Tooneelpoëzy
(1731)–Katharina Lescaille–
Auteursrechtvrij
[pagina 263]
| |
Eerste tooneel.Theodora, Kassandra, Izabelle.
Theodora.
Zo zyn vermoogen, noch het myne u kan beweegen,
't Geheele Koningryk tot hem, en u genegen,
Mevrouw, begeert, bepleit dit voor hem, door myn mond.
De fiere weig'ring van zyn huwelyksverbond,
Zal u een Koning, hem een Koningin onthouwen.
Hy, 't voorwepr van uw haat, en van uw misvertrouwen,
Verwacht een kroon, die reeds het juichende gemeen,
Hem toekeurt: doch hy wacht dien ryken glans alleen,
Om ze aan uw schoonheid, en uw deugden op te draagen.
Kan zulk een Minnaar aan uwe oogen noch mishaagen?
Kassandra.
Ja, my mishaagt, hoe hoog zyn staat ook klimme in stand,
De vyand van myn eer, en Minnaar van myn schand'.
'k Begeer geen Booswicht, neen, tot myn Gemaal te erlangen;
Na dat hy heeft vergeefs getracht om my te vangen
In 't schandelyke net van zyn onkuische min.
Die my nooit heeft gewenscht tot zyne Gemaalin,
Maar van myn kuisheid en myne eer te triomfeeren.
Hoe hoog, hoe heerlyk hem ook 't gantsche Ryk mag eeren,
'k Erken in hem, Mevrouw, noch Prins, noch Opperhoofd.
'k Zie onder al den glans, dien gy aan my belooft,
Niets dan aanlokselen vol van bedrieg'lykheden,
Zo schaad'lyk aan myn eer, als eigen aan zyn zeden.
Nu hy met dreigen, noch met zyn geschenken won,
| |
[pagina 264]
| |
Noch alles wat hem in zyn boosheid helpen kon,
Schynt zyne liefde met wat meerder deugd te blaaken;
En om zich meester van myn eerbaarheid te maaken,
Zo laat hy schande en eer gelyk in arbeid gaan,
My biedende zyn liefde, in schyn van huw'lyk, aan.
Dit 's de eer geroepen, om zyn schand' te helpen schraagen.
Maar als een Opperhoofd 't vuur van zyn minnevlaagen
Heeft uitgebluscht, verfoeit hy 't voorwerp, en vind licht
Iets om zich zelf te ontslaan van zulk een huw'lykspligt.
't Ontbreekt de Vorsten nooit aan schyn van recht of reden,
Daar zy hun vuilheid meê blanketten en bekleeden.
'k Vond haast zyn ontrouw, op zyn trouw, tot myn verdriet.
Hy zoekt zyn lust, bemint zich zelf slechts, en my niet.
Theodora.
Zyn min, wat hevig, doet u achterdochtig wezen.
Kassandra.
Ik dwaal liefst minder, en ik wil liefst meerder vreezen.
Theodora.
't Geluk lagcht u nu aan, doch 't lagcht niet eeuwig.
Kassandra.
Neen,
Ik vrees haar vreugd ook, om haar onstandvastigheên.
En een paleis is slechts bekoorlyk in 't aanschouwen,
Dat vaak bedrog voor onze eergierigheid laat bouwen,
Daar 't ligchaam blinkt in goud, en de eed'le ziel steeds zucht:
In zwaare boeijens, vol van rustlooze ongenucht.
Theodora.
Kan ik, na 't aanbiên van een kroon, u meerder geeven?
Kassandra.
Gy geeft my meer, als gy my voor my zelf laat leeven.
Theodora.
Leeft gy dan minder voor u zelf, Mevrouw, als gy
| |
[pagina 265]
| |
Wat minder wreedheid toont, en meerder medely?
Kassandra.
Ik leeft geenszins, om voor een scepter, kroon, of staaten.
De dierb're schatten van myn vryheid te verlaaten.
Theodora.
't Is geen verlaaten, dat gy wisselt op uw beurt.
Kassandra.
'k Had, zonder wraak, dan slechts myn ongeluk betreurt.
