Logo DBNL
Tooneelpoëzy (1731)

Tooneelpoëzy

(1731)–Katharina Lescaille–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Tweede bedryf.

Eerste tooneel.

Ariadne, Nerine.

 
Nerine.
 
De Koning had zich aan uw weig'ring moogen stooren.
 
Kunt ge u geen oogenblik bedwingen, en hem hooren?
 
Schoon gy verzekerd zyt van zyn oprechte min,
 
De wanhoop mogt hem eens verand'ren doen van zin;
 
En, nu zyn liefde in 't eind zal voor uw huw'lyk zwichten,
 
Moet de beleefdheid u tot deeze gunst verpligten.
 
Ariadne.
 
'k Weet wel dat ik met hem voorzichtig om moet gaan,
 
En hem niet tergen, neen: hy bood zyn Hof ons aan,
 
Om tegen het geweld van Minos ons te sterken.
 
Zo veel ontzagh, als hy me in zyne min deê merken,
 
Trof vaak, met deernis om zyn ongeluk, myn hart.
 
Maar als een ziel blaakt, in haar eerste vlam verward,
 
En trouw mint 't geen haar trof, is 't een verdriet te hooren
 
De minneklagt van een die ons niet kan bekooren.
 
Spreek met me, om dat my dit te minder smarten zou,
 
Terwyl ik Enarus verwacht, van Thezeus trouw:
 
Maal my de glory af, die 'k daar van zal ontfangen:
 
Verbeeld my wel de kracht van zyn verliefd verlangen;
 
'k Wil dat ge my daar van 't gevoeligst denkbeeld geeft.
 
Nerine.
 
'k Geloof dat uwe trouw wel al zyn achting heeft,
 
Maar 't is heel veel, Mevrouw, indien dat hy u weder
 
Bemint met de eigen drift, die u verrukt zo teder.
 
Ariadne.
 
Kan ik hem wel te veel beminnen, Goôn! wanneer
 
Ik zie zyn heldendaân, hem blinkende van eer?
 
Van honderd Monsters en afgryzelyke plaagen
 
Heeft hy 't bange Aardryk, met geluk en moed, ontslaagen.
 
Wat al slagtöffers kreeg hy, als Alcides, daar
 
Hy duizend misdaân heeft gestraft, met lyfsgevaar,
 
En wraak van duizend doôn nam met zyn strydb're handen!
 
Prokrustus, Scinis zelfs, en Cerçion, der landen
 
En vee en menschen schrik, verwon hy met geweld.
 
Al 't Aardryk weet dit, en al 't Aardryk staat versteld.
 
Maar wat ik zeggen mag van zyne lauwerbladen,
 
't Is niets: al wat ik zie moest spreeken van zyn daaden.
 
'k Min Phedra teêr: gy weet wat zucht myn hart haar draagt;
 
En zo 'er iets in haar mag zyn dat my mishaagt,
 
Zo is 't haar koelheid, die zy toont in hem te roemen.
 
Als zy zyn heldendeugd my hoort onsterflyk noemen,
 
Staat zy 't wel toe, (en wie zou minder doen dan zy?)
 
Doch nimmer hoort men haar verheffen dien voor my
 
Bekoorelyken Held. 'k Wil, zonder haar te krenken,
 
Van haar stilzwygendheid veel liever 't beste denken.
 
Nerine.
 
Is 't vreemd dat gy haar hart zo onverschillend ziet?
 
Zy, nooit verliefd, begrypt de kracht van 't minnen niet.
 
Ariadne.
 
De liefde zal veeltyds een bitt're zoetheid geeven.
 
Maar 't onverschillende, is dat een gelukkig leeven?
 
Nerine.
 
Leer van den Koning dit, die, van uw glans verblind,
 
Zo veel niet lyden zou, zo hy nooit had bemint.

Tweede tooneel.

Enarus, Ariadne, Nerine.

 
Enarus.
 
Uitmuntende Prinses, ei! laat u dit niet belgen,
 
Nu ik, verdrukt van 't leed, gereed my te verdelgen,
 
Die droeve vryheid zoek, om, voor de laatste maal,
 
U te onderhouden van myn doodelyke kwaal.
 
