Tooneelpoëzy
(1731)–Katharina Lescaille–
Auteursrechtvrij
[pagina 519]
| |
Eerste tooneel.Pirithoüs, Phedra.
Pirithoüs.
Het waar slechts tydverlies. Denk, wat gy ook moogt poogen,
Zyn onverzetlyk hart blyft echter onbewoogen.
'k Zie noch, met welk een kracht van woorden, en gebeên,
Gy hebt op nieuw met hem zo lang vergeefs gestreên;
Ja zelf hem tegen u gewapent, en, in 't schenden
Van zyne trouw, vertoont een Zuster vol elenden.
Gy hebt getracht zyn hart te brengen tot berouw,
En tot zyn eerste liefde, en tot zyn eerste trouw.
Met fieren moed dorst ge uw gebeên met dreigen mengen,
Geen rede spaarende om tot reden hem te brengen.
Maar wyl door u is zyn verandering gemaakt,
Word zyn ondankbaarheid vergeefs van u gewraakt.
Uw liefde zelfs kon tot die misdaad hem verpligten;
En scheen somtyds zyn hart, door wroeging, iets te zwichten,
Wat dit berouw u ook beloofde, het verdwynt
Zo dra uw glans in zyn minzuchtige oogen schynt.
Phedra.
De Goden weeten, die 'k nooit kan myn hart verzaaken,
Dat hy me, in weêrwil van myn zinnen, wist te maaken
Tot medepleegster in 't verbreeken van zyn eed.
Die trouw, waar mede zich myn Zuster voor hem kweet,
Verdiende wel dat hy haar weêr oprecht beminde:
Maar, ach! wanneer ik in my zelve d' oorsprong vinde
Van Adriadnes smart, die haar zyn afkeer baart,
Daar is geen pyn, geen straf, geen doodschuld, hoe bezwaard,
Die 'k, uit meêdoogen, niet getroost zou willen lyden,
Zo 'k van dit doodelyk verdriet haar kon bevryden.
| |
[pagina 520]
| |
Zy hield my in de min van Thezeus nooit verdacht;
'k Heb die gevoelt, doch nooit zyn wedermin verwacht;
Of liever, 'k voelde 't vuur reeds meester van myn zinnen,
Eêr dat ik nam besluit van hem te willen minnen:
Doch 't stond aan my, om dit voorbaarig vuur, uit pligt,
Bedekt te houden voor altoos aan zyn gezicht,
Of hem te aanschouwen, of te vlieden voor zyne oogen.
Maar 'k zag hem, dit 's myn schuld: ik zag hem, opgetoogen
In zynen hof; en hy, zich waanende gevleid,
Heeft zich hier door verstout tot ongetrouwigheid.
Hoe kwaalyk kan men zich, by 't geen men mint, verweeren!
Zyne oogen toonden my de kracht van zyn begeeren,
Myn lonken hem ter sluik, in weêrwil van myn zin,
Helaas! 't noodlottig vuur van myn verborgen min.
'k Heb echter zyne drift gepoogt te wederhouwen,
Met kracht, maar al vergeefs: ik moest zyn liefde aanschouwen
En lyden; ja ik heb daar van 't gevaar gevreest,
Maar hy geduurig die verborgen voor myn geest.
Wat zwakheid! maar men moet zich daar weêr tegen zetten,
En hem op nieuw in zyn verwachtte hoop beletten;
Zyn wankelende trouw herstellen. Ei! ga heen,
Pirithoüs, noch eens hem zien, op myn gebeên;
En poog hem van myn min, is 't moog'lyk, te geneezen,
Met hem te zeggen dat ik nooit voor hem kan wezen.
Ik heb reeds veel gezegt, doch zeg aan hem noch meer.
Pirithoüs.
Wy vord'ren niets daar meê: hy mint u al te teêr.
En schoon uw afkeer kon zyn hart wanhoopig maaken,
Zal dat terstond dan weêr om Ariadne blaaken?
O neen! hy, driftiger in uwe min verward,
Kan zonder hoop zyn, maar geen meester van zyn hart.
