|
| |
| |
| |
Aan den heere Joan Goris, rector der Latynsche schoolen te Amsteldam; als zyn E. op den XXsten van Lentemaand verjaarde.
Zo ziet gy wederom, met een gerusten geest,
Den dag die de eerste van uw leeven is geweest;
Dat leeven 't welk gy, met een wenschelyken zegen,
Van de eindelooze gunst des Scheppers hebt verkreegen,
Die uwe zwakheid met zyn kracht te hulpe kwam,
U van de wieg in zyn beschermende armen nam,
Om u voor 't ongemak der tyden te bewaaren,
En u tot hier toe bragt, naar zulk een reeks van jaaren:
Terwyl gy met uw hart en geest van trans tot trans,
Door uw geboortezon en starrenlichten glans,
Voorby alle eeuwen weet Godvruchtig heen te dringen,
Daar gy de Bronaar en den Geever aller dingen
| |
| |
Bespiegelt van naby, en dankbaar van gemoed
Erkent de gaaven die gy krygt in overvloed.
Wat geeft gy de eeuw, die u het leeven gaf, veel voordeel,
Roemwaarde Goris, als uw licht en schrander oordeel,
Gelyk de zon, die na een nacht van rampen daagt,
De vuige nevels van onweetenheid verjaagt!
En alles zuiv'rende met uw geleerde straalen,
Kunt gy den prys, by elk die wysheid mint, behaalen.
De letteröefening, die met een yv'rend vier,
U aangebooren schynt, blinkt u in eed'len zwier,
Ten ooge en aanschyn uit, daar zy nooit zal bezwyken:
Waar van uw braave pen onsterfelyke blyken
Reeds aan de waereld heeft gegeeven, die, voldaan,
Al 't heerelyk sieraad van uw geleerde blaân,
Zo net van houding, en zo juist van pas verheeven,
Om u, naar uw waardy, verdienden lof te geeven,
Alom met eer trompet, daar uw geboortetyd
Op zulk een hoogen toon word juigchende ingewyd.
De schoone Meruwe uit haar blanke waterbaaren
Gevoelt meê diep in 't hart de vreugd van uw verjaaren:
Zy heeft de glory dat ze de eerste u leeven zag,
En 't liefelyke licht van deezen blyden dag
Verwelkomt heeft, toen zy voorspelde in haar gedachten
Wat eer dat ze al uit uw geboorte had te wachten;
Hoe dat de aloude stad, vermaard in koopvaardy,
Die ze op haar armen draagt, mogt uit haar profecy
Te moet zien dat men zou haar naam met d'uwen melden,
U noemende in den rei van Dordrechts Letterhelden,
| |
| |
Daar 't licht van uw verstand opdaagde en oorsprong nam,
Dat in zyn vollen glans geklommen, te Amsteldam
Het weelig vernuft, om niet van 't spoor te doolen,
Een baak verstrekt, als de eer der Nederlandsche schoolen,
Ja, alles met uw geest zet kracht en leeven by.
Geleerde Vriend, die vaak myn Duitsche poëzy
Noopt met uw edel vier, wanneer ik opgetoogen
Drink uwe wysheid in met ooren en met oogen!
Dat uwe Jonathan, die my het leeven gaf,
Noch blydschap geeven moet in 't midden van zyn graf,
Een blydschap, nimmer met een grafzerk te bedekken:
Indien myn yver mogt zyn koud gebeent' verwekken;
Dat eerelyk gebeent', schoon 't bleef van kracht ontbloot,
Noemde u zyn vriend noch, ja zyn halsvriend, na zyn dood,
En volgde meê verblyd den maatklank van myn snaaren,
En drift, verhemeld in de vreugd van uw verjaaren.
Maar, 'k voel my zelf vervoerd in d'yver van myn dicht,
En scheem'rende in den glans van uw geboortelicht,
Wensche ik dat deeze dag, zo prachtig opgereezen,
In zynen nedergang de zon gelyk mag wezen;
En gy, ten einde van der sterfelyken lot,
Zyn glans verheerlykt moogt doorbreeken zien by God.
|
|
Auteursrechtvrij