Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende van het Silentium in t’Cloosterken.

Wijse: Den lustelijcken Mey is nu in den tijdt. Oft: Mijn herte dat gaet op. Req. 11.

Ondeer de deughden al die ick daer sagh,
Was eene deught besonder,
Diemen strangh onderhiel nacht ende dagh
Met trouw en neerste wonder,

De welckmen in Ioannes leest

[p. 85]

 

In Hemelrijck te zijn gheweest,

 

En was dat innigh swijghen,

 

Dat my plaets ded’ in t’Cloosterken verkrijgen.

 

Dat swijghen overstil was wonderbaer,

 

Mijn ziel t’ontworden scheen,

 

Gheen van mijn krachten al en hoord’ ick daer,

 

Den gheest in Godt verdween:

 

Ghedachten al die hielen op,

 

Om naer den soeten minne-klop

 

In t’Cloosterken behendigh

 

Met meerden vlijt en luysteren inwendich.

 

My hiel ick onberoert in mijnen Niet,

 

Ick stondt in een vergheten,

 

Wat ick verschijnen sagh, verdwijnen liet,

 

Ick hiel my onbeseten,

 

Ick suste scherp, ick merckte nouw

 

Oft ick Godts stem vernemen souw.

 

In t’Cloosterken t’ontbreken

 

Scheen ick gheheel, om godt te hooren spreken

 

Ghelijck als weseloos weerhiel ick my,

 

En had’ een stil aenmercken,

 

T’silentium was groot van alle zy,

 

Het was een werck der wercken:

 

K’versonck in mijnen gronde diep

 

Om klaer te hooren die daer riep,

 

Om ghelijck als ghestolen

 

In t’Cloosterken te hooren d’woort verholen.

 

Soo ick my nedersonck in mijnen grondt,

 

Mijn krachten my ontvielen,

 

Tot Godt al mijn aendache met stilte stondt

[p. 86]

 

In dat vertreck der zielen,

 

Al dat ick wist, al dat ick was

 

Sweegh stemmeloos daer op dat pas:

 

K’stondt om des Bruydegomme

 

Aenspraecke soet in t’Cloosterken als stomme,

 

Ten is te segghen niet met wat een vreught,

 

Met wat ghewenschten seghen

 

Dat mijnen gheeste wierdt in Godt verheught,

 

Om dat ick had ghesweghen.

 

Te recht vondt Hieremias goet

 

T’verwachten met stilswijghen soet:

 

Door swijghen innerlijcke

 

Was t’Cloosterken mijn stadigh hemelrijcke

 

Te spreken wast my soet van Godt den Heer,

 

Maer soeter wast te smaken,

 

Hoe dat Godt in den grondt den innekeer

 

In rust wilde vermaken,

 

Hoe dat ick inder zielen feest.

 

Bevondt wat dat was van Godts gheest;

 

Daer met een swijghen stille

 

In t’Cloosterken ick hoorde naer Godts wille.