Doch, om haar dienst te doen, behoort gy haar te toonen,
Dat Thezeus haar verlaat. Men mag haar niet verschoonen
| |
[pagina 521]
| |
Van deezen slag, hoe zwaar, hoe droevig en gehaat;
Op dat zy, tot haar schaâ, het huw'lyk niet versmaad'
Van Enarus, wiens troon haar kan een schuilplaats strekken
Hy mint haar: poog haar tot zyn weêrmin te verwekken.
Phedra.
Hoe! zoude ik haar verraân, die zich met hart en zin,
Op my verlaat, om hem te brengen tot haar min?
Hem, die om my haar hoont? Goôn, wist zy dat myn lonken,
En kleine aanlokselen die trouwelooze vonken
Verwekten in zyn hart, waarom hy schend zyn pligt!
Zoude ik zo wreed zyn, en 't beleedigde gezicht,
Met die misdaadige bekoorlykheden, tergen?
Waar zou 'k my zelf voor haar verwytingen verbergen,
Die een gerechte toorn . . . .
Pirithoüs.
Daar komt zy aan, Mevrouw.
Beneemen wy haar al de hoop op Thezeus trouw.
| |
Tweede tooneel.Ariadne, Phedra, Pirithoüs, Nerine.
Ariadne.
Wel nu, myn Zuster, kost gy Thezeus niet beweegen!
Hebt gy niet onverwacht een zucht van hem gekreegen?
Gelooft hy dat ik al te veel poog, nu ik tracht,
Door u, hem weder tot zyn pligt te zien gebragt?
Phedra.
'k Deê alles om zyn ziel te brengen tot de reden.
'k Heb zyn verandering, en 't schenden van zyne eeden,
Die zyne glory smet, hem haatlyk voorgestelt.
Pirithoüs zag, met wat uiterste geweld,
Ik hem zocht tot berouw te brengen, door uw smarte.
Hy kent de ondankbaarheid en misdaad van zyn harte;
Ja, haat zich zelf daarom: daar is geen straf, die hy
| |
[pagina 522]
| |
Om uw rampzalig leed niet voelt uit medely.
Maar hy moet voor 't geweld en dwang der liefde zwichten.
En 't noodlot krachtiger, vermeest'rende al zyn pligten,
Sleept hem zyns ondanks weg tot onstandvastigheid,
Hoe zeer de reden, pligt, en trouw ook voor u pleit'.
Ariadne.
Welk een verschooning! Goôn! waar eindigen myn plaagen?
Hy haat de ondankbaarheid, en schept daar in behaagen.
Maar hy weet moog'lyk, nu hy trouwloos blyft, noch niet,
Dat ik daarom alleen moet sterven van verdriet.
Gy hebt vergeeten hem de afgryslykheid te maalen
Der raazerny, die in myn hart kent maat noch paalen.
Gy hebt vergeeten hem te schild'ren myn elend',
Met al die verwen daar zy u meê is bekend.
Hy zou, die kennende, van deernis aangedreeven,
Niet lyden dat ik sturf, ik, die hem borg het leeven.
Phedra.
'k Waar weiniger verdacht, zo gy had meerder blyk
Van 't geen myn liefde u. . . .
Ariadne.
Ik beken, 'k heb ongelyk:
Maar als 't geduld, door zwaar verdriet, is omgekoomen,
Zo kan men, doolende en verwoerd, licht 't argste schroomen.
Pirithoüs.
Maar dit verdriet, dat voor de reden zwicht, en stryd
Met alles, word alleen geneezen van den tyd.
Ariadne.
't Verdriet, dat door den tyd verlicht word en geneezen,
Zal niet zo zwaar, noch van belang als 't myne wezen.
Maar nu gy Thezeus niet beweegen kunt, wel aan,
Ik stem het toe, maar 'k wil 't zelf uit zyn mond verstaan.
Myn Zuster, 'k bid u, laat hem koomen; 'k zal hem wachten.
| |
[pagina 523]
| |
Pirithoüs.
