|
| |
| |
| |
Op de gedichten van den heer Dr. J. Antonides vander Goes; na zyn overlyden by een verzaameld door zyn vader Antony Jansz. vander Goes.
De Goesche Zwaan, alom te kennen
Aan zyn verheeve en vlugge vaart,
Beweegt voor 't laatste borst en pennen,
En vliegt al zingend' hemelwaart.
Het aardryk kon niet meer omvangen
Zyn grooten geest: dat was te kleen
Voor zyn doorluchtige gezangen,
En luister vol bekoorlykheên.
Hy, waard in klaarder licht te praalen,
Blinkt aan 't gestarnte uit onzen dag.
Maar, och! de Zangberg mist zyn straalen,
En schud en beeft van zulk een slag.
| |
| |
En wie zou niet voor eeuwig klaagen?
De Maas, en 't Y hiel 't rouwkleed aan;
Het koor der dichteren verslaagen,
Zag niemand bly ten reije gaan.
Men sloeg de maat met schreijende oogen,
Wyl met Apolloos dubb'len Zoon,
Dien Duitschen Maro, was vervlogen
't Geluid van zyn vergooden toon.
Wy misten die gewyde gaven
Van zyn vernuft, met geen gezicht,
Noch geen gedachten na te draaven.
Och! ja, Vergeetelheid had licht
Dien ryken schat, wel waard te looven,
Gelyk Prometheus 't heilig vuur,
Al te onbedachtzaam durven rooven.
Wat stond die schaâ gantsch Neêrland duur,
In honderd eeuwen niet te boeten!
En 't zou in honderd jaar misschien
Dat groot geluk niet weêr ontmoeten
Van zulk een Licht der Kunst te zien;
Indien zyn Vader, uit ontfarmen,
Het deftig dicht, zo waard geächt,
Niet had getrokken uit haare armen,
En 't leed van zyn verlies verzacht.
Die groote Zoon, ten top verheven,
Krygt nu, door 't vaderlyk beleid,
Ten tweedemaal het lieve leeven,
Geheiligd aan de onsterff'lykheid.
| |
| |
Die Fenixdichter is herbooren:
Hy leeft en is niet dood, o neen!
Hy streelt noch yder 't hart door de ooren,
Als Prins des maatzangs aangebeên,
Daar hy op vleugels van zyn dichten
De lucht doorzweeft, en met zyn taal,
En trant doet alle toonen zwichten;
Ja, als een schelle nachtegaal,
Aan velden, vlieten, bosschen, boomen
Den beurtzang leert, en keur van stof
Uit zyn vermaarde luit laat stroomen,
Waar de Echo weêrgalmt van zyn lof.
Of stelt hy zyn gewyde snaaren,
Als een Arion, op de zee,
Straks stillen winden, lucht en baaren;
't Word alles op zyn toon gedwee;
De zeegoôn en godessen danssen,
Bekoord van 't hemelsche muzyk,
Op 't vlak der zilv're waterglanssen.
Wie ziet, wie hoort ooit zyns gelyk,
Als hy de krygstrompet laat klinken,
Der helden lof, in stryd op stryd,
Doet eeuwig aan de starren blinken,
Als een Homeer van onzen tyd?
Hoe schaat'ren al Neptunus zaalen,
In 't midden van het krygsgeschreeuw,
Wanneer hy zingt het zegepraalen
Van Hollands fieren waterleeuw!
| |
| |
Steekt hy by 't licht der vredevonken
Zyn zanglust aan, men ziet terstond
Bellone aan band volmaakt geklonken:
Hy sluit dat bloedig spook den mond,
En brengt gevoelen in de steenen,
Gelyk Amphion, daar zyn Lier
Helpt 's grooten Vondels Lyk beweenen.
Met welk een kracht van heilig vier
Kan hy die Rynzwaan evenaaren,
Wanneer hy aan Palermos strand
Laat Michaël ten hemel vaaren,
Op 't dreunen van zyn oorlogstrant!
De geest van Sofokles, verreezen
In zyn Trazil, voert aan den dag
Wat zyn verstand, alom gepreezen,
In treurtoneelgedicht vermag.
Indien 't hem lust weêr zacht te kweelen,
Hoe vrolyk, aangenaam en zoet
Weet hy 't verliefd gehoor te streelen,
Te schilderen den minnegloed!
Op Nazoos dichtspoor, met behaagen
De bruid, en bruigom hand aan hand.
Op wieken van de min gedraagen,
Te zingen naar het ledekant!
Elk is verpligt aan zyne klanken.
Maar wie zyn onwaardeerb'ren geest
Grootmoedig eeren moet en danken,
't Past u, o Ystroom, allermeest;
| |
| |
U, die zo lang uw baaren bruisschen
Om uw geduchte Waereldstad,
En uw vermaarde wapenkruissen
Zich spieg'len in 't doorluchtig nat,
Uit uwe kruik in zee gedreeven,
Uw kroon de zon in 't aanschyn blinkt,
Ziet uwen roem en magt beschreven
Door hem, met onuitwisb'ren inkt,
U kroonende als Monarch der vlieten
Wil dan deez' Orpheus van ons land,
Uit louter goud, naar 't leeven gieten,
En laat zyn beeltenis uw strand
Verëeuwigen, gelyk zyn dichten,
Van waar hy, als een baak in zee,
Uw koopvaardyvloot noch zal lichten,
Door wind en stroom, van reê tot reê;
Terwyl zyn lof zal eeuwig leeven
In deeze blaân, en met zyn naam
Langs zee, langs lucht en landen zweeven,
Door duizend monden van de Faam,
En duizenden geleerde tongen,
Van zyn gedicht nooit moê gezongen.
|
|
Auteursrechtvrij