Zyn liefde, die gy noemt wat hevig, 't eerloos poogen,
En zyn vervloekt geweld, bedreeven voor myne oogen,
De hoop waar meê hy heeft gestreelt zyn geile vlam,
Zou tot een schandvlek zyn van myn doorluchte stam.
Theodora.
Elk heeft uw deugd vergeefs bestryden zien en tergen.
Kassandra.
Men mogt dit twyfelen, zo 'k wou dien hoon verbergen
En schandig smooren met het dekkleed van zyn trouw,
Een schat hem schenkende, die hy me ontrooven wou.
Wie kon zo vuil een vlek afwasschen? wie verschoonen?
Vergeef myn gramschap, 'k weet myn pligt, dien 'k u moet toonen:
Maar 'k ben myn huwlykskeur verschuldigd aan myn eer,
En niet aan u, van wie ik geen Gemaal begeer.
| |
Tweede tooneel.Ladislaus, Theodora, Kassandra, Izabelle.
Ladislaus.
O wreed ontzagh! tyran van myn verliefde wonden!
Gy, die my steeds hield aan uw dwing'landy gebonden,
Weêrhou my niet: wyk voor de liefde, die my blaakt.
'k Wil weeten of myn graf of huw'lyk is gemaakt.
Laat aan my ongeduld myn vreugd of droefheid hooren.
| |
[pagina 266]
| |
Spreek, schoone Vyandin! wat lot is my beschooren?
Hebt gy de bliksemen van een vergramd gezicht
Tot myn verderf geschikt? Of zal 't geliefde licht,
In 't vriend'lyk lonken, myn genade doen verwerven?
Wat is 't dat gy besluit? myn leeven, of myn sterven?
Kies, kies van beide, of gy myn hart of asch begeert.
Word myne min veracht, of van u gewaardeert?
Zult gy myn smeeken, of uw fierheid vergenoegen?
Zal 't huw'lykslot myn lot aan 't uwe onscheidbaar voegen?
Uw schoonheid heelen al myn smarten, druk en pyn?
Of uwe weigering myn moorderesse zyn?
Kassandra.
Spreekt gy, gy zelf my van een huwlyk aan? kan 't wezen!
Zoud gy tot Gemaalin begeeren, die voor deezen
't Verachte voorwerp was van uw onkuischen brand?
Zult gy wel kunnen, zonder schaamte, schade en schand',
Als gy voor koning op uw erftroon zyt verheeven,
Elk uw wet ontfangt, uw onderdaanen geeven
Zulk een onwaardige en verdachte Koningin,
Dat schandig schepsel, zo veracht'lyk in uw zin,
't Geen gy door vuile lust, zocht menigmaal te ontëeren?
Ladislaus.
Al 't aardryk zal in uw vergoden glans waardeeren
Een onbevlekte deugd, zo edel, waar en schoon,
Als immermeer stond in een Koningin ten toon,
En 't allerminlykst beeld, zo goddelyk in 't blaaken,
Dat zy haar Koning tot haar Onderdaan kan maaken.
Ik weet myn misdaad; doch gepynigd door berouw,
Bid ik, geknield, van u vergiffenis, Mevrouw.
'k Weet tot wat overmaat van onbescheidenheden
Myn drift klom, door myn jeugd, gehold van 't spoor der reden;
Bekennende dat ik, verblind door 't god'lyk licht
| |
[pagina 267]
| |
Van uw bekoorlyk en aanbiddelyk gezicht,
Niets meer gedenkende als de kracht dier schoone straalen,
Vergat myn, en uw eer. Maar wat kan lichter dwaalen
Als kinderlyke min, door 't missen van beleid,
Zyn onschuld draagende in zyn blinde onweetendheid?
Doch, nu 't ontzagh verlicht myne oogen, liefde, en zinnen,
Verbant gy my, en wilt dat ik u niet zal minnen.
Terwyl uw schoonheid, deugd, en heerelyke stam
Weêrhield, uit diep ontzagh, de driften van myn vlam,
En al de spoorloosheid van die vermeetle liefde
Berispende, heb ik, hoe fel zy my doorgriefde,
De hevigheid dier vlam gestuit, en haare kracht,
Gebogen, onder uw gehoorzaamheid gebragt,
Alleen op hoop van haast met u te zullen paaren.
't Vuur van myn drift, dat uw afkeerigheid kan baaren.