Dat zal in u geenszins dit zwaar verdriet verzachten.
D' Ondankb'ren, dien gy mint, te zien, en van uw min
Zyn hart vervreemd, dat heeft te diep een kwelling in.
Gy zult verdubbelen uw lyden; en met schroomen . . . .
Ga, Zuster, doe my toch die gunst; laat hem hier koomen.
| |
Darde tooneel.Ariadne, Pirithoüs, Nerine.
Pirithoüs.
Denkt uit myn reden niet, dat ik, in dit geval,
Zyn nieuwe liefde, zo gehaat, ooit pryzen zal:
O neen! ik weet wel wat hy schuldig is te geeven
Aan uw getrouwe min, die hem behield het leeven.
Van dien tyd nam ik deel in 't wenschlyk lot, en 't zoet
Dat hem uw huw'lyk gaf, door zulke en schoonen gloed.
Ik kwam om beide u hier myn achting te bewyzen,
In 's Minnaars daân, de deugd der Minnaares te pryzen.
Oordeel nu zelve wat verwondering ik nam
Hem ongetrouw te zien; en dat een and're vlam
Hem blaakte; hy me alleen hier wachtte, om te openbaaren
Zyn zielsgeheimen, zelf niet durvende u verklaaren,
Dat hem de min dwingt tot deeze ongerechtigheid.
Ariadne.
Moest ik, door 't vreinzen heen, niet zien hoe 'k wierd misleid?
'k Had dan de reden van uw herwaartskomst geweeten.
Neen, in een hart, van een standvastig vuur bezeeten,
Heeft nooit de vriendschap op de min zo groot een magt.
Goôn! als ze is trouw, hoe licht verschoont, hoe weinig acht
Men alles, en hoe licht is alles toe te geeven!
Ik dacht: Wyl Thezeus word van zulk een drift gedreeven,
Die een gevoelig vuur in braave harten baart
| |
[pagina 524]
| |
Van waare minnaars, hoe moet dan zyn edele aart
't Onëdele gebruik der wufte min versmaaden!
Neen, geen verachte vlam besmet ooit zyne daaden;
Maar, minnende op het spoor der helden, geeft hy stof,
Om zyne liefde meê te roemen, met zyn lof.
Ik deed noch meer: ik zag met onbekommerde oogen,
Dat hem betooverde 't bekoorelyk vermoogen
Van Naxus jufferschap, doch dacht niet dat zyn trouw,
Door afgedwaalde min, de myne hoonen zou.
Maar, nu men niets meer van zyn liefde kan bedekken,
Noem my 't schoon Voorwerp dat zyn ontrouw kon verwekken.
Pirithoüs.
Dit houd hy noch alleen verborgen.
Ariadne.
Neen, men vreest
My haar te noemen, om de gramschap van myn geest.
Pirithoüs.
Ik weet zyn vrees niet: maar, nu hy verlaat uw liefde,
En dat uw schoonheid 't hart eens grooten Konings griefde,
Die u zyn Kroon aanbied, uw wreed geval ten spyt;
Zo vind gy daar in 't eind' der droefheid die gy lyd.
Ja, alles schynt u tot dit huw'lyk te beweegen,
En zou alleen uw hart daar toe zyn ongeneegen,
Daar gy, verlaaten reeds, in Krete zyt vervloekt,
En Minos u vervolgt, die zich te wreeken zoekt?
Ariadne.
Ik vrees zyn wraak niet, noch het hevigst van zyn tooren.
Wat kan my 't leeven, nu ik mis dien 'k min, bekooren?
Ik volg 't besluit dan van myn wanhoop: dat ik sterv',
Nu Thezeus aanspant met de Goôn in myn verderf!
Hoe zal dit wreed besluit zyn wreede ziel behaagen!
De Ondankb're wil myn dood; ik zal die niet vertraagen;
Terwyl dat zy voor hem een dubb'le straf bereid.
De wroeging van myn dood, en zyn meineedigheid . . .
| |
[pagina 525]
| |
Pirithoüs.
