Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende. Hoe dat sy in t’Cloosterken Communiceerde.

Wijse: Il faudroit bien que la constance. Oft: Wie sal hier soo komentieren. Oft: Komt Maeghden, kinders, &c. Affl. Oft: Wat is de doodt. Req. 46.

Wanneer ick ghingh om te ontfanghen
Het broodt, dat my het leven gaf
Dat my voldé naer mijn verlanghen,
Daer goeden al my daelden af

[p. 62]

 

In t’Cloosterken die spijse bly

 

My ver’ ded’ klimmen boven my.

 

Mijn ziele stondt gansch af-ghescheyden

 

Van allen hinder en belet,

 

T’gheen dat my uyt had moghen leyden,

 

Was ver’ uyt mijnen grondt gheset:

 

In t’Cloosterken met klaren gheest

 

Hiel ick die alder-hooghste feest.

 

Verledight stond’ ick en ontslaghen

 

Van al t’gheen dat niet Godt en was,

 

Mijn ooghen niet meer en aen-saghen

 

Dan Godts soet aenschijn op dat pas:

 

K’vondt in die spijs van alles bloot

 

In t’Cloosterken goedt over-groot.

 

Terniet gheheel in Godts af-gronden

 

Versonck mijn hert vol hemels licht,

 

In klaerheydt wiert mijn ziel verslonden

 

Met onuytsprekelijck ghesicht:

 

In t’Cloosterken die spijse rijck

 

Gaf my troost ongrondeerlijck.

 

In Godt versmolt ick heel van binnen,

 

T’was Godt al t’ghene dat ick wist,

 

Ick was verteert in’t vier der minnen,

 

Daer alle schepsel wordt ghemist:

 

Die spijs in t’Cloosterken voorwaer

 

Verwesende my heel in haer.

 

Den schat des vreedts die Godt ontluyckte,

 

En had ghelijcke weelden gheen,

 

Rijckheden groot ick daer ghebruyckte,

 

K’vondt alle schoonheydt in dat Een,

[p. 63]

 

Dat Een my gaf lust boven lust

 

In t’Cloosterken der hooghste rust.

 

Ghenieten soet wiert my gheschoncken,

 

Godts goedtheydt in mijn ziele riep

 

Eer alderliefste, en wordt droncken,

 

Schept vreught hier uyt den afgront diep;

 

In t’Cloosterken van dees fonteyn

 

Word’ grondigh droncken ziele reyn.

 

Al mijnen wensch, al mijn begheeren

 

Wierd’ op het opperste voldaen,

 

My quam in hem heel te verteeren

 

T’goedt, waer in alle weelden staen,

 

In t’Cloosterken die spijse puer

 

Ver-Goddelijckte mijn natuer.

 

Meer had ick dan ick wenschen mochte

 

T’was groot dat Godt my vinden liet,

 

T’was alle goedt dat die spijs wrochte

 

Niet en ontbrack in dat gheniet:

 

In t’Cloosterken dat soet vermaeck

 

Was alles Godts oprecht oorsaeck.

 

Een sterckte groot ontfingh mijn ziele

 

In’t nutten van die hooghe spijs,

 

Ghenaeden veel my inne vielen,

 

K’wierdt overstroomt in wonderwijs:

 

In t’Cloosterken dat ick vernam,

 

Vyt t’diepste van Godts af-grondt quam

 

Met eene ziel vol ghenuchten

 

My d’bly ghenieten Godts voor-ghingh.

 

Een Paradijs der hooghste vruchten

 

Ick in die spijse Godts ontfingh:

[p. 64]

 

Die spijs een hemelrijck vol vred’

 

In t’Cloosterken my smaken ded’.

 

T’gheluck was soo vol van pleysieren,

 

Daer ick van Godt in wierdt gheleydt

 

Soo vol wellustighe rivieren

 

Van alderhande soetigheydt,

 

Dat t’Cloosterken in t’herte mijn

 

Meer dan den hemel scheen te zijn.