Tooneelpoëzy
(1731)–Katharina Lescaille–
Auteursrechtvrij
[pagina 18]
| |
Eerste tooneel.Kassandra, Ismene.
Kassandra.
Laat my, Ismene, in myn verbolgenheid begaan.
De Goden hebben my met rampen overlaân.
'k Weet geen erkentenis aan pligt noch reên te geeven.
Myn hoop is wanhoop; en ik wensch de dood voor 't leeven.
Ismene.
Moet die Kassandra dan, Mevrouw, dat godlyk schoon,
Dat bloed, 't geen Koningen en Helden, ja den Goôn
Zo waard is . . .
Kassandra.
Wil niet meer dat waardig bloed verheffen,
Maar my vernieuwen al de elenden die ons treffen;
Hoe 'k alles zag vermoord, myn Broeders omgebragt,
Myn Vader zelf, beroofd van glory, staat, en magt;
Hoe stof, met bloed vermengd, zyn zilver hair besmette;
En zyn doorluchtig hoofd, daar elk zich voor ontzette,
Hoe hoog van elk geächt, in dien ontzaghb'ren stand
Van 't ligchaam is gerukt door een vervloekte hand.
Doe my gedenken aan den luister aller Helden,
Den grooten Hektor, die met schand' langs onze velden
En vesten wierd gesleept, noch rookende van bloed;
En aan de wreede daân van Pirrhus, die verwoed
Op Vorst Achilles graf Polyxena deê dooden;
Ja, door vervloekte wraak, Astianax (ô Goden!)
Van 't hoogst des torentrans liet storten naar beneên,
Toen 't aardryk schrikte voor die snoode afgryslykheên.
Verbeeld my hoe ik was aan 't outer vastgebonden,
| |
[pagina 19]
| |
En, deerlyk weggesleept, zag 't priesterämpt geschonden.
Nu hoor ik noch, ô Goôn! tot meerd'ring van myn druk,
Des Overwinnaars naam geroemd en zyn geluk:
Hy komt in zegepraal met vreugde wederkeeren:
Elk wenscht om hem te zien. De Grieken, om hem te eeren,
Zyn van alom by een vergaderd aan dit strand:
Terwyl het woeste Troje, ons niets dan rook en brand,
Dan graven, gloeijend puin, en moorden brengt te binnen,
En drukte dat doodelyk verlies in myne zinnen;
Terwyl myn geest aan 't strand van Styx vervoerd, den Held,
Myn Vader Priamus ziet van veel doôn verzeld,
Die overal hun smart al schreeuwend laaten hooren,
En myn bedroefde ziel met hun geschrei doorbooren.
Ismene.
Verban die wreedheid uit uw hart en zin, Mevrouw:
Gedenk niet meer aan Troje en der Trojaanen rouw.
Orestes bid u aan.
Kassandra.
Wat zegt gy? Ach! wat woorden!
Ismene.
ô Goôn! die naam schynt door ontroering u te moorden.
Hoe! haat gy hem zo zeer? hem, die door zorg vervoerd . . .
Kassandra.
Had ik hem meer gehaat, 'k had minder my ontroert.
Ismene.
Is 't waar, Mevrouw?
Kassandra.
Ik dacht te vinden in Mycenen
Voorwerpen van myn haat, van klaagen, zuchten, weenen;
En niets dan vyanden, van aart zo trots en laf
Als Menelaus, of als Pirrhus wreed en straf.
Maar in Orestes vind ik niets dan eed'le deugden.
| |
[pagina 20]
| |
Ismene.
Mevrouw, ik dank voor u den Hemel. Wat al vreugden!
De Goden, om uw staat te heffen uit het hof,
Staan toe dat gy dien Prins vol luister, deugd en lof . . . .
Kassandra.
Wat zegt gy? Ach! de liefde, een van de zwaarste plaagen,
Schynt u de minste: maar ik moet die meest beklaagen.
Gy weet hoe myn geslacht, myn eer, myn naam, de Goôn,
My 't huwelyk verbiên met Agamemnons Zoon;
Hoe Agamemnon zelf my minde als uitgelaaten:
Maar dat ik moet den Zoon gelyk den Vader haaten,
Wyl deez' gewydde leên, en deeze hoofdsieraân
Door al te streng een wet myn liefde tegenstaan.
