Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende, Dat Godt in t’Cloosterken het Kercxken vvas, daer sy haer met Godt vereenighde.

Wijse: Face le Ciel ce qui voudra. Oft: Ghy troost my met een reden soet. Req. 167.

T’Kercxken der eeuwighe ghenucht,
Daer ick verr’ uyt het eerdts ghericht,
Boven verstandt en sin ghetoghen,
In waerheydt puer stondt onbedroghen,

Was Godt, die ick aen-hingh,

Die my in t’Cloosterken ontfingh.

Ioannes hiet met blijde stem
Godt t’Kercxken van Ierusalem,
Mijn Kercxken was Godt oock volkomen,
Daer mijnen gheest wierd’ op-ghenomen,

Spp ick in mijnen grondt

In t’Cloosterken wel klaer bevondt,

Godt was dat Kercxken over-soet,
Daer als Tobias mijn ghemoet
Niet jaerelijcks, maer dagh en nachte
Ziel ende lijf voor tiende brachte,

Die Godt toe-ghewijdt

Bleven in t’Cloosterken altijdt.

[p. 58]

 

Dat Kercxken mind’ ick over zeer,

 

K’aenbadt den Heer daer inden Heer,

 

Mijn ziel met deught ick daer vercierde,

 

Met rust ick daer den Saboth vierde,

 

In troost ick daer versonck,

 

Die Godt in t’Cloosterken my schonck.

 

In’t Kercxken was al mijne vreught,

 

K’wierdt daer met Simeon verheught,

 

Daer ick den Salighmaecker hiele

 

In d’armen bey van mijne ziele,

 

Daer mijns herten ghesicht

 

In t’Cloosterken van wierdt verlicht.

 

Als Anna soo ick best daer mocht,

 

Al’ mijne daghen over-brocht,

 

In’t Kercxken werck en had ick gheene,

 

Dan Godt te dienen daer alleene,

 

Die ick in’t Kercxken badt,

 

Die ick in t’Cloosterken besat.

 

Ioannis woorden die zijn waer,

 

Als een colomne stondt ick daer,

 

In’t Kercxken hiel ick mijne stede,

 

Vast bleef ick staen in dien vrede,

 

In t’Cloosterken vol rust

 

Wast Kercxken alle mijn wellust

 

Mijn herte stondt daer onverstroeyt,

 

K’en hiel van bidden op daer noyt,

 

K’wierdt daer verhoort naer mijn verlanghen

 

K’quam daer gewenschen troost tóntfanghen:

 

My t’Kercxken voeght voorwaer

 

In t’Cloosterken gaf wonderbaer.

[p. 59]

 

Als ick daer was, was ick voldaen,

 

Mijn ziel moest in dat Kercxken staen,

 

In dat gheniet hiel mijnen gheeste

 

Met mijnen Godt volkomen feeste:

 

In t’Cloosterken soo bly

 

Toogh my dat Kercxken heel uyt my.

 

T’soet Kercxken van dat minne slot

 

Verstonde my gheheel in Godt,

 

Vergaen was ick daer en verloren

 

In hem, die my had’ uytverkoren

 

In t’Cloosterken gheheel

 

Wast Kercxken mijnder zielen deel.