Heeft al 't onzuiv're, dat noch by haar was, verteert.
Myn hart, gelouterd in uw deugd, die triomfeert,
Zoekt geen Meestres in u, maar Gemaalin te vinden,
Om my voor eeuwig aan uw schoonheid te verbinden.
Ach! staa die toe aan my berouw, 't welk, al het kwaad
Verfoeijende, beschaamd myn dwaaling vloekt en haat.
Op die voorwaarde wil myn bede en min gedoogen.
Beroof my liever 't licht, dan 't licht van uw schoone oogen.
Doch zo 't een misdaad is wanneer men u bemint,
En nooit uw gunst, als in u niet te minnen, wint,
Wil ik dit kwaad steeds doen, ja, al myn leevensdaagen;
En liever sterven, als hier in uw wil behaagen.
Kassandra.
En myn verdiensten zyn onwaardig uwe pyn.
Maar, zo 'k uw vlam geloofde oprecht en kuisch te zyn,
En dat myn staat zich kon met d'uwen evenaaren,
Noch zoude een huwlykslot ons nimmer zaamen paaren.
| |
[pagina 268]
| |
'k Leed liever ramp op ramp, eêr 'k u nam tot Gemaal.
Zo dra ge aan my had stout ontdekt uw minnekwaal,
Wierd ik gewaar dat gy myn glory zocht te vlekken
Met uw onzuiv're vlam, die in my kon verwekken
Zulk een rechtvaardigen misnoegen, vrees, en schrik
Voor u, en voor uw dienst, op yder oogenblik,
Dat ik die nimmer kan beminnen, noch waardeeren,
Uw ondeugd haatende, en onmenschelyk begeeren,
Ten trots van uwe liefde, en wreeveligen zin.
Doch, zo 't een misdaad is wanneer 'k u niet bemin,
Wil ik dit kwaad steeds doen, ja, al myn leevensdaagen,
En liever sterven, dan hier in uw wil behaagen.
Ladislaus.
Wel aan, kom, oeffen nu aan 't voorwerp dat u kwelt,
En uw afgryzen baart, Ontmenschte, al uw geweld.
Kom, wapen tegens my uw haat, om my te tarten.
Met ys en vuur, en al wat myn noch meer kan smarten.
Schen Aarde en Hemel op myn min vry aan, en leid
Den gantschen Staat en 't volk in uwe afkeerigheid.
Maak dat zy my de kroon en 't ryksgebied onttrekken.
Doch wat gy immer zult tot myn verderf verwekken,
Zo smoort gy nooit myn vlam: 'k blyve echter u getrouw.
Schoon 'k eeuwig 's Hemels haat, en d'uwen voelen zou;
'k Zal, hoe verwoed en wreed dat gy my zult verächten,
U steeds aanbidden in myn zinnen en gedachten,
Ja, om standvastig u myn liefde, trouw en hart
Op te off'ren elk ten trots, in weêrwil van myn smart,
En droeve wanhoop, daarik word toe aangedreeven,
Door duizend dooden, my behouden in het leeven.
Theodora.
Hoe! wint hy niets noch op het veld van uw gemoed?
| |
[pagina 269]
| |
Kassandra.
Had hy eerst overdacht dat myn doorluchtig bloed
Het ongellyk nooit kan vergeeven noch vergeeten,
Zo had de spyt zyn hart nu niet van een gereeten.
Theodora.
Gy straft u zelf, zo gy dus bitter wreekt uw hoon,
En gy verliest, met hem, een koninglyke kroon.
Kassandra.
De kroon zou toch voor my vergeefs zyn hoofd bedekken;
Dat hoofd, 't geen 't voorwerp van myn haat zal eeuwig strekken.
Theodora.
Een eed'le ziel schept in 't regeeren vreugd.
Kassandra.
Meer leed.
De troonen zyn meest van rampzaligen bekleed,
Die, onder 't blinkend juk van hun gezagh en staaten,
Hun vryheid missen in een drang van onderzaaten.
Theodora.
Vreest gy een juk dat aan u opdraagt het gebied?
Kassandra.
'k Wil Koningin zyn van my zelve, en anders niet.
