en dagh

 

Niet willens en aensagh,

 

Dat schaedde mijnen gronde

 

In t’Cloosterken vol vred’.

 

K’stond’ in die wachte nouw

[p. 104]

 

Den hooghsten soo ghetrouw,

 

Dat wat dat ick aenmerckte,

 

Ick soo t’ghesicht weer-hiel,

 

Oock selver als ick werckte;

 

Dat t’nerghens op en viel,

 

Om daer te nemen rust

 

Met sinnelijcken lust;

 

D’welck grondelijck versterckte

 

In t’Cloosterken mijn ziel.

 

Ick hadde t’allen ty

 

Mijns gheests armoede by,

 

Om in al mijne ganghen

 

Wat my quam in’t ghemoedt,

 

Te worden niet bevanghen,

 

Om t’aensien eenigh goedt,

 

Dan eenighlijck alleen

 

Dat aldersoetste Een,

 

Dat ick bloot moest aenhanghen

 

In t’Cloosterken soo soet.

 

Dat maeckte my bequaem,

 

Lief, en Godt aenghenaem

 

In blootheydt der ghedachten,

 

In s’herten ledigheydt,

 

In armoede der krachten

 

Van sinnen af-ghescheydt,

 

In den gheest onbekleedt

 

Tot alle goed bereedt,

 

Naer t’Cloosterken te trachten

 

Vyt my gheheel gheleudt.