Hy komt. 't Is tyd: span al de kracht aan van uw zinnen,
Om 't recht der eerste plaats weêr in zyn hart te winnen;
En zo die hoop vergeefs u vleit, denk om de Kroon,
En al het recht dat u daar meê word aangeboôn.
| |
Vierde tooneel.
Ariadne, Thezeus, Nerine.
Ariadne.
Kom, Thezeus, nader my: ontslaa uw hart van vreezen.
Waarom laat gy zo groot een dwang zien in uw wezen?
Waarom draagt gy, die nooit in moed, noch fierheid zwicht,
De schaamte op 't voorhoofd, en de ontsteldheid in 't gezicht?
Een Held, als gy, dien de eer zo waard is, zal niets pleegen,
In wat geval, dan 't geen zyn glory op kan weegen:
En gy, zo 't waarheid is dat aan my wordt gezegt,
Mint my niet meer. Maar, ach! zo 'k dit verdien met recht;
En die verand'ring uit de reden wierd gebooren,
Ik zal 't gelooven, laat me alleen myn misdaad hooren,
En d'oorsprong, beevende reeds voor dien wreeden slag,
Waarom dat ik niet meer voor u ben als ik plag.
Thezeus.
Ach! waarom denkt gy dit? Nooit zal die drift en reden,
Waar mede ik steeds heb uw verdiensten aangebeden,
Verflaauwen; noch te tyd doodverwen, in myn zin,
Het leevend denkbeeld van uw weldaân, trouw en min.
Daar 's niets dat ik niet tot uw dienst zou willen geeven.
Dit 's waar, Mevrouw, bedien u van myn bloed en leeven;
Zo 't einde aan u behaagt, ô welk een zoeten lot,
Als ik mag sterven, in uw dienst, op uw gebod!
Ariadne.
Indien uw leevensëind myn wenschen kon behaagen,
Ik had het lot, wanneer u eerst myne oogen zaagen,
| |
[pagina 526]
| |
Dat wreede lot, 't welk u verdoemde, niet geweert.
Door my, door myne min, heb ik aan u geleert
Het doodlyk Doolhof, en de dood met een te ontkoomen.
Maar, hoe gy ook zyt met myn achting ingenoomen
In 't onstandvastig hart, hoe krachtig ze is en groot,
Wat helpt my dit, indien 't is van de liefde ontbloot?
Gy tracht met eeden, en wat eerbied my te loonen.
Maar, al de zorg die 'k voor uw leeven kwam betoonen,
Was die niet meerder als uw eerbied waard? ô smart!
Zo groot een dienst verdient ook grooter loon. 't Is't hart,
Het hart, dat my daar voor alleen maar kan behaagen;
Dat is alleen . . . . .
Thezeus.
Ik wensch dat ik 't u op kon draagen:
Maar van dit hart heeft reeds een ander het gebied,
En 'k voel dit ('k zeg het, rood van schaamte,) met verdriet.
'k Heb met uw liefde, door myn min misleid, meêdoogen.
Dit is 't ook al, en daar 's niets meer in myn vermoogen.
Ariadne.
Daar is niets meer in uw vermoogen? Goden! Maar,
Meineedige, toen u 't Gedrocht bragt in gevaar,
En ge aan uw dapperheid uw leeven moest vertrouwen,
Deê ik wat anders als meêdoogende u aanschouwen,
Om te verdienen 't hart, dat my behaagt alleen.
Zo 'k weinig deê voor u, kon ik wel meer doen? Neen,
Daar 's niets zo moeilyk, of ik heb het, zonder schroomen,
Om, u, om u alleen te redden, ondernomen.
Om 't leeven u te hoên, dat gy my rooft, nam ik
Den naam van vlucht'ling aan, en volgde u zonder schrik.
Zee, winden, ballingschap, ja niets deed my bezwyken
U na te streeven, u, my waardig duizend Ryken.