Gy hebt me tot den dienst van 't outer heen zien leijen,
In 't midden van den drang der Godgewydde reijen;
Om als een Priesterin der Goôn, dien grooten roem
En heilige eernaam, dien al de Aarde eerbiedig noem',
Van Febus kuische Bruid, tot loon en lof, te ontfangen.
Gy weet hoe Hy, dien 'k eer met yver en verlangen,
My elks geheim, en 't geen aanstaande is, openbaart.
Maar op dien stond als ik een liefde, my onwaard,
Bestond te lyden, heeft my 't goddelyk vermoogen,
Dat my 't geheim ingaf, zyn liefde en hulp onttoogen,
Dit 's de oorzaak dat men zelfs geen 't minst geloof meer slaat
Aan 't geen ik sedert heb ontdekt van 's Hemels raad.
Het zyn de Goden, die, van minnentyd ontsteeken,
Om 't hart dat hen behoort, zich op het strengste wreeken:
En niet te vreden met de smarten die 'k gevoel,
Staat yder, die my mint, hun haat en wraak ten doel.
Ismene.
Verwerp dat wreede juk van Godsdienst en geboden.
Uw ramp vergroot meer door die strenge wet der Goden,
| |
[pagina 21]
| |
Dan door uw vyand, dien gy zelf zo wreed niet vind.
De Goden haaten u; daar u Orestes mint.
Kassandra.
Daar komt hy. ô Myn vrees, myn gramschap, schrik en smarte!
Verberg, zo 't mooglyk is, 't verborgen van myn harte.
| |
Tweede tooneel.Orestes, Kassandra, Ismene.
Orestes.
Mevrouw, 'k heb van de Goôn, die rampspoed, vrees en druk
Gestaadig op hun beurt verwisslen in geluk,
Myn Vader wederom; zyn leeven is behouwen.
Ik dank hun goedheid, daar ik vry op mogt betrouwen.
Hy kon zyn groetenis myn Moeder naauwlyks biên,
En sprak ze een oogenblik; terwyl, om hem te zien,
't Gemeene Volk en 't Hof toeschietend' hem gaan eeren
Als hunnen Koning in zyn heerlyk triomfeeren.
Hy zal wel haast hier zyn om u te zien, Mevrouw.
Mag ik, by 't aanbiên van myn hart, myn dienst, myn trouw,
Terwyl u naar den staat van myne liefde vraagen?
En heeft myn minnesmart, myn droefenis en klaagen,
Zo groote en eed'le min, uw straf heid niet verzacht?
Kassandra.
Ach! wat begint ge? Goôn! altoos die zelfde klagt!
Denk wel wie ik ben, en wie gy zyt, en moet wezen.
Wy zyn vyanden om elkandere te vreezen.
En is er onder ons wel iets dat zacht onthaal
Gehengen kan, en zulk een aangenaame taal?
Gy zyt een Griek: en zyn het niet de Grieksche handen
Die durfden zo verwoed myn Vaderland verbranden?
Verdelgen mynen Staat en Ouders? en die wreed
My boeiden als Slavin, my tergende in myn leed?
| |
[pagina 22]
| |
En gy, myn Heer, gy zelf u veinzende verlegen
Met mynen tegenspoed, en tot myn hulp genegen,
Vervolgt my mede: en, zo vernoegd van geest, als bly
Myn boeijens tot uw hulp misbruikende, wilt gy . . .
Orestes.
Mevrouw, die rede grieft noch meerder my door 't harte.
Ach! zult gy eeuwig dan myn teed're minnesmarte
U zelf verbeelden in een haatelyken schyn?
Dan wensch ik eeuwig een misdaadige te zyn,
Om nooit de hoop van zulk een heerlyk vuur te derven,
En myne vlam te voên in leeven en in sterven.
Kassandra.
En ik, ô Prins! ik wensch voor my in deezen staat
Myn ziel vervuld met schrik, met wanhoop, wraak en haat;
Met traanen mynen rouw te voeden onder 't klaagen;
Te vreezen, ramp op ramp te spellen,en te draagen.
