Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Arridendo, sonando, balando. Oft: Weest eeuwigh goedt ghepresen. Req. 322.Soet Cloosterken der minnen
Hoe soet ist daer te staen,
Hoe soet ist teghen sinnen,
Die t’Cloosterken siet aen,
| |
[pagina 26]
| |
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden.
Wie en sou niet ghelusten,
Wordtmen door druck verheught,
Komt men door strijdt te rusten,
In t’Cloosterken vol vreught,
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden?
Gheluckigh die gheraecken
Tot t’goedt boven natuer,
Al mijn begheert en saecken,
O Cloosterken Godtds puer!
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden.
Wel mach dat soet ghenieten,
Dat Hodt daer binnen jont,
Drijven sonder verdrieten
Om t’Cloosterken den gront
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden.
O schoonheydt uyt-ghelesen
Mijns herten saligheyt!
O Cloosterken soet wesen
Hier staet mijn hert bereyt
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden!
Mijn ziel wenscht naer dat leven
Van die ghewenschte sté,
Mijn ziele wordt ghedreven,
O Cloosterken vol vré!
| |
[pagina 27]
| |
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden.
O vreught niet om uyt-spreken!
Wat ist begheerich zijn?
Om t’Cloosterken ontsteken
Wordt die begheerte mijn
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden.
Mijn Godt, al mijn verlanghen,
Mijns herten eenigh goet,
K’wensch door duysent uyt-ganghen
Om Cloosterken soo soet
Te vertijden, te strijden, te lijden,
Om dat verblijden.
|
|