Wat u myn vlam, die me in uw weêrwil blaakt, laat' hooren;
 
Die vlam, die me al te sterk verheert en kan bekooren,
 
Zo kunt gy, zonder schroom, ten koste van myn pyn,
 
Myn liefde aanhooren, die alleen beklaagd wil zyn.
 
Ariadne.
 
Ik ken de liefde, welke u drukt met zo veel plaagen.
 
Haar drift heeft meermaal met verbaasdheid my geslaagen.
 
Gy kunt niets zeggen dan dat geen, 't welk ik, met recht,
 
In myn ontroerde ziel, reeds heb voor u gezegt.
 
Zulk een volmaakte vlam verdiende wel een harte
 
Wat meer gevoelig en gebuigzaam voor uw smarte,
 
En, om al de achting die gy 't draagt, tot u gezind.
 
Maar eêr dat ik u zag was Thezeus reeds bemind.
 
Gy weet tot welk een prys zyn deugd my is gebleeken,
 
Na dit, myn Heer, zal ik u hooren, gy kunt spreeken.
 
Enarus.
 
'k Weet Thezeus waarde, en heb ze u honderd maal gemeld.
 
Wie vond volmaakter, wie vond heerelyker Held?
 
Men hoort de Waereld van zyn naam en deugden waagen:
 
Hy bid u aan, en zoekt alleen u te behaagen;
 
Dit u te zeggen, is zyn zoetste zorg, Mevrouw.
 
En wie kon minder doen, van u bemind zo trouw?
 
En nu, na zo veel gunst aan hem getoond, ge uw ooren
 
Gewaardigt, om my eens, uit deernis aan te hooren,
 
Zal ik niet zeggen, hoe myn ziel, zo haast myn oog
 
U zag, verwonnen voor de liefde nederboog:
 
Gy wist het straks. Van deeze ontemb're drift gedreeven,
 
Durfde ik vermeetel 't u terstond te kennen geeven.
 
'k Moest ook, om van u niet geschuwd te zyn, daar stil
 
Van zwygen: 'k volgde dies eerbiedig uwen wil.
 
'k Deê my dit wreed geweld, om uwen toorn te ontvluchten
 
En overtrad ik, met heel zacht daar om te zuchten,
 
Gy hebt daar over my gestraft, en niet gehoort.
 
Zo groot een afkeer heeft myn vlam noch niet versmoort.
 
Gy hield niet op van wreed, ik van verliefd te wezen.
 
Ik heb geleên, gekwynt van liefde, steeds vol vreezen,
 
En zonder hoop van ooit te zyn bemind. Alleen
 
Om uw, niet myn belang, zyt gy my waard: ô neen!
 
'k Diende u uit liefde, om dank noch loon daar van te aanschouwen;
 
Zelfs in dit laatste en in dit droevig onderhouwen,
 
Tot sterven licht gereed, begeer ik niets, Mevrouw.
 
Trouw Thezeus, hy mint u, en gy mint hem getrouw.
 
Maar denk, wanneer gy eens myn wanhoop mogt beklaagen,
 
Dat ik u nooit verpligtte om iets voor my te waagen;
 
Dat gy niets voor my deed; en stervende aan myn smart,
 
Dat ik opöfferde u een onverschillend hart,
 
Ten prys der zuiv're min, die 't ook daar toe kan noopen:
 
En, zo 't op eenige genade noch mogt hoopen,
 
'k Zou van u eischen, om te vleijen myn verdriet,
 
Wanneer gy Thezeus trouwt, dat gy ten minste liet,
 
Verwaardigende u zelf hier toe, myn liefde hooren
 
Dat, zonder 't eerste vuur, zo krachtig in 't bekooren,
 
Ik u verwonnen had door myn genegenheid;
 
Om 't bitter leed, dat my uw huw'lykszoet bereid,
 
Wat te verzachten. 't Is gering dat ik kom spreeken:
 
Maar een oprechte zucht, een gunstig woord te spreeken,
 
Is 't al voor een, die, na dien troost, te sterven tracht.
 
Ariadne.
 