Orestes.
Ach! wilt gy, myn Prinses, dat dit te wreed geval
En ongelukkig lot dan eeuwig duuren zal?
Vernielde 't Grieksche volk uw landen, staat en kroonen,
De Goôn vernielen licht wel haast der Grieken troonen.
Het wisselvallig lot verandert stond op stond.
'k Weet hoe men uw Stam verdelgt heeft tot den grond.
Maar denk, Mevrouw, 't was ook myn Vader, die gedreeven
Tot uwe hulp, uwe eer beschermt heeft en uw leeven.
Hy zal, in plaats van u te houden als Slavin,
U licht verheffen tot den stand van Koningin;
En, om ons beider lot zo wel verëend te aanschouwen
Als onze harten, zal hy u zyn Zoon doen trouwen,
En u verzeek'ren van zyn landen, staat en troon.
Kassandra.
Helaas!
| |
[pagina 23]
| |
Orestes.
Kan 't vuur van wraak, ontsteeken door den hoon
Die u de Grieken en hun magten deeden voelen,
Zyn hevigheid noch niet in hun verlies bekoelen?
Te meer, wyl ik aan 't hof kan ramp op ramp voorzien.
Zy kunnen met de komst des Konings licht geschiên:
Egistus heerszucht kreeg hier groote magt en vrienden.
Maar schoon de Grieken al uw haat en wraak verdienden,
Zult gy my straffen, daar de schuld een ander draagt?
My, dien gy nimmermeer in uwe Landen zaagt?
My, dien de zwakheid van myne allerteêrste jaaren
Niet toeliet dat ik hielp zo groote gruw'len baaren?
Kassandra.
Helaas, myn Heer!
Orestes.
Indien myn achting, liefde en trouw
In u niets werkt dat my tot voorspraak strekk', Mevrouw:
Wel aan, doorboor dit hart, vervuld met zo veel kwaalen:
Doe vry Orestes dan zyns Vaders schuld betaalen:
Ja, straf in my 't vergryp van 't gantsche Griekenland:
Blusch in myn bloed het vuur van myn vermeet'len brand.
Ik kan geen zachter straf voor myne min verwerven,
Dan dat ik van uw hand voor uw gezicht mag sterven.
Myn dood . . . .
Kassandra.
ô Neen: ik eisch uw dood niet. Dood uw vlam,
En schuw het voorwerp liefst waar uit zy oorsprong nam.
'k Word hier verächt, versmaad: elk spot hier met myn klagten.
'k Bid u, versmaad my ook, en ban me uit uw gedachten.
Orestes.
Hoe! ik, Mevrouw? ô Goon!
Kassandra.
Zyt dan op 't minst bedacht
| |
[pagina 24]
| |
Dat geen gevaarlyk gif aan u werd toegebragt
Om deeze elendige waar aan ge uw hart wilt geeven.
'k Ontfing zelfs onder zulk een hemelteken 't leeven,
Waar door ik 't ongeluk breng met my overal,
En gy, ô Prins! verwacht toch niets dan ongeval.
Gy zyt uit Atreus bloed en Tantalus gesprooten:
En beide zyn wy dan beklaagelyke Looten,
Doch ik wel 't meest van een beklaagelyk geslacht,
Ik, die myn's Minaars dood myns ondanks met my bragt
En mynder vrienden ramp. Beef voor die heilloosheden.
Zie wat myn Bruidegom Korebus heeft geleeden,
Die straks den dood tot loon van zyne min bekwam.
Zie hoe uw Ajax moest, toen zyn vermeet'le vlam
Hem schielyk had verrukt, het blixemvuur gevoelen,
Byna in myn gezicht. Laat dit uw vuur verkoelen.
Ach! vrees hun voorbeeld, Prins: ach! vrees hun droeve straf.
Orestes.
Der Goden gramschap daal vry vaardig op my af.
Uw Minnaar schroomt geenszins die moedig uit te daagen,
Zo die doorluchte naam hun wreeden haat moet draagen.
