Mengelpoezy. Deel 1

[p. 270]

Aan Rozemond.

Zal myn gezicht noch langer van uwe oogen,

O Rozemond! zo wreed gescheiden zyn?

Ik klaag en zucht, in duisternis en pyn,

Sints gy, myn zon, beroofd van mededoogen,

(Misschien van min,) voor my dorst ondergaan.

Ei! keer toch weêr met uw vergoode straalen:
Laat lonkjes uit uw lieve lichjes daalen

Op my, die diep heb in uw gunst gestaan.

Ik zoude om u tot in den hemel zweeven,

Indien uw glans een van de Goôn verwon

Die meerder van gezagh waar als de zon;

Om zyne min met kracht te wederstreeven.

Ik liep in een onsterfelyke dood.

Hoe kunt gy noch myn liefde langer tergen,
En uwe min ontveinzen, en verbergen,

Die gy voor my zo menigmaal ontsloot?

Hoe vaak zyt gy om mynen hals gevloogen!

Hoe minlyk heeft uw nektarryke mond

Uit myne borst, door een verliefden vond,

Myn hart met zyn geheimen weggezoogen.

[p. 271]

 

Gy hebt myn mond gevleit, geroemt, met keur,

 

Een altaar daar gy staag deed offerhanden

 

Van kusjes, als uw adem, aan het branden,

 

Verstrekte voor een zoeten wierookgeur.

 

Die mond heeft dan tot dankbaarheid gezonden

 

Uw gaaven, en uw liefde op zyne beurt:

 

Nu zwijgt hy stil, om dat hy eenzaam treurt:

 

En deezen galm heb ik myn borst ontwrongen:

 

Ach! moet ik dan uw lief'lyk zongezicht

 

Noch in een mist van uw afwezen derven?

 

Zo zal ik dra van spyt in wanhoop sterven,

 

Om dat ik niet mag leeven in uw licht.

Op de zelfde.

Als harder Bloemaart kwam aan Rozemond te langen,

In haar sneeuwwitte hand, een varsgeplukte roos,

Ontstak zyn oog haar hart, waar door zy kreeg een bloos,

Veel schooner als de kleur dier Bloem, op haare wangen.

[p. 272]

Op de zelfde.

Hoe veel schooner schynt de morgen

Daar myn Rozemond opstaat

Van de pluimpjes, zonder zorgen?

Daar de blyde Dageraad

Leent zyn aangenaame straalen:

Want ik zie zyn aangezicht

Ongewoon en heerlyk praalen

Met myn Rozemondjes licht.

Maar zy schynt het zelf te wezen:

Zou haar goddelyke glans

By de zonne zyn gereezen?

Ja, zy siert des hemels trans

Met zo wonderbaar een luister:

Want de waereld was te kleen,

Al te onwaardig, al te duister,

Voor zo veel bekoorlykheên.

Men verwacht dan goude daagen,

Nu de schoone Rozemond

Is bodin van Febus wagen.

Zy zal op haar beurt en stond,

[p. 273]

 

Aarde en hemel overschynen.

 

Maar één lonkje zal den nacht

 

Met zyn nevels doen verdwynen,

 

Vroeger van haar licht verkracht.

 

Door haar oog zal elk herleeven;

 

Door haar aâm de Lentetyd.

 

Daar haar vlugge voetjes streeven,

 

Groeit terstond een bloemtapyt:

 

Hoor, hoe kweelt het Nachtegaaltje!

 

't Volgt haar braaven zwier en trant,

 

En bekoorlyk tovertaaltje.

 

De Echo, die van minne brand,

 

Roemt uit zucht haar laatste woorden:

 

De Amstel juigcht, en zingt haar lof

 

Aan zyn groenbemorste boorden.

 

Wat heeft hier myn Zangnimf stof,

 

Om de gaaven meê te roemen

 

Van zo waarde een Rozemond!

 

Die de lucht versiert met bloemen,

 

Daar de frissche Morgenstond

 

Zwicht voor haar aanminnigheden,

 

Als zy wil haar plaats bekleeden.