Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 53]
| |
Wijse: Ick ben vriendin voldaen. Req. 28. Oft: Faison curier les ieus.Met een versincken diep
Den slaep Godts die ick sliep
In mijnen grondt verheught,
Was een ghewenschte rust
In t’Cloosterken vol vreught,
Daer ick smolt in wellust.
Mijn herte stondt in vred’,
Godt was die my volded’
Met puerheydt sonderlingh,
In dien slaep verblijdt
Mijn ziele Godt aenhingh
In t’Cloosterken altijdt.
Verblijdt in vollen dagh
Ick daer in’t slape lagh,
Al wat onvrede maeckt
Was verr’ uyt mijnen sin,
Die was tot rust gheraeckt
In t’Cloosterken der min.
Van alles onbelet
Stondt mijnen gheest gheset,
Mijn slapen was aldaer
Voor t’Cloosterken aenschijn
Des onrusts ledigh maer
In t’Cloosterken te zijn.
| |
[pagina 54]
| |
Boven leedt ende lief
Dien slaep my verhief,
Wat my af-ghingh oft aen,
In vrede onberoert
Bleef mijnen gheeste staen
In t’Cloosterken ghevoert.
Dus slapende de wacht
Hiel mijn klaer opper-kracht,
Dat die natuere broos
My niet en over-viel,
Die hiel in rust altoos
In t’Cloosterken mijn ziel.
Mijn ziel sliep wackerlijck
In dat soet hemelrijck,
Ghevredicht hiel ick my,
My en ontstelde niet,
Met rust ick al voorby
In t’Cloosterken gaen liet.
Den slaep der liefde sterck
Hiel mijnen gheest in’t werck;
Met een aenschouwen soet,
Met eene wachte nouw
Bleef ick dat hooghste goedt
In t’Cloosterken ghetrouw.
Met levendigheydt groot
Stond’ ick in liefde bloot,
Met krachten op-gerecht
Met grondigh minne-vier
Aen t’Cloosterken ghehecht
Was ick vervremt van hier.
| |
[pagina 55]
| |
Dat soet inwendigh Een
Hiel my in’t slaep alleen,
Daer ick in wackerheydt,
Die ick gherust bevondt,
In t’Cloosterken ghescheydt
Van al’ onruste stondt.
Dat was den slaep des gheests
In’t innighste des gheests,
Die ick hiel inden Heer,
Als met een wacker hert
In t’Cloosterken soo seer
Mijn ziel verslonden wert.
|
|