Uw min, vol deugd, heeft op myn hart zo groot een magt,
 
Dat ze u dit toe moet staan: 't zal niet ondankbaar wezen:
 
't Is overtuigd, en 't dwingt my zelf daar in te leezen
 
Hoe veel 't u schuldig is; en zo het stond aan my,
 
'k Betaalde ook u daar meê: maar 't miste zyn waardy,
 
Zo de ongetrouwheid u daar van deê triomfeeren:
 
't Is Thezeus, die 't alleen bezit en kan regeeren:
 
Hy 's daar in aangebeên. 'k Heb 't u geöpenbaart
 
Van de eerste reis . . . . .
 
Enarus.
 
't Is reeds genoeg aan my verklaard.
 
Voldoe, voldoe de min van Thezeus, zonder schroomen.
 
Pirithoüs is aan myn hof daarom gekoomen:
 
Voltrek uw Echt; stel 't uur der bruiloftstaatsy vast:
 
En zo 't vervaardigen dier pracht vereischt myn last,
 
Zo spreek. 't Is my genoeg wanneer 't u kan verblyden:
 
'k Zal 't zelf uitvoeren . . . Maar ik zou licht minder lyden,
 
Zo myn gezicht van zulk een wreeden voorwerp vlood.
 
Wat zal de slag niet doen, zo 't denkbeeld zelfs my dood?
 
Maar, ach! ik zou hier door uw toov'rende oogen derven.
 
Dit maakte al myn verdriet. Neen, 'k wil veel liever sterven,
 
Dan zien, en u niet zien.

Darde tooneel.

Enarus, Thezeus, Ariadne, Nerine.

 
Enarus.
 
Prins, myn verbaasdheid spreekt,
 
En zo ik zweeg van 't lot, dat wreed my 't hart doorsteekt,
 
Myn kwynend aangezicht, met traanen overlaaden,
 
Zoude, in myn weêrwil, toch myn zielsgeheim verraaden.
 
'k Bemin, en de Prinses is 't voorwerp dat my blaakt.
 
Maar, dit ontstelle u niet, het vrolyk uur genaakt,
 
't Welk uwe liefde zal met myn toestemming kroonen,
 
Om de achting, die ik voor uw liefde heb, te toonen.
 
'k Won, door de rede, in myn ontroerde ziel het veld;
 
En buiten twyfel is 't niet zonder groot geweld.
 
'k Zal licht, hier door, uw hart tot deernis overreeden.
 
Een Medeminnaar, van zyn eigen drift bestreeden,
 
Verraaden van zyn deugd, die zyne min verlaat,
 
Verdient, helaas! beklaagd te zyn, en niet gehaat.
 
'k Zal dit alleen van zulk een groote zege wachten.
 
'k Poog, met dus ongeveinsd te ontdekken myn gedachten,
 
Te weeren de achterdocht, die gy in uw gemoed,
 
Tot nadeel van myn deugd, en myn oprechten gloed
 
Mogt neemen. Neen, ik zal u geen verhind'ring geeven.
 
Terwyl ik smaaken zal de rampen van myn leeven,
 
Zo proef het huw'lykszoet, bevryd van allen druk:
 
Voltrek op morgen vry dat langgewenscht geluk:
 
Ik stem het toe, en niets kan meer uw vreugd betoomen;
 
Pirithoüs is reeds, om die te zien, gekoomen.
 
Daar 's geen belet. Myn hof, dat uw verdiensten acht,
 
Heeft dit groot schouwspel van uw bruiloft lang verwacht.
 
Laat, naar uw keur, de pracht straks daar toe vaardig maaken;
 
En, in een lot zo zoet, hoe bitter 't my mogt smaaken,
 
En ik mogt lyden, zo voltrek uw vreugd, myn Heer.
 
Vaar wel, Mevrouw.

Vierde tooneel.

Thezeus, Ariadne, Nerine.
 
Thezeus.
 
Ik moet dit toestaan, tot zyn eer,
 
Dat zyne deugd is meer dan ik ooit dorst vertrouwen.
 
Hoe! 's Medeminnaars Echt te vord'ren, en te aanschouwen?
 
Ariadne.
 
Zyn glory heeft hem tot dit groot besluit gebragt.
 
Wat zou hy doen? Bewust dat de onverbreekb're kracht
 
Der liefde, die 'k oprecht u schonk, niet zou bezwyken,
 
En hebbende alles, om uw oogen te doen blyken
 
Door welk een trouwe vlam myn hart zo vierig brand,
 
Myn Vrienden, Vader, en het waarde Vaderland
 
Verlaaten; weet hy, dat zyn min, schoon opgewoogen
 
Met duizend kroonen, op dit hart niets zou vermoogen.
 
