Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende, Dat sy in den vvegh naer t’Cloosterken noyt stille staen en moecht.

Wijse: Ave der Maeghden Croone. Oft: Cupido wilt u spoeden. Oft: Godt stont niet d’uytverkoren. Requiem. 213.

T’Ghingh in den wegh der minnen
Boven wijs der natuer,
Mijn reyse van daer binnen
Ghingh sonder ongheduer,

Naar t’Cloosterken soet boven maet

Stracks soo ick stilde mijnen graet,

Ick moede wierdt door onderlaet.

D’op-ganghen vanden gheeste
Maeckten my onvermoedt,
Den arbeydt was daer meeste
Alsser minst wierdt ghespoedt;

Om t’goedt dat ick langh had verwacht,

Naer t’Cloosterken met alder macht

My spoeden moest ick dach en nacht.

Het stilstaen ded’ vertraghen
Mijn neersticheydt ghetrouw;
Ick moest gheduerich jaeghen
Met een toesichte nouw:

Naer t’Cloosterken de rechte baen,

Om Godt te moghen schouwen aen,

Moest ick gheduerich inne-gaen.

[p. 36]

 

In’t wesen ongheschapen

 

Moest zijn al mijne rust,

 

Daer moest ick vrede rapen,

 

Daer moest zijn mijn wellust:

 

Ken moecht op-houwden nimmermeer

 

Van door den innighen toe-keer

 

Tot t’Cloosterken te spoeden seer.

 

Met een gheduerich vlieten

 

Door den grondt van mijn ziel,

 

Vieren moest ick t’ghenieten

 

Dat Godt my daer voor hiel:

 

Wat dat ick elders vinden moecht

 

En was de rust niet die ick soecht,

 

Daer my dat Cloosterken toe broecht.

 

Om Rachel uyt-ghelesen

 

Wrocht Iacob jaeren door,

 

Maer mijne liefde wesen

 

Moest van veel meerder spoor,

 

T’moest zijn een liefde over-sterck,

 

Ken soecht gheen Rachel in mijn werck,

 

Die t’Cloosterken had in’t ghemerck.

 

Siet in het boeck der Sanghen

 

Hoe dat die schoone liep,

 

Iae met wat groot verlanghen

 

Sy op-stondt daer sy sliep:

 

Loopen met wackerder ghemoedt

 

Naer t’Cloosterken van d’innich goedt

 

Ded’ my Godts liefde over-soet.

 

Den Coninck David vliedde

 

S’nachts uyt Ierusalem,

[p. 37]

 

Sijn vluchte die gheschiede

 

Door vrees des doodts in hem;

 

Dencklt hoe die hoop des levens my

 

Moest naer dat Cloosterken soo bly

 

Trecken van alle vreese vry.

 

De rust die ick begheerde,

 

T’stil staen daer ick om bat,

 

Daer ick t’al om verteerde,

 

Ick maer in Godt besat:

 

Arbeyden was daer t’rusten mijn

 

Om eens door moeyte der woestijn

 

In t’Cloosterken gherust te zijn.

 

Soo langh als sonder drijven

 

T’schip (hoe stil dat het leydt)

 

Moet buyten d’haven blijven,

 

Ist van sijn rust ghescheydt:

 

Soo wast met my in alle sté,

 

Want ruste gheen my en voldé

 

Dan in dat Cloosterken vol vré.