Maar 'k ben licht meer gehaat van u als van de Goôn.
Kassandra.
De rampen, die ik u van myne Minnaars toon,
En myne vrees voor u, zyn die bewys van haaten?
Orestes.
Wat vreugd, Mevrouw!
Kassandra.
Bedaar, en wil u niet verlalaten
Op die bedriegelyke aanloksels, op dien schyn
Van gunst en hoop: niets kan zo ongelukkig zyn
Als 't lot van zulk een' Held, dien myn geheiligde oogen
Met min ontstaaken, en met minlyk mededoogen.
Waart gy van my bemind, wat was uw rampspoed groot!
| |
[pagina 25]
| |
Orestes.
En mint ge my dan niet? en mag ik in dien nood . . .
Kassandra.
De Koning komt. Myn lot en alles is u tegen.
'k Vind in uw Vader zelf een hinderpaal gelegen,
Zo groot als in 't geval, de Goôn, myn pligt en eer.
Orestes.
Helaas! zo gy myn min niet haatede al te zeer,
Zo durfde ik van de liefde eens Vaders alles wachten.
Wat zuchten zal het bloed niet hooren, en verzachten?
| |
Derde tooneel.Agamemnon, Orestes, Arbas. Gevolg.
Agamemnon, tegen 't Gevolg.
Vertrek: ik wil dat gy me alleen met Arbas laat.
En gy, myn Zoon, wil straks bezorgen all' 't sieraad
En toestel, noodig tot de plegtigste offerhanden.
Wy zullen 't Godendom voor ons gelukkig landen
En overwinningen bedanken met ontzagh.
| |
Vierde tooneel.Agamemnon, Arabas.
Agamemnon.
Ten aanzien van al de eer, die my op deezen dag
Te beurt valt in Myceen, is myn geluk volslaagen,
Myn glori eeuwig. Maar wat kwellingen, wat plaagen
Ontroeren myne ziel met al te bitt're smart!
Arbas.
Met welk een ongeneugt bekommert zich uw hart!
Gy hebt hier aan dit strand, daar alle uw vreugd beschouden,
De groote zegepraal van Ilium gehouden:
| |
[pagina 26]
| |
En kunt ge, ontworsteld uit het doodsgevaar der zee
En de oorlog, hier geen rust verhoopen in de vreê?
Agamemnon.(/speaker}
Wat lichtgeloovigheid kan valsche schyn verwekken!
Hoe kan de grootste vreugd den grootsten rouw bedekken!
De zegepraal vervult myn zinnen niet alleen:
Een tusschenkomst mengt vreugd en droefheid onder een.
Arbas.
Waar kan ik uw verdriet (ô Goden!) uit vermoeden?
Agamemnon.
Wat heb ik meer, na zo veel moeite en tegenspoeden,
Dan t weinig overschot der schipbreuk hier gebragt?
Ik, 't heilloos voorwerp van de baaren en haar kracht,
Ik ongelukkig Vorst, zie dat men yd'le graaven
Van eer my opricht, pas genaaderd deeze haaven;
En zie, door 't midden van een afgeperste vreugd,
De klaarste tekenen van schrik en ongeneugt.
Het Hof komt my verbaasd, het Volk bekommerd tegen;
Egistus staat verzet; Orestes is verlegen;
En boven al schynt my de Koningin ontroerd.
Ik heb de ontsteltenis die haar zo zeer beroert,
Geveinst niet eens te zien. De droevige geruchten,
Verwarde mengelingen van reên, 't stilzwygend zuchten,
En die geheime vrees, die 'k niet bedenken kan . . .
Arbas.
Zou dit gerucht niet wel zyn oorsprong neemen van
De liefde die gy aan Kassandra hebt beweezen?
Agamemnon.
Ja, zonder twyfel is te denken en te vreezen,
Myn waardige Arbas, ach! dat deeze hartstocht zal
Den Overwinnaar van gantsch Ilium vooral
De grootste nederlaag en 't zwaarste leed doen lyden.
| |
[pagina 27]
| |
Gy weet hoe vlytig ik die liefde zocht te myden;
En deeze vlam in haar geboorte heb getracht
By tyds te smooren met een ongeveinsde kracht.
