Mengelpoezy. Deel 1

(1731)–Katharina Lescaille– rechtenstatus



[pagina 319]
Aan den heere Johannes Vollenhove; over zyn gezang op 't nederstorten van de Domkerk te Utrecht, den I^sten van Oogstmaand, MDCLXXIV. Hoe onlangs Gods getergde tooren, Den glans der Bisschoplyke Stad, Dat hoofdgebouw zo waard geschat, In eigen puin en stof deed smooren; En hoe het hemelhooge dak, Door stoot op stoot, en krak op krak, En schrikkelyke dondervlaagen, Neêrstortende met slag op slag, Te baaren scheen den laatsten dag, Of d'ongelukkigsten der daagen; Beschryft gy, door uw ryp verstand, Met een verheeven zwier en trant.

[pagina 320]
Anders. Gelyk Arion met zyn zingen Gestilt heeft 't onweêr op de zee, Zo zoude ge, ô Vollenhove! meê Een fellen Landörkaan bedwingen, Door uwen schoonen zang verkracht. Nu schynt het licht in uwe magt, Gelyk Amphion met zyn snaaren, Die Thebes muuren heeft gesticht, De Domkerk, door uw schel gedicht, Te bouwen, en in glans t'herbaaren, Die reeds, van onder 't zwaare puin, Verheft op uwen toon haar kruin.
Anders. Nu word gy weêr in top verheeven Uit uwen diep gevallen druk: Uw ongeluk is uw geluk, Nu Vollenhove u doet herleeven In zyn bekoorelyk Gedicht, Bezielt met geest en godlyk licht. Het is uw pligt dat gy den Schryver, O onwaardeerlyk Hoofdgebouw! Die u verkwikt in nood en rouw, Bedankt voor zyn doorluchten yver, Die u zo hoog verheft van de aard Als ge onlangs laag gevallen waart.