Of, zo ik immermeer myn vryheid mogt verliezen,
Een Overwinnaar naar myn zinlykheid verkiezen.
Theodora.
Te dienen met een kroon op 't hoofd, is dubbel waard
Uw vryheid, die gy licht voor slaafscher huw'lyk spaart.
Kassandra.
't Kon zyn dat reeds daar van een ander wierd Verwinnaar.
Ladislaus.
Ja 'k weet het al te wel, en ken myn Medeminnaar:
Maar 'k dacht dat zyn geluk by 't myne was te kleen,
Als dat ge opweegen zoud, vervreemd van alle reên,
| |
[pagina 270]
| |
De keur van myne liefde, en zyn vermeetel minnen.
Kassandra.
Uw staat kan niets op zyn hoedaanigheden winnen.
Zyn bloed is 't bloed gelyk daar ge uit gesprooten zyt,
En zyn geluk mag 't uwe aanschouwen, zonder nyd.
Ladislaus, ter zyde.
Dit woord, wreedaardige, is ten kosten van zyn leeven,
Dit staal zal in zyn bloed, zo edel, zo verheven,
De schuld betaalen van uw trotse hovaardy.
't Is eindelyk de tyd. Kom, kom, verkrachten wy
De strenge wetten, die ik wat te lang genegen.
O Reden, waar dat ik zo vaak meê raad kwam pleegen!
Maak eenmaal dat myn hart de liefde wederstreeft:
Laat, laat die sterven, nu myn hoop niet meerder leeft.
Tegen Kassandra.
Onwaardig Voorwerp van myn zorgen, smart en plaagen!
'k Heb uw ondankbaarheid te lang, te veel verdraagen:
Ik had behooren u te kennen, eer 'k zo licht
My liet verleiden van uw toverend gezicht;
Of niet door smeeken myn verliefde vlam te dooven,
Maar de geneezing voor myn smarten u te ontrooven.
Doch, tegen dit geweld heeft myn gemoed gestreên.
En zulk een braave daad berouwt my niet, ô neen!
Myn zinnen, die, nu vry, uw wetten niet meer vreezen,
Noch trotsheid, hebben ook myn minnesmart geneezen,
En van de onëed'le vlam, die my niet heeft betaamt,
Is in myn harte niets meer over dan de schaamt',
Die nu de schand' van zulk een min, voor al myn leeven,
Heeft op dit voorhoofd met een rooden gloed geschreeven.
'k Was in myn glory dood, zo lang dit laffe hart
Aan u zich had verslaaft: maar nu 't uw boeijens tart,
Leeft het op nieuw, bevryd van uw onmenschlykheden,
| |
[pagina 271]
| |
En maakt verbond met myn gedachten, oogen, reden,
Om uw gezicht, dat steeds vergifte straalen schoot,
Zo zeer te schuwen als 't aanschouwen van de dood.
Kassandra.
'k Zal, om u dan niet meer met dit gezicht te plaagen,
Van hier vertrekken met een wenschelyk behaagen,
En, weetende geheel uw zin, aan u nooit weêr
Vertoonen, 't geen gy schuwt; en zorgen voor myn eer.
Vaar wel.
| |
Darde tooneel.Theodora, Ladislaus, Izabelle.
Ladislaus.
Wat of u noch ontstelt, ô myn gedachten?
Zoud gy de Ondankb're dan noch wel te volgen trachten?
Maar, zeg veel eerder, ô myn gramschap! welk een zaak
Gy hebt gedaan, verblind in woede, uit spyt en wraak?
Aanbiddelyke Ontmenschte! ach! ach! waar vlucht gy heenen?
Waar schuilt ge, ô Zon! die straks zo blinkend hebt gescheenen?
Myn Zuster, om de liefde, en uit medoogendheid
Der traanen, die dit hart, betoverd, bloedig schreid,
En aan haar schoonheid noch opöffert: volg de schreden
Der Ongevoelige! Ach! en wederhou haar treeden,
Zo gy niet wilt dat ik zal sterven van verdriet.
Theodora.
Hoe! wederhouden, na dat gy haar trots verstiet?
Ladislaus.