Thezeus.
 
Zo groot een min maakt my beschaamd. Hoe meer, Mevrouw,
 
Dat ik myn schuld zie. . . .
 
Ariadne.
 
Zie een proef van myne trouw;
 
'k Wil me aan u vaster, door Pirithoüs, verbinden,
 
Wiens trouw en vriendschap wy zo lang volmaakt beminden.
 
Myn Zusters huw'lyk meng' zyn lot en 't haare in een,
 
Op dat de vriendschap als de liefde ons zy gemeen.
 
Ze is jong, ze is schoon, en haar verdiensten te waardeeren.
 
Zy volgt myn raad reeds, 'k staa u in voor haar begeeren.
 
Gy kunt Pirithoüs gaan vinden, en hem raân,
 
Op onze keur, zo groot een huw'lyk aan te gaan.
 
Thezeus.
 
De aanbieding van dees echt zal hen gelukkig maaken.
 
Maar, als de Koning . . . . Gy wist lang zyn hevig blaaken.
 
Kan ik . . . . .
 
Ariadne.
 
Ik kan 't verstaan. De Koning, fel bestreên
 
Van min, waant gy, kon licht zyn deugd te buiten treên.
 
Ik zie uw minnezorg, die my niet kan mishaagen.
 
'k Weet wat ik doen moet om die uit uw hart te jaagen.
 
Thezeus.
 
't Is al te veel. Dat hart . . . ô Goôn! . . .
 
Ariadne.
 
Wat zyn my zoet
 
Die teed're ontroeringen van uw verliefd gemoed!
 
'k Zeg 't my voor u; 'k zeg my . . . .
 
Thezeus.
 
Ach! wilden het de Goden!
 
Gy wist den dwang . . . .
 
Ariadne.
 
Noch eens: waar toe is meer van nooden
 
Die minnenydige vervoering? Ja ik weet
 
Wat zorg u smart. En zo ik word bemint, wat leed
 
Hebt gy daar van, en welk een reden om te klaagen?
 
Thezeus.
 
Maar, zo u Minos wraak vervolgen mogt en plaagen,
 
Hebt gy . . . .
 
Ariadne.
 
Heb ik aan u geen toevlucht voor zyn magt?
 
Thezeus.
 
Ze is zeker: maar . . . .
 
Ariadne.
 
Wat maar? Volëind.
 
Thezeus.
 
Mevrouw, ik wacht . . .
 
Ariadne.
 
Gy wacht te lang, zo zeer verrukt en opgetoogen.
 
Thezeus.
 
Kan ik meer veinzen? . . Maar, genoopt van mededoogen . . .
 
Ariadne.
 
Neen, die wanörde duurt te lang, tot myn verdriet.
 
Verklaar u eindelyk.
 
Thezeus.
 
Ik wil, en durf toch niet
 
'k Ben tegen my, en schyn zelf tot myn val te nygen;
 
'k Hoop een toestemming, en ik vrees die te verkrygen.
 
'k Moet echter spreeken. Gy bemint my, en mischien
 
Heeft niemand schooner noch volmaakter vlam gezien,
 
Om een doorluchtig hart te blaaken; en myn leeven
 
Is niet genoeg om 't in erkent'nis u te geeven:
 
En midd'lerwyl het lot, benydende vast stil
 
Myn glory, door een dwang zo doodlyk aan uw wil. . . .
 
Vaar wel: Pirithoüs zal 't ov'rige u doen hooren:
 
Doch, buiten 's Konings Echt, zo weiger hem uw ooren.

Vyfde tooneel.

Ariadne, Pirithoüs, Nerine.

 
Ariadne.
 
Welk is dit groot geheim? Door wat verborgenheid
 
Of hy my niets, die me iets wil zeggen, heeft gezeid?
 
Pirithoüs.
 
Vraag niets, Mevrouw. Hy gaat verbaasd van hier. Zyn wezen
 
Geeft dat de ontroering van zyn ziel niet klaar te leezen?
 
Ariadne.
 
'k Begryp u beide: Gy komt uit Atheenen, daar
 
't Oproerige gemeen licht aanspant met elkaâr.
 
