Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

[p. 23]

De Godt-ghenietende, Wat oorloghe dat haere sinnen haer aendeden, eer sy in’t Cloosterken gheraeckte.

Wijse: La Princesse. Oft: Aensiet mijn Godt mijn hert. Req. 41.

Weet ghy hoe ick my vondt,
Daer ick ghetoghen stondt,
Om boven sinnen al
Te doen eenen in-val
Over de beelden al-ghelijck
In dat inwendigh zielen rijck,

Waer in dat leydt

t’Cloosterken van ontwordentheydt?

T’gheleeck dunckt my seer wel
Het volck van Israel,
Dat Godt Iudeam schonck,
Eert uyt Aegypten ghonck,
Maer moest van menighen vijandt
Met veel strijdt haelen noch dat landt,

Soo ick oock dé,

Met t’Cloosterken van soeten vré.

Wat strijdt had mijn ghemoedt,
Eer ick quam tot dat goedt,
Eer ick gheraken moecht
Tot den vondt die ick soecht!
De wereldt had ick al gheheel,
Iae wereldts twee voor teghen deel;

Want ick oock my

Om t’Cloosterken self was party.

[p. 24]

 

Al t’ghene dat ick sagh

 

Ick wierdt verstroeyt, ick wierd’ belet,

 

Ick wierd weer achterwaerts gheset,

 

Ken wist niet hoe

 

Naer t’Cloosterken ick sou gaen toe.

 

De sinnen over-snoodt

 

Die swoeren in mijn doodt,

 

S’en souden nimmermeer

 

My laeten by den Heer:

 

K’sagh qualijck middel om t’ontgaen

 

D’orloghe, die sy my deden aen,

 

Al wild’ ick nouw

 

Om t’Cloosterken Godt zijn ghetrouw.

 

Waer ick mijn vluchte nam,

 

Haer beelden teghen quam;

 

Wel sagh ick op dat pas,

 

Hoe over waer dat was,

 

Dat de vijanden der woestijn

 

Des menschen huysghenooten zijn,

 

Die met ghedrangh

 

Van t’Cloosterken my hielen langh.

 

Mijn herte led’ gheweldt,

 

Mijn ziele wierdt ghequeldt,

 

Ick haer aenstooten brack,

 

K’droegh menigh onghemack;

 

Hoe dicks dat sy my dreven af,

 

Ick my weer tot den op-ganck gaf,

[p. 25]

 

Al moet ick weer

 

Van t’Cloosterken dicks vallen neer.

 

Wat wonden dat ick hiel,

 

K’Verhief weer mijne ziel,

 

Hoe dat my teghen ghingh,

 

Ick brack door alle dingh,

 

K’en sagh naer weedom noch naer smert,

 

Hoe seer dat ick bestreden wert,

 

Die’t al verdroegh

 

Om t’Cloosterken, daer ick naer joegh.

 

Ommers naer langhen tijdt,

 

naer oorlogh ende strijdt,

 

Naer trecken van natuer,

 

Naer menighe quetsuer,

 

Naer dat ick slaghen veel uyt-led’

 

Naer dat ick langh om d’beste stred’

 

Door Godts bystandt,

 

Tot t’Cloosterken kreegh over-handt..