Ik wil haar dwinglandy ten dienst staan, eeuwig blaaken,
En dit oproerig hart vervloeken en verzaaken;
Haar smeeken, sterven voor haare oogen, buiten raad,
Ja, van haar liefde ontbloot, beminnen al haar haat.
| |
[pagina 272]
| |
En zo 'k van 't kwaad, dat my haar schoonheid geeft, wou klaagen,
Klaagde ik van 't goed, dat ik niet waardig ben te draagen.
'k Wil haar verachting zelfs aanbidden, en haar straf
Eerbiedig zeeg'nen, steeds waardeeren, tot myn graf.
Voor 't minst, dat ik haar zie, mag ik haar nooit genieten.
En, schoon myn wensch niet kan 't geliefde wit beschieten,
Min ik nocoh d' oorsprong van myn smart; en zy vergroot,
Door 't middel dat my moest geneezen in de nood.
Kon ik myn gramschap niet voor haar gezicht verbergen?
Moest dan myn ongeduld dus trots die Schoone tergen?
Myn mond heeft gantsch verkeerd myn hart ten dienst gestaan,
En 't is daar van misleid, betoverd en verraân,
Terwyl 't haar aanbod, brandde, en scheen van min te sterven.
De Hemel wil my door een lot van vuur verderven.
Ga heen, myn Zuster . . . . Maar, hoe dus gehold van 't spoor,
Verdwaalde Minnaar? keer, leen aan de reden 't oor.
Bedenk een oogenblik . . . . Maar, ach! wat kan 't my baaten?
Myn Zuster, wilt gy my, in deezen stryd, verlaaten!
Theodora.
'k Ga haar weêrhouden.
Ladislaus.
Ach! 't is vruchtloos. Zaagt gy niet
Met welk een hovaardy die trostse my verliet?
Met wat verachting zy zich haastede in 't vertrekken?
Wat onverzoenb'ren toorn zy dorst aan my ontdekken?
Zo 'k dan my zelf weêr voor den bliksem van haar haat
En oogen stel; dat waar' haar hoogmoed, woede en smaad
Vergrooten, tot myn schand'. Leer my myn drift verwinnen,
Of liever ban die Wreede, is 't moog'lyk, uit myn zinnen.
Vertoon my, dat haar staat den mynen schande aandoet,
En ondersteun in my de glory van uw bloed.
| |
[pagina 273]
| |
Theodora.
Het koninglyke bloed laat zich te licht beroeren,
En door de driften van de min ('k beken 't,) vervoeren.
'k Zie u bestreeden van een schrikkelyk geweld,
Maar door de moeilykheid verwint men in het veld
Van eer en glory, 't welk de schande kan bepaalen.
En hy, die tracht om van zich zelf te zegepraalen,
Is de overwinning reeds naby: ja, 't hangt alleen
Aan zynen wil, geweld doende op zyn zinlykheên.
Ladislaus.
Helaas! 't is lichtelyk te oordeelen van myn lyden,
Uit al de driften, die gelyklyk my bestryden,
En op een zelfden tyd vervoeren hart en zin,
Nu gints, dan herwaards; nu tot haat, en dan tot min.
Maar wat ontroering gy ook ziet, wil toch gelooven,
Myn Zuster, dat ik die wel haast zal zyn te boven.
'k Wil meester wezen van my zelf: en, voor myn rust;
Haar vryheid geeven om te trouwen wien 't haar lust.
En nu haar staat zich niet tot mynen kan verheffen,
Zal haar verachting met geen schand' myn grootheid treffen.
'k Vind, in 't verlies van een Meestres, een Onderdaan.
Zy, die me in 't slaafsch gareel van haar gezagh deed gaan,
Moet onder 't myne zich nu buigen, en beklaagen
Haar weigering, waar in zy straf genoeg zal draagen.
'k Wil, eêr myn vlam op nieuw ontvonkt, en my verheer',
Gedoogen dat van haar de Hartog triomfeer'.
Zyn overwinning zal myn grootste zege weezen;
Waar door 'k in eeuwigheid blyf van een min geneezen,
Myn koninglyke stam onwaardig.
Theodora.
Welk een maar!
Bemint de Hartog dan Kassandra, Prins? is 't waar?
| |
[pagina 274]
| |
Ladislaus.
