|
| |
| |
| |
Op de steenplaats van den heere Nikolaas van Helmont.
Myn Zangeres, genoopt door keur en ryke stof,
En door een frisscher lucht vervrolykt in u hof,
Gelust het dankbaar nu zyn lusten af te maalen,
O braave Helmont! dies ik de oogen neêr laat daalen
Op zo veel heerlykheid, waar meê Natuur en Kunst
U mild beschonken door een onwaardeerb're gunst.
Men heeft nu langer niet ver over zee te dwaalen,
Om dus 't uitheemsche door veel arbeids in te haalen;
De rots te klooven en te voeren aan onz' strand:
Want gy, o Helmont! kunt, zo roemryk, in ons Land
De weeke kleiäard' doen in harde steen verkeeren;
Een kunst die 't sneedig oog mag looven en waardeeren,
Beschouwen van naaby, en zien hoe dat de steen
Gevormd word, die en Stad en Staaten houd byëen,
En door het metzelwerk de Tempels voor 't veröuden,
En 't woeden van den Tyd, kan tot Gods eer behouden.
| |
| |
Uw Steenhof, naabuur van 't vermaakelyke Dort,
Kan ook veel armen, die 't aan leevensmidd'len schort,
Het zegenryke brood doen trekken uit de steenen:
De zon van wonderen, voor lang al uitgescheenen,
Schynt hier weêr nieuwe kracht te vinden; wyl in nood
Voor 't hongerige hart de steen verschaft het brood;
Waar uit ook 't goud voor u word op zyn beurt gebooren.
Ik had my zelve schier vergeeten en verlooren,
Wanneer ik schiep myn lust in uw steenscheppery,
Die voor de zinnen schaft de zoetste lekkerny;
Wiens welbeplantte hof zyn schoonheid doet bespeuren
In eene mengeling van duizenden van kleuren,
En d'aangenaamsten geur. 't Wellustige geboomt',
Zo dicht byëen geplant, en voor geen wind beschroomd,
Kan voor den gloed der zon een koele schaduw geeven,
En door zyn lommer weêr de vreugde doen herleeven.
Hier vloeit het alles toe. De bloemen, zy' aan zy',
Vertoonen sierelyk de schoonste Schildery
Der sneedige Natuur. 't Vermaaklyk kwinkeleeren
Der vlugge Vogeltjes, ons voorgaande in het eeren
Des grooten Scheppers, strekt hier artzeny voor 't hart,
Ontslaat het van de zorg waar in het legt verwart,
Doet de aandagt klimmen tot in 't zalig koor der Eng'len,
Daar zy op 't aangenaamst hun vreugdestemmen meng'len
Tot lof der Majesteit, die alles schiep uit niet.
Uw Hof (dat God altoos met zegen overgiet',
En met den dauw van zyn genade koom' vereeren!)
Heeft plant, noch bloem, nog kruid, hoe klein dat niet kan leeren
| |
| |
Hoe ons de Godheid schiep om met het hoofd van de aard'
En al haar ydelheid te steig'ren hemelwaart.
Hier vind gy altyd stof voor uw aandachtigheden.
Hier smeed gy dan een tal van stichtelyke reden,
En geeft by 's ligchaams vreugd het grootste zielsvermaak.
Zo strekt gy in de zee der waereld voor een baak
Aan yder oog, waar in hy vaarend heeft te myden
't Gevaar, van Schipbreuk aan zyn lyf en ziel lyden:
Dies zyt gy in Gods Kerk een heerelyk sierraad,
En geeft een voorbeeld, niet in schyn, maar met de daad;
Waar door uw gaaven en uw deugden yder stichten,
En tot onsterflyke eer het aardryk over lichten,
Daar 't Godgeheiligd hart schept lust in 's Hemels woord.
Zo land de Merwestroom spoelt bly aan Dordrechts boord,
Blyf uw gezegend Hof 't voornaamste van de Hoven;
Terwyl ik aan het Y, myn voesterwieg, zal looven
Uw gunst en vriendschap, die gy my, zo onverdiend,
Verleende op 't goed gelei van myn oprechten Vriend
Den schrand'ren Goris, dien ik eeuwig zal waardeeren
En door myn Zangeres, met u, eerbiedig eeren.
|
|
Auteursrechtvrij