'k Heb by Kassandre, in plaats van mynen geest te stooren,
Vernoegd geweest, als ik haar trots versmaan moest hooren;
En voelende myn min, schoon ik haar tegenhiel,
Nochtans geduurig 't veld behouden in myn ziel,
Heb ik door 't afzyn die gezocht van my te weeren.
'k Heb zelfs, de zegepraal en 't moedige braveeren
Eens Konings volgende, Kassandre als een Slavin
Naar Grieken laaten gaan, en trots van myne min.
Wat ging zy troosteloos van Troje met haar klagten!
'k Verkreeg, door haar vertrek allengs weêr de oude krachten.
Maar Goôn! zo dra ik zag de muuren van dit hof,
Scheen myn gemoed, terwyl 't herdacht aan haaren lof
En lieve aanloklykheên, met meerder drift bewoogen
Om haar te zien, en my te spieg'len in haare oogen,
Dan om de Koningin te aanschouwen, en myn Zoon.
Arbas.
Myn Vorst staat alles vry. Maar (by de magt der goôn)
Vergun my deeze min, zo vol rampzaligheden,
Te wederspreeken met geöoreloofde reden.
Hoe! zoud ge dan den glans van all' de lauwerblaân,
Die gy verkregen hebt door zo veel dapp're daan,
Ontsieren? en uw echt . . . .
Agamemnon.
Hou op: durft gy gelooven
Dat ik een liefde, die myn eer en rust zou rooven,
Gehoor zal geeven? Neen: moest ik niet zyn beschaamd
In zulk een tyd als my meer achtbaarheid betaamt?
'k Beken, dat myn gezicht, terwyl dat de ooreloogen
In 't minnen ruimer veld vergunnen en gedoogen,
| |
[pagina 28]
| |
Zich door Briseïs glans en gunst verwinnen liet:
Maar by myn Echtgenoot en Zoon, in myn Gebied,
Behoor ik zo onwaard een min te wederstreeven.
Wanneer men is in top van eer ten troon verheeven,
En door verwinningen gekomen tot dien staat,
Dat al de waereld 't oog nieuwsgierig op ons slaat:
Dan zal, om kleine stof, de nyd onze achtb're daaden
Veel eêr bezwalken, en met laster overladen.
Arbas.
'k Had wel voorzien, myn Vorst, dat uw doorluchte geest
In die geleegenheid zou moedig, onbevreesd,
Gelyk 't een winnaar past, zyn hartstocht overwinnen.
Wat nieuwe zegepraal voor uw beroemde zinnen!
Agamemnon.
Wat kost het aan myn hart al moeite en zwaaren last!
Maar om zulks lichter te geneezen, wyl 't my past,
Laat ons de aanloklykheên, die my te veel gebieden,
Niet meer aanschouwen; maar geduurig van haar vlieden.
'k Wil dat Kassandra straks naar Argos toe vertrekk':
'k Laat al vervaardigen wat hier toe noodig strekk';
En hoop noch deezen dag een dubb'len roem te haalen,
Op Troje en deeze min gelyk te zegepraalen.
'k Zal myn gedachtenis door een volkomen rust
Eerwaardig maaken, en met ongestoorde lust
De vrede en vruchten van myn oorlogszege smaaken.
| |
Vyfde tooneel.Agamemnon, Euribates, Arbas.
Euribates.
Myn Vorst, vergun my dat ik u bekend koom maaken
Een zaak van groot geheim en zonderling gewicht.
Men hitst het volk hier op, byna in uw gezicht,
| |
[pagina 29]
| |
Door zamenzweering in de grootste gruwelstukken;
Men wil u 't leeven en 't gebied gelyk ontrukken.
Agamemnon.
ô Goôn!
Euribates.
Wie had gedacht dat van zo groot een kwaad
Egist de Meester was, en smeerder van 't verraad?
Een medepleeger, die berouw heeft van zyn daaden,
Ontdekte my dit stuk met gruuw'len overlaaden.
Agamemnon.
Hy my verraaden, Goôn! hy, wien ik myn Gebied,
Als ik naar Troje toog, gerust in handen liet!