Vermoeidheid, smaad, en smart leed ik om u. Wel aan,
Ontken dit nu, Ondankb're, indien gy 't durft bestaan;
| |
[pagina 527]
| |
En, alles loogch'nende, verblind dan zo myne oogen,
Dat zy niet zien uw schuld, noch hoe ik ben bedroogen.
Thezeus.
Hoe! zoude ik 't loogch'nen, daar myn overtuigd gezicht,
En eer, my dwingt te zien wat ik u ben verpligt?
Schoon uwe min, door myn verand'ring, is verraaden,
'k Vergeet geenszins wat ik ben schuldig aan uw daaden.
Noem my ondankbaar en meineedig: Ja doorsnyd
Myn hart, op 't wreedste, met een doodelyk verwyt.
Wat ge ook moogt zeggen, 't zal my nooit zo zwaar verdrukken,
Als 't heim'lyk wroegen, dat myn ziel reeds scheurt in stukken.
Waarom klaagt ge om myn min, verzwaarende uwe smart?
Ik ben uw klachten zo onwaardig als uw hart.
Verächt, vergeet, betaal met onverschillendheden
En fierheid, 't schenken van myn liefde, trouw, en eeden.
Een Koning bied u, met zyn Echt aan, Kroon en Staat;
Wreek, hem beminnende, u van my,die u verlaat.
Wat vrucht ik my van myn verand'ring mag belooven,
U dus verliezende, gaat myne uw smart te boven.
Ariadne.
Welk een verlies, dat gy, (ô Goôn!) vrywillig lyd?
't Ga al verlooren, zo ik ben uw liefde kwyt.
Wat konings Echt, wat Staat, wat Kroon kan ik waardeeren?
Van al de waereld kan ik niets, dan u, begeeren.
Om u, en om uw min, verlies ik Staat en Kroon,
Ja, alles. Wat my hier dan ook werde aangeboôn,
Kan dat de schaâ van uw verlies my wel betaalen?
Om u te toonen dat myn droeve minnekwaalen
Gantsch ongeneesselyk zyn buiten u, breng my
In eenig woest gewest, daar ik, vernoegd en bly,
Verwerpende alles, laat betooveren myn zinnen
Van 't eenig zoet, welke u te zien is, u te minnen,
Daar zal me uw hart zyn meer dan duizend scepters waard,
| |
[pagina 528]
| |
Dat hart waar in ik stel al myn geluk op aard'.
Uw misdaad, zo gy maar een teder woord wilt spreeken,
Is uitgewischt. Hoe zou myn hoon zich kunne wreeken?
Gy ziet het: 'k ben vernoegd, ik heb geen gramschap meer.
Thezeus.
Zo trouw een min, die zo behaaglyk is en teêr,
Verrukt myn hart, dat niets moest, buiten u, behaagen.
Maar 't is de tieranny der liefde, en haare vlaagen . . .
Ariadne.
Waar van gy rekening zult geeven aan myn min.
Indien zy had zo klein een magt op uwe zin,
Zo had het u betaamt om my niet te misleijen,
Noch, die versmaadende, met valsche hoop te vleijen.
Die is 't waar meê ge uw eer bevlekt hebt allermeest.
Uw listige eeden, op myn lichtverleiden geeft . . . .
Thezeus.
Toen ik die zwoer dacht ik altoos voor u te leeven.
't Vertrok vernoegd met u: maar, zynde hier gedreeven
Door storm, zag ik te veel, in myn verdoold gezicht,
Het Voorwerp dat de min my dwong te zien, en licht . . . .
Ariadne.
Kan 't zyn? 't Is dan, helaas! te Naxus daar uw liefde
Verdwaalt? te Naxus, daar ik 't hart des Konings griefde
Met min, die naauwelyks my zag of bood my aan,
Zyn trouw en kroon? Maar zeg: heb ik als hy gedaan,
En hem het hart, dat u behoorde, straks gegeeven?
Zo gy geen deernis hebt met myn elendige leeven,
Geef, geef, Trouw'looze, my uw hart weêrom, alleen
Uit deernis van u zelf. Ik vraag u niet, ô neen!
