Mengelpoezy. Deel 1

[p. 174]

Geboortezang voor den heere Joan Pluimer, en mejuffrouwe Maria Hagenaar.
Beide verjaard den XIV^den van Herfstmaand, MDCLXXIV.

't Lust me een Geboortefeest te vieren

Van 't braave Paar, nu weêr verjaard

Op deezen dag, al lang vermaard.

Schoon hunne deugd dien zelf kan sieren,

Noch daalt de blyde Morgenstond,

Om dien meer vreugd en roem te geeven,
Uit zucht tot deeze Twee gedreeven,

Met zegendruppels in den mond.

Het lelywit en 't rood der roozen

Gemengeld op haar aangezicht,

Vermeld de komst van 't Zonnelicht:

Maar zy begon van schaamt' te bloozen,

Wanneer ze Hagenaar zag aan:

Zy schrikte, en dacht dat in haare oogen,

[p. 175]

 

Met zulk een straalend licht omtoogen,

 

De Zon voor haar was opgestaan;

 

Doch kon weêr moed en adem haalen,

 

Verbaasd reeds door dat oogenvier;

 

Als zy met ongewoonen zwier,

 

Apollo zag ter kimme af daalen,

 

Tot luister van dit Feest aan 't Y,

 

Waar op een rey van geesten zingen,

 

Ter eere van zyn Lievelingen,

 

En zucht tot de eed'le Poëzy.

 

Hy laat dan 't mennen van zyn waagen:

 

Zyn hand ontslipt de gulde toom,

 

Om vryër aan den Amstelstroom

 

Heer Pluimers lof in top te draagen,

 

Die hem zo kunstig eert en streelt,

 

En aanbid in zyn braave Dichten,

 

Waar door ze onsterflyk zullen lichten,

 

Zo lang de Dichtkunst bloeit en kweelt,

 

En zy haar toon met hem zal paaren.

 

Dies neemt Apol zyn lauwerkrans,

 

Nu opgepronkt met nieuwen glans,

 

En vlyd ze om Pluimers hoofd en hairen;

 

Schenkt hem zo schoon een schat tot loon,

 

Die aller oogen kan bekooren,

 

Zyn zangster noopt met eedle spooren:

 

Hy voert hem in triomf ten toon,

 

Met Hagenaar aan zyne zede,

 

Zyn schoone en schrand're Gemalin,

[p. 176]

 

Die edelmoedig is van zin.

 

Dies is zy nu vernoegd en blyde,

 

Door de eer haar Ega toegebragt,

 

Niet boven zyn waardy gepreezen:

 

De vreugde schittert uit haar wezen,

 

Als zy by beurten lonkt en lagcht.

 

Nu schynt zy een der Zanggodinnen,

 

Met heerelyken roem verrykt;

 

Terwyl hy als Apollo prykt;

 

En 't hoofd van al die Dichtkunst minnen,

 

Zo licht van naam als zwaar van deugd;

 

Waar door zyn eerkroon staâg zal groeijen,

 

Zo groen en onverwelkbaar bloeijen,

 

Als of die eeuwig was in jeugd.

 

Dies zwemt dit Feest in waare weelden.

 

Hier vloeit een stroom van Poëzy,

 

Waar uit men schept een lekkerny,

 

Die Godennectar kan verbeelden.

 

Dus viere en eer' men jaar op jaar,

 

En klink' door dicht in 's naneefs ooren

 

De gaaven, op een stond gebooren,

 

In Pluimer en zyn Hagenaar.

 

Die Naamen blyven zonder vlekken!

 

En zo lang als aan 's hemels trans

 

't Gestarnt' den nacht verlicht met glans,

 

Moet dezen dag nooit nevel dekken,

 

Maar zyn in eeuwigheid gesierd

 

Dien nu myn zangster heeft geviert.