Wil die ondankb're Schelm, van heerszucht aangedreeven,
My, nu ik weêrkom, 't Ryk beneemen met myn leeven?
ô Schrikkelyk verraad! ô gruuw'len al te snood!
Die niet te boeten zyn met een gemeene dood.
Ga, Arbas, om hem fluks in zyn bestaan te stuiten,
Met myne Lyfwacht: doe hem straks in keetens sluiten.
| |
Zesde tooneel.Agamemnon, Euribates.
Agamemnon.
Het kwaad, Heerszuchtige, dat gy my hebt bereid
Zult ge op uw eigen kop zien, eêr ge 't waant, geleid.
Maar sedert welk een tyd is dit verraad begonnen?
Hoe heeft dit gruwelstuk toch plaats in 't hart gewonnen?
Euribates.
Hy hield op u den haat, waar meê THyëstes bloed
Gestaadig tegen dat van Atreus heeft gewoed,
Stilzwygend brandende, om in 't heerschen voort te vaaren:
Hy heeft uit hovaardy hier niets toe willen spaaren.
| |
[pagina 30]
| |
Agamemnon.
Heeft hy, terwyl ik uit Mycene was, zo lang
Niets ondernomen 't geen tot heil of ondergang
Der Koningin of van Orestes kan verstrekken?
Zeg wat gy zaagt: ik wil dat ge alles zult ontdekken.
Euribates.
Myn Vorst, verschoon my.
Agamemnon.
Goôn! wat of dit wezen zal?
Wat groot geheim! en wat verwonderlyk geval?
't Geen ik wil weeten, en dat gy me wilt verbergen!
Spreek op: 'k gebiê het u.
Euribates.
'k Zal uw geduld niet tergen.
Hoor dan 't geen ik vergeefs verzweeg, uit zulk een mond
Die alles trouw verhaalt, en dien gy trouw bevond.
Op 't wuft gerucht, dat elk met my voor waarheid hoorde,
Dat door de schipbreuk in de zee uw leeven smoorde,
Begeerde in 't eind al 't volk, naar zyn verdwaasden zin
Een Koning, moede van 't gebied der Koningin:
Het dreigde, zo die eisch mogt worden afgeslaagen,
Zelf tot een keur te treên naar eigen welbehaagen.
Egistus, die hier toe het stuk had aangeleid,
Wierd dan eenpaarig tot die hooge waardigheid
Gekooren door het volk: men yverde ten lesten
Om hem, door 't huw'lyk met de Koningen, te vesten
Op uw beroemden troon, door list of door geweld,
Hoe Klytemnestra zich hier tegen had gesteld:
Egistus won ze in 't eind, en zy liet zich bekooren;
Zy zou hem trouwen.
Agamemnon.
Zy hem trouwen! Wreede tooren
| |
[pagina 31]
| |
Der groote Goôn! ô al te bitt're minnenyd!
Wat snood onthaal ontfang ik in myn hof! (ô spyt!)
Op myne wederkomst! Ach! is dit zegepraalen?
Zie daar de afgryslykheid van myn gevreesde kwaalen,
Die door dat veinzen my zo blykbaar zyn voorspeld.
Op een onzeek're maar, die myne dood vermeld,
Dorst my de Koningin zo schandelyk ontëeren
En in een oogenblik uit haar geheuge weeren!
En door haar snoode min, die 't oproer bystand bood,
Verkoose ze een Onderdaan tot haaren Echtgenoot.
Hoe zeer was zy bezorgt myn asch by een te brengen?
En hoe veeltyds of zy besteed heeft in het plengen
Van haare traanen? Goôn! en gy, ô Griekenland,
Dat ik gewrooken heb met myne stryd're hand!
En gy, myn Zoon, kost gy dit met geduld aanschouwen?
Liet uw kleinhartigheid de Muiters 't veld behouwen?
Tegen Euribates.
