Mengelpoezy. Deel 1

[p. 201]

Op 't vierde jaargety van den heere Salomo Joannes.

De kleine Salomo met geest en glans gebooren,

Die noch maar viermaal zag gekroond zyn Jaargety,

Zet met zyn vriendlykheid zyn jeugd een luister by

Waar door hy yeder kan behaagen en bekooren.
Zyn groot vernuft laat hy in kleine kindsheid blyken,

't Zy dat hy lagcht en lonkt, of speelt en geestig streelt

Met 't minzaam mondje, dat staâg kusje op kusje deelt,

Wiens diamant gezicht den glans der zon doet wyken.
Hy schynt de Minnegod in all's gelyk te wezen

Zo als die eertyds zich herschiep in kleine Askaan,

En Didoos borst in liefde ontfonkte om den Troijaan.

'k Zie blanke Adonis zelfs eerlang in hem verreezen.
Vrouwe Venus blaakt dan wis om zyne blonde hairen,

Om 't sneeuwit aangezicht, vermengd met purperrood;

En zy vergeet om hem haar schoonen Minnaars dood:

Dan kroont haar roozekrans zyn hoofd op zyn verjaaren.
Hy bloei en groei zo voort in alle heerlykheden,

En zweef voorby den roem in zyn geboortedicht.

Hy volg zyn's Vaders spoor, op zyn doorluchtig licht,

En groot verstand en deugd, met onvermoeide schreeden.

Den XIIden. van Oogstmaand, MDCLXXVIII.