Ja, die verborgenheid van haar bedektlyk blaaken,
Deed ik alom zo wel bespieden en bewaaken,
Dat nu haar minnevlam niet meerder blyft bedekt.
Theodora.
Helaas!
Ladislaus.
Ja, deeze min heeft al myn haat verwekt,
En niet zyn gunst; schoon die zo groot is en verheven,
Dat ik, met recht verbaasd, u mag te kennen geeven,
Hoe zyn gezagh byna beneemt al 's Konings magt.
Doch, op dat yder weet dat ik haar gantsch veracht,
En wat triomf dat ik heb op myn hart verkreegen,
Ga 'k zelf den Koning tot haar huwelyk beweegen.
Myn Medeminnaar zal 'k haar aanbiên door myn hand,
Aanschouwende, met zo veel koelheid, haaren brand,
Als de Ongevoelige, om myn hart verwoed te maaken,
Voor my getoont heeft in het hevigst van myn blaaken.
| |
Vierde tooneel.Theodora, Izabelle.
Theodora.
Helaas! de Hartog mint Kassandra! Kan het zyn?
Hoe zelden schift en scheid met 't wezen van den schyn!
'k Was zo laatdunkend van te waanen dat myn oogen
Zyn kwelling baarden! maar ik heb my zelf bedroogen,
Hoewel ik met zyn hart verkrygen zoude een goed,
Dat ik waardeer, maar dat myn staat verachten moet.
De Hartog mint Kassandre! en ik . . . . . Maar kan ik denken
Dat hy een hart, 't geen 't zyn niet meer was, my zou schenken,
En onderwerpen aan myn wetten, dag op dag,
| |
[pagina 275]
| |
Vertoonende voor myn geslacht een diep ontzagh?
Is dan de eerbiedigheid, zyn angst, zyn zorg en vreezen,
Die zyn gezicht, zo vaak, aan 't myne gaf te leezen;
Zo menig teed're zucht, die 't aangenaam geweld,
Van zyn stilzwygen heeft verraaden en gemeld,
Gesprooten uit een hart, dat elders zocht te paaren?
Kan ik zo kwaalyk dan de taal der min verklaaren,
Dat ik't ontzagh aanschouw voor een genegenheid,
Van myn verliefden zin bedroogen en misleid?
Ach! Izabelle, zeg, wat zal ik nu beginnen?
Stel myn pligt voor, en herroep myn fiere zinnen
Tot de eed'le grootsheid van het koninglyke bloed,
En wek in myn weêr op dat koninglyk gemoed,
't Welk nimmermeer vergeefs heeft voor zich zelf gestreeden.
Izabelle.
Mevrouw, uw wysheid, steeds verbonden aan de reden,
Zal uw beroerd gemoed bedaaren; en haar licht
U veilig leiden door dit onweêr tot uw pligt.
Theodora.
Dien ken ik, en hy komt zich klaar aan my vertoonen,
Maar kan myn zwakheid noch geneezen, noch verschoonen,
My baarende alle smart: hy wil wel dat ik min,
Doch geenszins dat ik kies een voorwerp naar myn zin:
Hy legt de redenen van staat my steeds te vooren.
Prinsessen, hoe vermaard, hoe heerelyk gebooren,
Zyn slechts onnoozele slagtöffers, die de Staat
Aan zyn belangen heeft geheiligt; en door haat,
Noch min, noch eigen keur zich hier van laat beweegen.
Doch schoon myn hart is tot een Onderdaan genegen;
Myn eer lyd niet, dat ik, in spyt van myn geslacht,
Gekroonde Minnaars, om een Onderdaan, veracht.
Maar, wat mag ik my zelf met myn geboorte vleijen!
| |
[pagina 276]
| |
De liefde, die 't heeläl kan dwingen en verleijen,
Regeert wel zonder staat en kroon, als zy de wet,
Door een geheime magt, aan groote Vorsten zet,
En dapp're Helden, die voor haar ontzaghb're schichten,
In 't midden van hun zege, als overwonnen, zwichten.
Zy maakt een evenwigt van staat, maar zoekt dat niet.
Doch schoon me op 's Hartogs hoofd geen rykskroon blinken ziet;
't Is hy die haar beschermt, en die ze kan verwinnen:
Zyn daaden maaken hem een Koning in myn zinnen,
En hy . . . . .
| |
Vyfde tooneel.Theodora, Izabelle, Leonoor.
