Mengelpoezy. Deel 1

[p. 172]

Op het verjaaren van den hooggeleerden heere Petrus Francius, hoogleeraar in de Historiën te Amsteldam.

De morgenstond verschynt op 't voorhoofd met een lagch,
En lonkt myn zangster toe; wyl zy op deezen dag
Den wyzen Francius aan 't Spaaren zal ontmoeten,
Dat Licht van 't glansryk Y op zyn verjaarfeest groeten,
Daar hy zyn eed'len geest ontspant met blyden lust;
Terwyl zyn lusthof woelt van vreugd, nu hy 'er rust.
Men vind 'er boom, noch bloem, of yder geeft een teken
Van blydschap op hun beurt, als of zy konden spreeken.
Nu buigen zy zich laag, in 't aanzien van dien Heer;
Dan heffen zy zich hoog, hovaardig op zyn eer.
En 't lustig Spaaren juigcht en roemt, nu 't heeft ontfangen
Den roem van Nederland, die met zyn grootse zangen
Al 't aardryk, om zyn lof te schaateren, verbind.
De groote Waereldstad dan eerst vernoeging vind,
Als hy, geklommen op geleerdheids hooge trappen,
Leert, als een Cicero, Historyweetenschappen,
Als 't Burgermeersterschap, en al de groote Raad,
Verbaasd, verwonderd zit, daar hy zich hooren laat;
Terwyl de Koningin van allerleyë taalen
Door hem, in Nederland, kan schooner glans behaalen

[p. 173]

 

Als Naso en Virgyl haar hebben bygezet.

 

De wyze Aaloudheid zwicht voor zyne dichttrompet,

 

Nu hy zyn ryken geest opdischt in lekk're vonden;

 

Een kostelyk banket voor koningklyke monden.

 

En schoon myn zangeres nooit aasde op Roomsche taal,

 

De Faam vermeldde 't haar, hoe ze in de schoonste praal

 

Gelyk de morgenzon het hoofd weêr op mag steeken,

 

Daar Francius vernuft haar heerlyk door doet breeken.

 

Die spraalt Antonides, een Licht der Poëzy,

 

Met wond're kracht en zwier; wanneer hy naar waardy

 

De gaaven van zyn vriend mag in zyn dichten looven.

 

Hoe yv'ren in zyn roem de wakk're Vollenhoven

 

En braave Brand, wanneer zy weiden in zyn lof!

 

Hier vloeit een volle zee van onwaardeerb're stof,

 

Om dit Geboortefeest met heerlykheid te vieren.

 

Hoe lust het nu myn geest om 't prachtig te versieren!

 

Maar neen, gelyk de dag door eigen licht bestaat,

 

Zo pronkt geleerdheid best met zulk een lofsieraad

 

Van eigen gaaven, die noch Nyd noch Dood kan schaaden:

 

Zy maakt zich zelf een kroon van mirthe- en lauwerblaaden,

 

En hangt 'er lovers aan, die door de onsterflykheid

 

Voor eeuwig blinken met een held're majesteit.

 

Al lang heeft Francius gevlochten voor zyn hairen

 

Zo schoon een hoofdkroon, die deez' dag van zyn verjaaren

 

Vermaard maakt met den glans en glory van zyn naam:

 

Ik zwyg dan, wyl hy klinkt langs 't aardryk door de Faam.

Den XIX^den van Oogstmaand, MDCLXXIV.