Mengelpoezy. Deel 1

[p. 321]

Opdragt van myn treurspel Genserik, aan den heere Wilhem van Zon.

De Gotsche Genserik, die aan 't Parysche hof
Weleer verscheen met zo veel luister, kunst, als lof,
Daar hy, hoe wreed, zelfs 't oog der grootsten kon bekooren,
En uit den schrand'ren geest wierd van een vrouw gebooren;
Komt nu, door my hervormd, gekleed in Neêrduitsch dicht,
Op 't Amsteldamsch tooneel te voorschyn in het licht:
Hy komt te voorschyn, ja, en met uw welbehaagen,
Durft hy in schaduw van uw braaven naam het waagen,
Met meer vrymoedigheid; dewyl ik weet dat gy
Vaak achting toonde voor myn Duitsche Poëzy.

Gy die de Dichtkunst kent in veelerleije taalen,

Die zelf haar licht moet van uw schrander oordeel haalen,

[p. 322]

 

Wyst best my aan waar 't spoor der Fransche deftigheên

 

Is wel, of kwaalyk op myn dichtmaat naargetreên.

 

Als gy myn arbeid dan uw achting waard kunt keuren,

 

Zo zal myn zangeres gemoedigd 't hoofd opbeuren,

 

Daar zy in Genserik laat zien hoe een tyran,

 

Nu op, dan van den troon, nooit rust gebeuren kan;

 

Tot troost van hun, die voor 's lands vryheid, recht en wetten

 

Steeds waaken, en met zorg de dwinglandy beletten;

 

Terwyl de staatzucht, wraak, de liefde, haat en spyt

 

Haar drift vertoonen, en verwoede minnentyd

 

Elk leert, dat wie zich laat van 't spoor der reden rukken,

 

Zich zelf in wanhoop stort en eind'looze ongelukken;

 

En schoon de deugd in 't eind' hier word verdrukt, vertreên,

 

Haar glans blinkt echter door den damp der ondeugd heen.

 

Of nu 't onheusch geschimp van hun die eeuwig smaalen,

 

Elk een berispen, en niet laaten grof te dwaalen,

 

Zyn roem zoeke in 't versmaân van 't vrouwelyk gedicht;

 

Geen nood: 't komt met den glans van uwen naam in 't licht;

 

En 'k vlei myzelve dat het u niet zal mishaagen,

 

U, aan wiens heusheid ik 't gulhartig op kom draagen.

MDCLXXXV.