Wie dat de Schoonheid is, die u van my kon trekken:
Zo gy't u schaamt om haar aan myn gezigt te ontdekken,
Hou dit geheim: maar wie 't ook zyn mag, licht dat zy
Niet schooner is dan ik, noch boven myn waardy:
| |
[pagina 529]
| |
Ten minsten zal zy van zo zuiv're vlam niet blaaken,
Die zelfs natuur, om u te volgen, dorst verzaaken;
Die schoone vlam, die my, u ziende, straks bewoog,
Dat ik myn leeven waagde, en tot uw bystand vloog.
Zo gy, na zulk een trouw en liefde aan u gebleeken,
Noch onstandvastig kunt uw pligt en eeden breeken;
Wat is 'er dan dat u standvastig maaken zal
Aan haar, die niets deed, noch voor u waagde aan 't geval?
Zo dra dit huw'lyk heeft gebluscht uw minnevlaagen,
Wat wreede wroeging zal uw ziel niet dood'lyk plaagen!
Dan zult gy, beevende en vol schrik, zien uw schuld:
En wie weer dan wat gy voor my gevoelen zult,
En door wat inkeer, zynde uw nieuwe min verdweenen,
Gy dan uw ontrouw zult vervloeken en beweenen!
Gy zult de wanhoop zien van myne minnepyn,
En die beklaagen als 't licht al te laat zal zyn.
Verhaast het kwaad niet, hoe ge ook daar toe zyt genegen.
Wil eerst met uw gemoed en glory raad gaan pleegen.
Zie Ariadne: zie ze in traanen: zie met een
Die Ariadne, welke eertyds beminlyk scheen
Aan uw gezicht, en die mogt op uw huw'lyk wachten.
Ze is onveranderd van gelaat en van gedachten;
Ze is noch de zelfde. (Goôn!) Waarom is dan uw zin
Niet onveranderd, en de zelfde voor myn min?
Thezeus.
Om dat de Liefde my dwingt onder haar gebooden.
Schoon 'k waan als gy, dat haast 't rechtvaardig recht der Goden
Zal straffen de ontrouw van myn min, wiens wreed geweld
Myn trouw doet zwichten (dit heb ik u meer gemeld),
Myn liefde is al te groot: daar 's geen hulpmiddel tegen.
Ariadne.
Ach! 't is te veel, ô Goôn! Nu niets u kan beweegen,
Meineedige! smoor, smoor een vuur, dat uw gezicht
| |
[pagina 530]
| |
Behoort zo aangenaam te wezen als het licht.
'k Tracht aan uw laffe ziel niet meerder te behaagen.
'k Word schaamrood, dat ik kon zo groot een smaad verdraagen.
Voer, voer me alleen uit dit rampzalige gewest,
Daar alles doodelyk myn hart en oogen kwetst:
En, om gemaklyk tot uw haat'lyke echt te koomen,
Zo breng my weêr, Tieran, daar gy me eerst hebt genoomen.
'k Vrees Krete minder, daar 'k my maakte om u gehaat,
Dan Naxus, daar gy my, Ontmenschte! snood verraad.
Thezeus.
Hoe! u naar Krete toe te brengen, daar de tooren
En wraak uw 's Vaders u alle onheil heeft beschooren?
Ach! denkt gy wel wat straf dat gy daar lyden zult?
Ariadne.
Laat my die lyden: ik verdien het door myn schuld.
Maar heeft uw valsche min, uw zuchten en gebeden,
Uw snoô verraadery, in spyt van alle uw eeden,
En 't schenden van uw trouw, die deernis u geleert,
Terwyl myn dood word door uw trouwloosheid begeert?
Gy vreest voor my een straf, die 'k zelf niet wou vermyden,
Welke ik verhaaste, om u van doodstraf te bevryden;
En gy beeft niet van 't kwaad dat gy me doet? Wel aan,
Denk echter niet dat gy uw doodstraf zult ontgaan,
Die de onrechtvaardigen volgt, met berouw en schanden.
