Mengelpoezy. Deel 1

[p. 283]

Aan den heere Willem van Zon; na myn vertrek van Doornburg.

Zo vliegt myn hart, genoopt van 't dankbaare gemoed,

Weêr naar de plaats daar 't heeft zo groot een eer ontfangen,
O wakkere van Zon! ô roem van myn gezangen!

Daar 't vrolyk zwanger gaat van al 't genooten goed.

Het spiegelt zich op nieuw weêr in den zilv'ren vloed

Der schoone Vecht, en blyft met mond en oogen hangen
Aan Doorneburg, van zyn vermaaklykheên gevangen,

Een hemel scheppende in 't herdenken van dat zoet.

Myn Zangeres, in zo veel wond'ren opgetoogen,
Vind uwe gunst te groot, te klein haar zwak vermoogen

Om u te danken naar uw waarde, en haaren pligt:

Dies zal zy, nu ze uw deugd noch weldaân kan vergelden,
Uw edelmoedigheid, en gaaven eeuwig melden;

Uw Doorneburg de stof zyn van haar veldgedicht.

Den XXII^sten van Oegstmaand,

MDCLXXXVI.