Mengelpoezy. Deel 1

[p. 93]

Aan den heere Pieter Nuyts; zyn treurspel van Admetus en Alcestis ten tooneele voerende.

Waar blonk de huwlykstrouw doorluchtiger in 't licht?

Waar heeft zy ooit verdient zo hoog te zyn verheven
Als in Alcestis die, van eed'le deugd gedreeven,

Nu gantsch Thessaliën bezwykt in moed en pligt,

Dus onbezweeken vliegt de dood in 't aangezicht,

Daar zy Admetus, haar Gemaal, behoud in 't leeven,
Om de aarde een voorbeeld van oprechte min te geeven,

Op nieuw herbooren in uw treurtooneelgedicht?

De Grieksche Aloudheid laat' vry wreed die trouwe sterven,
En stortt' ze in 's afgronds nacht: zy mag door u verwerven

Een zachter lot in ons meêdoogend Nederland.

Geleerde Nuyts, gy laat zo schoon een leeven spaaren,
Alcestis weêr op nieuw met haar Admetus paaren,

Die dier verpligt zyn aan uw Dichtkonst en verstand.

MDCC.