Een winter in het Zuiderland

[p. 281]

Vier en twintigste kapittel.
Alweder de fontein. - Een wedstrijd tusschen Livie en de kamermeid. - Eene onrechtvaardigheid. - Einde goed al goed.

Toen Livie den eersten morgen in Rome opstond, had zij bittere klachten geuit aan den secretaris over het geklots der fontein van het paleis Barberini. Hij had verwonderd opgezien en haar verzekerd, dat zij de eerste mensch was, die dat ooit had opgemerkt en er geene enkele kamer ledig was.

Livie wilde niet grilliger schijnen dan anderen en verduurde haar leed; maar zij kon er zich moeielijk aan gewennen. Eens vroeg zij aan Pepina, de kamermeid, die op hare verdieping - de tweede - dienst deed, of het waar was, dat de reizigers, die in deze kamer sliepen, dat kletsen en stroomen niet hoorden of dat het hen ten minste niet hinderde.

‘O signora,’ antwoordde zij, oprecht en glimlachend, ‘al wie er éénen nacht heeft doorgebracht, vraagt om elders gelegd te worden.’

Bij het vertrek naar Napels hadden mijnheer en mevrouw

[p. 282]

de Poortere hunne kamer in Albergo d'Italia behouden, en Livie had, sterk door de getuigenis van Pepina, de voorwaarde gesteld, dat men haar bij haren terugkeer een ander nachtverblijf geven moest, zoo niet, dat ze elders ging.

De secretaris had met buigingen en zangerige woorden beloofd aan haren wensch te voldoen.

Bij hun laat aankomen in Rome bleek het nochtans, dat er geene andere kamer beschikbaar was, althans de secretaris krabde in zijn haar en verstak zijne pen een paar malen achter zijn oor, als iemand die in groote verlegenheid verkeert.

‘Si, si,’ zeide hij in eens, zich bezinnend, en er werd een nummer aangeduid. Angelo ging met het valies naar boven, stak de bougiën aan en zijn achterna gekomen gebieder keek rond, of alles in orde was.

Livie verdiepte zich in hare correspondentiën en schreef nog een paar bladzijden in haar reisboekje. Hare gedachten dwaalden verre vandaar af.

Wat is dat?

Weder de fontein, die spuit. ‘Die schelm van een secretaris, heeft hij mij dan dezelfde kamer gegeven?’

Neen, zij was eene verdieping lager; maar nu herinnerde zij zich, dat de deur ook juist rechts naast de trap was. Zij had de kamer onder hare eerste! eene groote verslechting dus nog.

Zij was echter zóo vermoeid, dat de slaap ondanks dat wel komen zou. Toen zij reeds ontkleed was, bemerkte zij, dat er geene lakens op het bed lagen en de kussens van den vorigen reiziger van geen frisch overtrek voorzien waren.

Zij belde. Pepina zou er andere geven.

Niets bewoog.

[p. 283]

Zij zag op haar horloge, het was kwart vóór elf.

Zij belde: één-, twee-, drie-, vier-, vijf maal met korte tusschenpoozen.

Alles bleef kalm.

Eindelijk hoort zij beneden eene deur kraken en eenen stap de trappen opkomen. Zij opent hare kamer half. Het is een man, een facchino. Hij schijnt slaapdronken, want hij zwijmelt.

Zij sluit hare deur opnieuw en zegt hem door de spleet, dat hij Pepina roepen zou.

‘Pepina rust,’ is zijn antwoord.

‘Om het even, ik heb haar noodig.’

‘Si, signora,’ en hij strompelt de trappen op.

Livie wacht: aanvankelijk met geduld, dan met ongeduld en eindelijk met ongenoegen. Wat slaapt die Pepina toch vast! Niets roert, en zij begint wederom te bellen, eerst nu en dan onderbroken; eindelijk doet zij haren wijsvinger van den belknop niet af. Zij hoort beneden, zeer verdoofd maar duidelijk, het onophoudend klinglingling der electrieke schel. De kwartieren en halfuren slaan op de Kapucijnenkerk in de gebuurte. Zij kent reeds die berekening, men heeft ze haar uitgelegd in het hôtel: de kleine kloppen duiden de kwartieren, de zware slagen der groote klok, de uren aan.

Het wordt als een wedstrijd tusschen haar en de kamermeid, die niet opstaan wil. Met eene soort van wraakgenot blijft Livie bellen: zij wil Pepina ten minste storen in hare rust, zoo niet hulp van haar bekomen.

Wie zal overwinnen: de negatieve of de actieve hardnekkigheid? Livie twijfelt eerst niet, of zij zal het wezen; maar nadat de klok vier kleine en zes groote slagen - middernacht - heeft gegeven, komt de ontmoediging. Pepina

[p. 284]

zegeviert. Eene laatste maal doet Livie de bel met een gevoel van machtelooze wanhoop weerklinken en neemt een besluit: in een vreemd bed, zonder lakens, met verkreukelde kussens zal ze niet gaan. Zij kleedt zich weder gansch en bevend van koude trekt zij haren mantel aan; met den sjaal op het hoofd legt zij zich in den zetel.

Zij reizen enkel bij dag om zich niet te vermoeien, maar wat is vermoeiender en vervelender dan zulk een nacht! De maan schijnt, de fontein Barberini doet haar aanhoudend, eentonig gedroppel hooren; maar het is Livie nu om het even: zij kan toch niet slapen in dien leunstoel. De kwartieren en de uren slaan nog altijd regelmatig op het Kapucijnenklooster; nu zij opzit, hoort zij ze zelfs op twee torens.