Gy, gy Verraader! breekt de schoonste huw'lyksbanden;
Gy wilt myn dood: 't is wel; ontruk my, Wreede, 't hart.
Maar, zynde ontslaagen van myn leeven en myn smart,
Zult gy my zien, met al het leed, dat ik moest draagen,
Gewapend u ten straf, om met een gruwzaam knaagen,
En wat ooit schriklykst in een boos geheugen viel,
Te dringen heimelyk in 't diepste van uw ziel.
'k Zal met een straffen toon u hooren doen by vlaagen:
Ik deê, 'k durfde alles, om uw oogen te behaagen:
| |
[pagina 531]
| |
k Verried Vorst, Vaderland en Vader, om 't belang
Van u, Barbaar! Zie 't loon dat ik daar voor ontfang.
Thezeus.
Ach! zo myn ontrouw uw bederf en dood moet baaren,
Slaa, neem my 't leeven; slaa, waar door gy zult bewaaren
Myn ziel voor 't schenden van myn eeden, trouw en pligt,
Die een verblinde min . . . . .
Ariadne.
Vertrek uit myn gezicht.
Ga elder 't dood'lyk loon van uwe valsheid haalen.
'k Wil u niet langer van myn min zien zegepraalen.
Thezeus.
Mevrouw . . .
Ariadne.
Ik zeg, vertrek; laat ruimte aan myne ziel,
Op dat ze u haat', zo zeer als ge eertyds haar geviel.
| |
Vierde tooneel.Ariadne, Nerine.
Ariadne.
Nerine, hy vertrekt, helaas!
Nerine.
Wat kan 't u schaaden?
Zyn byzyn helpt u niet.
Ariadne.
Alom my te verraaden,
En te verlaaten?
Nerine.
Gy hebt hem dit zelf geboôn.
Ariadne.
Moest hy gehoorzaam zyn aan myn bevel? ô Goôn!
Nerine.
Wat wilt gy dat hy doe? Gy dwongt hem tot vertrekken.
| |
[pagina 532]
| |
Ariadne.
Dat hy den wensch zou van myn teed're min ontdekken?
En, als de drift van myn vervoerde minnenyd
Hem wegjoeg, dat hy wist te blyven voor altyd.
Schoon zyne trouwloosheid heeft myne dood beslooten,
Ik had ten minsten 't zoet van hem te zien genooten.
Maar kon hy langer my wel zien? Ach Hemel! neen.
Zaagt gy de blydschap wel die uit zyne oogen scheen?
En hoe myn haat hem in het weggaan kon vernoegen?
Wat hoon!
Nerine.
Hy voelt in uw gezicht een heim'lyk wroegen,
En, nu voor zyne schuld alle uitvlucht hem ontbreekt,
Ontwykt hy 't wreede verwyt, waar door ge op hem u wreekt.
Ariadne.
O ja! ik wil, ik moet my wreeken. Laat ons poogen
Myn Medeminnaares te ontdekken aan myne oogen.
Doorzoek met my al 't hof, wie is bekwaamst daar in
Om te betooveren een helden hart tot min?
Kan hem Megistes glans, of Egle trouwloos maaken?
Neen, Ciane heeft veel meer schoonheid om te blaaken:
Hy spreekt haar 't meest: maar zo zy Thezeus hart van 't myn
Afrukken wou, moest zy ook schoonder dan ik zyn.
Maar yd'le schoonheid, die my vleit! wat kan 't u baaten?
Zie daar uw magt, een Laffe is 't, die u heeft verlaaten:
Maar zo een and're min zyn hart ontvonkt, myn wraak
Gedoogt niet dat hy ooit daar van de vruchten smaak'.
Hy leere ook, op zyn beurt, als ik, zyn ramp beweenen.
'k Ben Minnaares, maar ook een Vrouw. Kom, gaan wy heenen.
Hy wil myn dood: 't is wel: maar, eêr dat hy die ziet,
Wie weet of hy of ik de meeste smart geniet!
Einde van het Darde Bedryf. |
|