Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende vande suyverheydt in t’Cloosterken.

Wijse: Mondeken soet. Oft: Hoe ligh ick hier in dees allenden. Oft: Ghewenschte doodt. Req. 43.

Puer suyverheydt jeught mijnder wesen,
Volmaecksel van heel mijn ghemoedt,
Oprecht cieraet soo uyt-ghelesen
Dat het verliefde t’hooghste goedt

In t’Cloosterken met alle feeste

T’onthaeken mijnen reynen gheeste.

Als David Godts aenschijn ghemiste
Tot sijnder overgroote smert,
Alleenelijck te bidden wiste,
Om een oprecht reyn suyver hert;

Want in’t puer Cloosterken der minne

Light alle goedt reyn herten inne.

[p. 83]

 

Maer wel weet ick hoe mijne ziele

 

Om s’herten puere reynigheydt

 

Haer voor den Schepper stadich hiele

 

Van alle schepsels af-ghescheydt,

 

In t’Cloosterken gansch niet met allen

 

En moechter tusschen beyden vallen.

 

Het moest al af, wat my te voren

 

Oock vande puerheydt selve quam,

 

Het moest al af, t’moest zijn verloren,

 

Wat ick meer dan Godt self vernam:

 

K’en hiel in t’Cloosterken soo pure

 

Niet een ghedacht van creature.

 

Mijn suyver oogh, mijn reyn ghemercke

 

Mocht innigh letten op dat Een,

 

Met een oprecht by-blijven stercke

 

Sonder ghesichten anders gheen:

 

Wat anders was onpuerheydt baerde,

 

In t’Cloosterken d’oogh veronklaerde.

 

T’was al belet, wat ick aenschouwde

 

Buyten dat ongheschaepen licht,

 

Het mijn ghemoedt ter deught verstouwde,

 

Het hinderde mijns gheests ghesicht,

 

In t’Cloosterken my duyster maeckte,

 

Een schaduwe my veroorsaeckte.

 

Self in’t gheniet dat ick bevonde,

 

Moest ick dat letten wesen quijt;

 

Het hinderde wat in my stonde,

 

Stond’ ick dies niet ontbloot altijt:

 

In t’Cloosterken dat suyver leven

 

Een haerken niet en moecht aenkleven.

[p. 84]

 

K’en kan u noyt te recht uyt-spreken,

 

Hoe puer dat mijnen grondt moest zijn,

 

Hoe dat in my al moest ontbreken,

 

Om puer t’aenschouwen Godts aenschijn:

 

Het mindts dat ick in my gaf stede,

 

In t’Cloosterken groot letsel dede.

 

Een vlecke wast in d’opperkrachte,

 

Wat niet en was dat wesen bloot,

 

Dat ick bevond’ boven ghedachte

 

Naer all’ uytwendigheden doodt,

 

Doodt van al t’gheen dat was gheschapen,

 

In t’Cloosterken om troost te rapen.

 

Om puer wast al by t’hooghste Wesen,

 

Wat dat van buyten inne-brack,

 

T’ontnam my d’licht Godts uyt-ghelesen,

 

Mijn hert uyt dat klaer wesen stack:

 

In t’Cloosterken elcks beeldts vertooghe

 

Onsuyverde mijn suyver ooghe.