Eindelijk moest zij ondanks alles ingedommeld zijn, want de vroege morgen verft hare kamerwanden met roode tinten, toen zij ontwaakt. Zij gaat beneden in het kabinet van den secretaris. Hij is er nog niet. Zij doet hem roepen en uit geweldig haar misnoegen: van de kamer spreekt zij niet eenmaal maar dat bed!

Hij antwoordt op hoffelijken zangtoon, buigend en verlegen; hij maakt excuses; hij kan het maar niet begrijpen.

De capo-servizio moet bij hen komen en nu verneemt Livie, dat al de bedienden op de vijfde verdieping slapen; de portier alleen ligt in zijne loge bij de voorpoort. Niemand heeft iets gehoord; de nummers der kamers, waar gebeld wordt, springen in de keuken uit en de verbindingsdraad met de bel, die den portier moet wekken, welke dan op zijne beurt den bedienden waarschuwt, is gebroken.

‘Wie is dan toch de man, die boven gekomen is en de meid niet heeft willen roepen? Hij draagt een zwaren, zwarten snorbaard.’

[p. 285]

Elk loochent. Het komt echter aan het licht: een der helpers in de keuken - degene met dat herkenningsteeken - is feest gaan vieren in de buurt en dronken naar huis gekeerd. Boven heeft eene dame inderdaad hem iets gevraagd, wat hij niet verstaan heeft.

Nu is het goed en genoeg. Livie verzoekt aan niemand verwijten te doen en de zaak als afgehandeld te beschouwen.

Hare vrienden en zij waren dan ook zeer verwonderd, toen de opperkellner hun aan het ontbijt zei, dat Angelo voor het gebeurde was weggezonden.

Angelo! hoe was hij schuld daaraan?

‘Angelo is mede naar boven geweest, beweert de secretaris, hij moest Pepina verwittigen, dat alles niet in regel was.’

‘Maar dat is het niet, die man - die nieuweling’ hiermede bedoelde Emiel den secretaris, ‘heeft eenen haat aan den jongen, deze moet hier weg, na vier jaren getrouwen dienst! het gebeurde is slechts een voorwendsel. Wat de bellen betreft, ik heb hem sedert weken gewaarschuwd, dat de verbinding gebroken was. O die Italianen, ze zijn zoo nalatig! ik wed, dat, indien gij hier over drie maanden kwaamt, het verzuim nog niet hersteld zou zijn; ik heb overal in dit land gewoond; in alle hôtels ontbreekt het een of 't ander; wij bedienden doen, wat wij kunnen om het te verhelpen,’ besloot de Duitscher met de zelfbevrediging van volbrachten plicht.

Die onrechtvaardigheid was echter te schreeuwend en Livie ging weder met mijnheer de Poortere naar het kabinet. Nu was er ook de eigenaar, de heer Vitelli, een donkergekleurde, dertigjarige man. Hij stond recht aan eenen lessenaar. De zaak van Angelo wordt bepleit, doch hoe meer de

[p. 286]

twee vreemdelingen diens goede gaven prezen, hoe norscher zijn vijand de secretaris keek.

De heer Vitelli glimlacht, blijkbaar tegen zijnen huurling aangehitst:

‘Angelo’ verklaart hij, ‘moet weg, niet voor het gebeurde alleen, maar omdat hij zich veroorloofd heeft het huis te misprijzen, dat hem herbergt.’

‘Wat heeft hij dan gezegd?’

‘Dat mijn huis eene barak is.’

‘Och is het maar dat! wie zegt niet al eens iets, dat hij niet meent, in zijne gramschap,’ en mijnheer de Poortere weet het zoo goed te verbeteren, dat de Italiaan, veranderlijk zijne indrukken, toestemt om Angelo te houden. De secretaris spreekt geen woord.

Mijnheer de Poortere gaat met Livie in ambassade naar de keukens. Zij treffen er Angelo aan, roodbekreten.

Hem wordt uiteengedaan, dat hier maar een misverstand kan zijn en dat zijn meester alles vergeten zal. Hij moet mede naar het kabinet; maar het is er onder begrepen, dat hij het leelijk woord ‘barak’ zou dienen in te trekken.

Hij komt, de brave jongen, haastig met hen mede, doch aan den ingang blijft, hij staan, wellicht heeft hij den secretaris daarbinnen ontwaard. Angelo is fier, hij is soldaat geweest, hij heeft van een keurkorps deeluitgemaakt. Het besef zijner verongelijking is te machtig, zijn gekrenkt eeregevoel neemt de bovenhand:

‘No,’ zegt hij met een krachtig vuistgebaar, dat den voormaligen bersagliere in hem verraadt en keert zich eensklaps om.

Het is beslist: Angelo zal vertrekken en Livie deze spijt mede naar huis dragen. Hoe vaak gebeurt het niet in het leven,

[p. 287]

dat wij de schuld worden van het onheil dergenen, aan welke wij niets dan goed wenschen!

Des anderdaags wachtte hun echter eene goede tijding: de Engelsche dame met de groote koralen had Angelo als huisknecht gehuurd, zij bewoonde een privaathôtel te Londen in Brompton; zij had vijf bedienden. Hij zou er tachtig shillings in de maand krijgen!

Het was de capo-servizio, die hun dat aan het ontbijt vertelde. Hij verblijdde zich merkbaar over het geluk, dat zijnen kameraad te beurt viel en de Vlamingen verblijdden zich met hem.