Terwyl ik Azië heb door myn arm verheert,
En Griekenland door myn verwinning triomfeert;
Terwyl ik, boven zo veel Koningen verkooren,
De Faam myn daaden laat door alle Landen hooren;
En al het waereldrond een stille vreê geniet,
Door myne dapperheid en uitgestaan verdriet;
Terwyl ik voor my zelf in duizenden gevaaren
Van oorelogen op het land, en in de baaren,
Verkreeg een glori en onsterfelyken naam,
Onthoud myn Gaê de kroon myn' eenigst' Erfgenaam,
En tracht myn Staat van myn doorluchtig bloed te rooven,
Ja, door haar geile vlam myn glori te verdooven!
Dit spyt een Vader en een Koning; en die hoon,
ô Wreede Koningin en Moeder! smart den Zoon.
| |
[pagina 32]
| |
Euribates.
De stoute muiters, die met booze uitspoorigheden
't Ontzagh, de majesteit, pligt, eer, en eed vertreeden,
Vervoerden haar hier toe door duizend reên, myn Heer.
Agamemnon.
Hoe! zyn 'er redenen voor haar, om pligt en eer
Te wederstaan? ô Die ondankb're! ô Spyt! De liefde
Waar meê Kassandra, dat bekoorlyk beeld, my griefde,
Week voor de liefde alleen van onzen huwlyksband:
'k Zond de Prinses geboeid van Troje naar dit Land,
(Die goddelyke maagd, door zo veel glans verheeven)
Om Klytemnestraas hart volkomen vreugd te geeven!
En door die wreede, maar voor my te straffe daad,
Gaf ik de Koningin verzeek'ring van haar Staat,
En van dit hart dat steeds haar trouw was en geneegen.
| |
Zevende tooneel.Agamemnon, Klytemnestra.
Klytemnestra.
Mag ik gelooven, Vorst, de maar die 'k heb gekreegen?
Is 't waar, dat gy Kassandre uit uw gezicht verbant?
Zal zy naar Argos gaan? Men zegt dat ge in dien stand
Begeert . . . .
Agamemnon.
Neen, neen; Kassandre is hier aan 't hof gebleeven.
Maar uw Egistus, die naar 't Ryk tracht en myn leeven,
Die is 't die 't schelmsch verraad haast dier betaalen zal.
En gy, verwacht ook mede een strenge straf, en al
Dat een Gemaal, een Vorst en Rechter in zyn tooren,
Die zo rechtvaardig is, uw eeuwig heeft gezwooren.
Myn Lyfwacht! dat men haar hier straks gevangen houd'.
| |
[pagina 33]
| |
Achtste tooneel.Klytemnestra, Doride.
Klytemnestra.
ô Hemel! welk een schrik! Had ik dit ooit vertrouwt?
Waar kan verwondering ooit meer verbaasdheid maaken
Dan in myn hart? Wat heb ik al gehoort? Wat zaaken!
Kassandra blyft noch hier: Egistus brouwt verraad;
En om myn schande en straf te mengen in zyn haat:
Ben ik gevangen; en men meent dat ik, geneegen
Tot dit verraad, het zou als medestandster pleegen.
Misschien is 't waar, helaas! dat zyn vermetelheid
Niets deê dan op de hoop daar 'k hem meê heb gevleit.
Doride.
Mevrouw, wat is uw lot een lot vol moeilykheden!
De Vorst gelooft niet dat ge uw trouw hebt overtreden,
En deel in d'aanslag naamt, dien hy vol gruw'len vind:
Het is wat anders dan verraaden: hy bemint
Kassandre; en zulk een liefde en ongeregeld blaaken
Bewyst dat hy u zoekt alom verdacht te maaken.
Klytemnestra.
ô Ja, Doride, ik weet, ik zag het dat zyn gloed
Door alles, 't geen zyn echt kan schenden, word gevoed.
Maar wat voor hoop, wat troost en hulp zal ik nu zoeken,
Waar meê men doov' de vlam die 'k eeuwig moet vervloeken?
Laat ons hem eerst zyn deugd, zyn Zoon, zyn eer, en pligt
Voor oogen stellen in een zaak van dit gewigt.
En als ik dan zyn min niet weder kan verwerven,
Zo zal ik sneuv'len, of Kassandra zeker sterven.
Einde van het Tweede Bedryf. |
|