Leonoor.
De Hartog, die zyn dienst u aan laat biên,
Mevrouw, verzoekt, geheel eerbiedig, u te zien.
Theodora.
Hy koom'. . Maar hoe kan 't zyn? Zal ik hem hier doen komen,
Na dat ik zo veel in zyn naadeel heb vernomen?
Hem zien en spreeken? Ach! vertoef wat, Leonoor.
Kan ik den Minnaar van Kassandra leenen 't oor?
Zoude ik zo laf verraân de fierheid van myn harte?
O neen! ga, zeg dat ik word door een kleine smarte
Belet om hem te zien. Onschuldig my.
Leonoor.
Ik zal.
| |
Zesde tooneel.Theodora, Izabelle.
Theodora.
O Hemel! welk een stryd voel ik in dit geval,
| |
[pagina 277]
| |
En in my boezem een vergift dat ik moet vreezen!
'k Wil schynen voor de kracht der liefde vry te wezen,
En de onverschillendheid baart straks my zulk een pyn.
Ik kan in eeuwigheid, helaas! voor hem niet zyn,
En, zonder liefde voor zyn gaaven, niet gedoogen
De liefde die hy geeft een ander voor myne oogen.
| |
Zevende tooneel.Theodora, Alexander, Izabelle.
Alexander.
Wat 's dit, myn Zuster, door wat reên van moeilykheid,
Hebt gy den Hartog zyn beleefd verzoek ontzeid?
Theodora.
Door hartepyn, die my noch deê voor erger schroomen.
Alexander.
Hy was, door myn beleid, zo schielyk hier gekomen.
Theodora.
Wat was de reden?
Alexander.
't Was maar om Kassandre alleen.
Theodora.
Die is vertrokken, pas een oogenblik geleên.
Alexander.
Terwyl ik weet hoe ver haar schoonheid, deugd, en gaaven,
Zyn zinnen t'eenemaal aan haar gezagh verslaaven,
Ried ik hem dat hy zou verzoeken, in zyn smart,
Uw bystand, om voor hem te smydigen haar hart.
'k Weet dat de Prins zoekt tot zyn dienst u te beweegen.
Maar gy, die weet waar toe zyn zinnen zyn geneegen,
Kunt denken of de min hem immer, door de trouw,
En 't eerlyk echtverbond, behaaglyk wezen zou.
| |
[pagina 278]
| |
Zyn euvele aart ontdekte al lang zyn snoô gedachten,
Die naar haar eerbaarheid, in schyn van huw'lyk, trachten.
Spreek voor den Hartog, en voor my, die voor hem pleit,
't Is zyne alleen niet, maar ook myn genegenheid,
Voor welkers trouw dat ik geduurig zorg zal draagen,
En al de schuld, wanneer die ooit u mogt mishaagen.
Ik moet ook aan Kassandre instaan voor deeze vlam,
Welk uit gelouterd vuur een heilige oorsprong nam;
En nimmer zag men ooit volmaakter offerhanden,
Door 't wierook van de deugd, op 't huw'lyksaltaar branden.
Help zulk een zuiv're vlam, voor een onzuivere.
Theodora.
Ach!
Myn pyn verzwaart. Laat toe dat ik vertrekken mag.
| |
Achtste tooneel.Alexander, alleen. O bitt're dwang! hoe zwaar verdrukt gy steeds dit harte!
'k Moet, door een anders naam, beminnen. Welk een smarte!
Wat hulp wacht ik van haar, die by Kassandra licht
Myn Medeminaar heeft gedient, en dier verpligt?
Wat kan ik onder dit ontzagh, dat my doet zwygen,
En zo noodlottig is, doch hoopen en verkrygen,
Den zieken veinzende in 't ontdekken van de kwaal?
Maar wat myn Broeder op myn liefde ook andermaal
Hebb', tot zyn voordeel en myn nadeel, ondernomen;
Ik heb geen reên om voor Kassandraas trouw te schroomen,
Verzekerd zynde van haar hart, en van een hand,
Die zich zal waagen voor haar glory, en myn brand.
Einde van het Tweede Bedryf. |
|