Mengelpoezy. Deel 1

[p. 274]

De klaagende Ystroom; op het vertrek van Clarimene.

Gy trekt dan van my weg, ô zuiv're Clarimeen!

Van uw Geboortestroom? Gy doet my deerlyk zuchten,

Wyl ge onmeêdoogende, dus tegen myn gebeên,

Myn Vriendschap en gestreel dus tevens gaat ontvluchten.

Ik roep luidkeels u naa: Keer weder aan myn boord,

O schoone zon! op dat ik in uw held're straalen,

En heerelyken geest, die my het hart bekoort,

Op nieuw mag leeven, en met vreugd myn adem haalen.

[p. 275]

 

Keer weêr, ô Clarimeen! en zie hoe alles kwynt

 

Om uw vertrek; en ik, helaas! om 't hart beneepen,

 

Met al 't Stroomgodendom van 't klaagen afgepynd,

 

Nu ik u mis, een reeks van jamm'ren na moet sleepen.

 

Keer weêr, ô Clarimeen! ik zal diep in myn hart

 

Uw vriendschap, met een gloed van wedervriendschap, kweeken,

 

Die niet bezwykt, maar nyd en tyd en sterflot tart,

 

En als de morgenzon zo heerlyk door zal breeken.

 

Keer weêr, ô Clarimeen! met uw bekoorlyk licht:

 

Dan zal eerst myn geluk tot aan de starren ryzen.

 

Terwyl gy hier den dag verheugt met uw gezicht,

 

Zal ik uw schoonheid, geest en deugden eeuwig pryzen.

 

Keer weêr, ô Clarimeen! gy zult aan mynen vloed

 

Meer eer en glory, dan van 't Leidsche meer, ontfangen:

 

Gy zult de stof zyn van myn vriendschap en myn gloed.

 

Keer weêr, ô Clarimeen! myn uiterste verlangen!