't Wil Thezeus aan geen Vrouw, uit Minos Telgen, geeven,
 
Noch, tot Vorstin, zien op d' Atheenschen troon verheven.
 
Dat Egeus hem ontroov' de wettigheid der kroon;
 
De roem van in 's Helds hart te zitten op den troon,
 
Mag hy my, zo hy kan, ontrooven. Scepters, staaten,
 
Zyn overtollig goed, dat ik licht kan verlaaten.
 
In Thezeus is alleen al myn geluk bepaald.
 
'k Ben met zyn min, voor 't geen hy me is verpligt, betaald.
 
Het overige is niets.
 
Pirithoüs.
 
Hy zal gewis u minnen.
 
Hoe! zou de ondankbaarheid zo 't heldenhart verwinnen,
 
Daar ge alles waagde voor zyn leeven en zyn trouw,
 
Dat hy u eeuwig niet weêrom beminnen zou?
 
Maar echter kan de liefde alleen 't geval bestieren
 
Van laage zielen, en daar over zegevieren.
 
Dat vry Atheenen voor of tegen u zich stelt,
 
Gy hebt steeds Minos toorn te vreezen en geweld.
 
Alleen het huw'lyk van den Koning kan u geeven,
 
Voor zulk een zorgelyk, een onbekommerd leeven.
 
Hy mint u, en hier door zult gy haast zien gestild,
 
Als gy draagt Naxus kroon, uw Vaders. . . .
 
Ariadne.
 
Hoe! gy wilt
 
Dat ik den Vorst trouwe, en myn eerste vlam zal dooven?
 
Gewis uw raad is vreemd; en, zo 'k u durf gelooven,
 
Gaf my deeze edele verwisseling groote eer.
 
Kent gy me wel?
 
Pirithoüs.
 
O ja! ik weet, Mevrouw, hoe zeer
 
Ge uw glory acht, en op de deugd stelt uw vertrouwen.
 
Maar, hoe myn raad ook zy, gy zult in 't einde aanschouwen,
 
Dat gy, dien volgende, hebt wel gedaan.
 
Ariadne.
 
Wie? ik
 
Die volgen? ik, die voor myn Held elk oogenblik
 
My stelde in duizenden en duizenden gevaaren!
 
Welk een verwondering, ô Goôn! zal hem dit baaren,
 
Wanneer hy ziet dat gy wilt rooven 't geen hy mint,
 
En zyn Meêminnaar heeft een voorspraak in zyn Vrind?
 
Pirithoüs.
 
Geloof hem zelven, zo gy raad met hem wilt pleegen.
 
Ariadne.
 
Hoe! zo ik, om een Kroon, den Koning wierd geneegen,
 
Zou ik hem vraagen of ik moest zyn min verraân?
 
Of ik zyn hart moest met de wreedste pyn belaân,
 
Die ooit een Minnaar . . . .
 
Pirithoüs.
 
Ik kom niets u openbaaren
 
Dan 't geen ik moet; en als de tyd eens zal verklaaren
 
Uwe oogen, zult gy licht een weinig minder min,
 
En meerder spyt, voor hem gevoelen in uw zin.
 
Vaar wel, Mevrouw.
 
Ariadne.
 
Helaas! hy komt aan my ontdekken
 
Het geen hy moet? Neen blyf, myn Heer; wil niet vertrekken.
 
Gy heb te veel ontdekt, om niet te ontslaan myn ziel
 
Van de achterdocht, die daar zo dood'lyk reeds in viel.
 
Ik beef'er van, geen slag kan my ooit wreeder wezen.
 
Trek me uit die twyf'ling, en verlicht me in 't zwaarst te vreezen;
 
Of'k moet gelooven dat myn Thezeus, tot myn smart,
 
Kwynt van een nieuwe min, die my ontrooft zyn hart.
 
Ach! zou dat hart wel om een ander voorwerp blaaken,
 
En, ongetrouw aan my, zyn heldendeugd verzaaken?
 
Pirithoüs.
 
Ik zwyg. 't Staat u te zien wat gy gelooven moet.
 
Ariadne.
 
Wat ik gelooven moet? Ach Hemel! hoe verwoed
 
Maakt gy myn ziel! zou hy een ander voor my achten . . .
 
Maar welk een kwaad vermoên voed gy in uw gedachten?
 
