Mengelpoezy. Deel 1

[p. 234]

Op het verjaaren van mejuffer N.N.

'k Viere, ô Schoone! deezen Dag,
Die u eerstmaal leeven zag;
Dag, die wenschlykste aller daagen,
En, om u, myn welbehaagen;
Dag, wiens zielverkwikkend licht
Word verheugd door uw gezicht.
'k Voel de kracht meê van uw lonken;
'k Voel die onweerstaanb're vonken
In myn diepverliefde ziel,
Die u lang in waarde hiel;
Daar de schoonheid van uw oogen
Alles, alles op vermoogen;
Daar uw frissche morgenjeugd,
Schoonheid, schranderheid en deugd,
En bekoorelyke zeden,
Eeuwig worden aangebeden.

[p. 235]

 

Lieve ontloke Lentebloem,

 

Al myn wenschen, al myn roem,

 

Waart gy niet zo schoon gebooren!

 

Of kon ik uw hart bekooren!

 

Hoorde gy naar myn gebeên!

 

Waart gy niet zo hard, als steen,

 

Koud, en als een beeld, van harte!

 

Of gelukte 't me, in myn smarte,

 

Dat ik, als Pigmalion,

 

Die zyn Beeld vermurwen kon,

 

Met zyn traanen, met zyn kusschen,

 

Meê myn minnevlam mogt blusschen!

 

't Zou, in myn verliefden nood,

 

My bevryden voor de dood:

 

'k Nam u teder in myn armen:

 

'k Zou u, door myn gloed, verwarmen

 

En verzachten, door gebeên,

 

Door myn zuchten en geween.

 

Dan zoud gy het minnen leeren;

 

Dan myn liefde triomfeeren,

 

En ik eeuwig, aan uw mond,

 

Vieren uw geboortestond.

Gedicht voor N.N.