Neen, neen, Pirithoüs, gy zyt gewis misleid:
 
Hy mint me; en zo'er iets zyn ziel van myne scheid,
 
Ik zal, helaas! zyn dood, en niet zyn min, beklaagen.
 
Pirithoüs.
 
Men neemt, door 't noodlot, in zyn dooling vaak behaagen.
 
Ariadne.
 
Spreek klaar. Schend Thezeus dan zyn trouw en pligt? Heb ik
 
Een Medeminaares?
 
Pirithoüs.
 
'k Heb op dit oogenblik,
 
Door myn stilzwygen, 't u verklaart. Ik ben verleegen
 
Met uw verdriet, Mevrouw, en tot uw troost geneegen;
 
En 't allerzekerste hulpmiddel, in uw leed,
 
Is u tot Koningin te maaken. Ja, vergeet
 
Voor al niet dat men u te Naxus tracht te kroonen.
 
Ik kan geen veiliger hulpmiddel aan u toonen.
 
Myn tegenwoordigheid verdriet u reeds: 'k zal gaan.

Zesde tooneel.

Ariadne, Nerine.

 
Ariadne.
 
Ik ben verraaden, ach! Hebt gy myn ramp verstaan?
 
Ik twyfel nu niet meer. O welk bitt're plaagen!
 
Nerine.
 
'k Beklaag u in myn ziel.
 
Ariadne.
 
Wie zou my niet beklaagen?
 
Gy weet, gy zaagt wat ik voor Thezeus deed. Alleen,
 
Alleen heb ik, voor hem, zyn kwaad geval bestreên;
 
En nu ik alles mogt van zyn getrouwheid wachten,
 
Heeft hy een and're als my geplaatst in zyn gedachten:
 
Een and're liefde nam zyn ziel in. Ach! wat pyn!
 
Nerine, hoorde ik 't wel? Neen, 't kan niet mooglyk zyn,
 
Dat hy zyn zuiv're deugd, zyn trouw en helden daaden
 
Al tevens haatlyk zou bevlekken en verraaden.
 
Kan ik gelooven dat zyn ontrouw zoekt myn dood?
 
Neen, Thezeus heeft voor zulk een gruwel 't hart te groot.
 
Nerine.
 
Pirithoüs zegt niets dan 't geen hem is bevoolen.
 
Ja, Thezeus heeft, met hem te wachten, slechts verhoolen
 
Zyn nieuwe vlam, die reeds uitbarst in feller gloed:
 
Zy had lang plaats in zyn veranderlyk gemoed.
 
Ariadne.
 
Gy doet me een afgrond zien van schrikkelyke kwaalen,
 
Daar 'k in verzinken zal, en hoop noch licht zie straalen.
 
Ha Wreede! waarom my, als 'k niet wil zien, verlicht?
 
Ach! 't is dan waar, ik heb met myn misleid gezicht
 
En hart, in Thezeus een Ondankb'ren aangebeden.
 
O Goôn! versterkt voor zulk een zwaar verdriet myn reden,
 
Die reeds bezwykt voor deeze ontmenschte trouwloosheid.
 
'k Gevoel . . . Maar, nu zy zelf verdwaald is en misleid,
 
Waarom of ik haar tot myn hulp tracht op te wekken?
 
Zy dient my nergens toe, dan om aan my te ontdekken,
 
Waar uit myn raazerny en wanhoop oorsprong nam.
 
Nerine, hoe! ten trots van de allerteêrste vlam. . . .

Zevende tooneel.

Ariadne, Phedra, Nerine.

 
Ariadne.
 
Ach! Zuster, wat heb ik zo daadlyk moeten hooren?
 
Kwam Thezeus deugd aan u niet steeds volmaakt te vooren?
 
En, buiten twyfel, gy hield hem uw achting waard:
 
En in wiens hart had hy deeze achting niet gebaart?
 
Wacht eer noch trouw meer: neen, gy moogt voor alles vreezen.
 
Ach! Thezeus, Thezeus is 't die trouweloos kan wezen!
 
Phedra.
 
Hoe! Thezeus . . . . .
 
Ariadne.
 
Ja, die my, voor 't geen hy me is verpligt,
 
Verlaat: en op den stond dat myn gehoond gezicht
 
Aan myn geschonden trouw den weg tot wraak komt baanen,
 
Ontlast myn spyt zich ('k schaam my 't zeggen) door myn traanen.
 
Zyn bloed moest my alleen geneezen van die smart.
 
Dit is, myn Zuster, dit 's de woede van myn hart:
 
Ja, zonder medelyde en zonder min, naa 't pleegen
 
Der euveldaaden, die zo zwaar in boosheid weegen,
 
Straft men de ondankb'ren; en myn Thezeus is'er een.
 
Maar, schoon de wraak myn noop', myn liefde is, tegen reên,
 
Noch sterker dan myn toorn. Myn hand beeft; en myn zinnen,
 
Hoe haatlyk hy zich maak', zyn 't noch die hem beminnen.
 
Phedra.
 
Zo zwaar een slag maakt u beklaaglyk: en uw leed
 
Aanziende, dat men niet verwachten kon zo wreed,
 
Ontfangt men lichtelyk een denkbeeld van uw kwaalen . . . .
 
Ariadne.
 
Myn kwaalen! ach! die zyn onmoog'lyk af te maalen.
 
Die door wou dringen tot het vuur dat my verteert,
 
Moest zyn van de eigen vlam, die my blaakt, overheerd,
 
En hebben een Ondankb're, als ik, myn hart gegeeven.
 
Wie wierd, als ik, ooit van zo teêr een drift gedreeven?
 
Hoe kan die Held, zo groot van deugd, met zulk een kwaad
 
Bezoed'len . . . . Maar 't berouw volgt licht een snoode daad.
 
Zo hy van zulk een wreede aanvechting wierd bestreeden . . . .
 
Myn Zuster, om den wil der Goôn, en myn gebeden;
 
Om 't bloed daar gy en ik uit sproot, verlaat my niet,
 
Nu ik uw bystand heb van node in myn verdriet.
 
Ga, ga by . . . . Maar, helaas! durf ik zyn naam wel spellen?
 
Ga by de Ondankb'ren. Ga: wil hem voor oogen stellen
 
Myn dood'lyk leed; en doe hem, om zyn borst te ontslaan
 
Van deeze nieuwe min, 't gevoeligste verstaan,
 
't Geen ooit kon in een drift gelyk de myne wezen.
 
Zeg dat ik aan zyn vlam myn leeven, zonder vreezen,
 
Opoff'ren wou, zo hy kon leeven met geluk,
 
Na dat hy my verried. Poog hem dit lasterstuk,
 
Met al zyn wroeging, op het schriklykst af te maalen.
 
In 't einde, ik hoop alleen op u, in zo veel kwaalen.
 
Ja, ja, myn Zuster, 't is door't voorbeschik der Goôn,
 
Toen ik, misleid, ben uit myn vaderland gevloôn,
 
Dat uwe liefde en trouw, uws ondanks, my verzelden.
 
't Was of ze my daar in myn ongeluk voorspelden,
 
En dat gy my tot troost zou dienen in den nood.
 
Ach! vond ik, zonder u, wel hulp dan in de dood?
 
Phedra.
 
'k Ga Thezeus vinden: en, zo 'k, met gebeên en traanen,
 
Zyn hart niet weêr kan tot zyn eerste pligt vermaanen,
 
Moogt gy vermoeden dat . . . .
 
Ariadne.
 
Dat doch der Goden magt,
 
By ondervinding, u deê voelen al de kracht
 
Der vlamme die my blaakt, om 't harte te beweegen
 
Van myn Meineedigen, zo zoud gy al de wegen,
 
Met minder moeilykheid, inneemen van dat hart:
 
Gy waart bekwaamer om het myne, alom verward
 
In gramschap, lyden, liefde, en wanhoop, hem te ontdekken.
 
Gy zoud die schilderen met leevendiger trekken.
 
Doe echter alles: spreek, bid, pers, en triomfeer;
 
Ja, by gebrek van min, schoon die u nooit verheer',
 
Zal uwe vriendschap voor my alle hulp verwerven.
 
Ga, ga, myn Zuster: vlieg, belet my dus te sterven.
 
Geeft, geeft, ô Goden! dat haar hulp my gunstig zy!
 
Nerine, volg me: sta een hoopelooze by.

Einde van het Tweede Bedryf.


Vorige Volgende