|
| |
| |
| |
Hollands zege ter zee, onder 't beleid van den manhaften held Michiel de Ruiter, ridder, l. admiraal generaal, enz. tegen de twee koningklyke vlooten van Vrankryk en Engeland, den 7den en 14den van zomermaand, MDCLXXIII, kloekmoedelyk bevochten.
Ik zing nu hoe twee Koningsvlooten
Tot tweemaal vlooden voor één Vloot.
Schoon Holland van zyn Bondgenooten,
En hulp van vrienden schynt ontbloot;
't Ontbreekt ons echter aan geen helden,
Die, met een dapp'ren moed op zee,
De schade met de schand' hertstelden
Die 't Vaderland te lande leê.
Nooit is 'er zulk een roem verkregen,
Noch grooter zege voor den Staat
Bevochten met den blanken degen,
Tot weering van zyn ramp en smaad.
| |
| |
De Ruiter sloeg met zyne scheepen
Dwars door de Koningklyke heen;
Hy scheen 't verderf met zich te sleepen,
Tot 's vyands ondergang alleen.
Daar vloogen hoofden, armen, beenen,
En hier verpletterd brein en bloed
Langs boord, langs mast en touwwerk heenen,
Hier ziet men dat de onnoos'le boet
Het vreêverbreeken van de Vorsten,
Die door vervloekt verraad en geld,
Den luister van ons Land bemorsten;
Hun zeemagt word ter neêrgevelt,
Die 't alles meende te verdelgen:
Want de afgrond opende zyn mond
Om Koningskielen in te zwelgen.
Hoe meenig zonk 'er naar den grond!
Doch and're zag men yslyk branden,
En snellyk springen naar om hoog.
Zo ver kwam 's vyands roem te schanden
Als zyn verwaande trotsheid vloog.
Dus droeg de Ruiter zich in 't stryden,
De luister van het Vaderland,
Die nooit gevaaren wilde myden.
Hy blyft Oranjes rechterhand.
Hoe vocht vol moeds ook 't puik der helden,
De dapp're Tromp, met dubb'le kracht,
Wanneer ze Vrankryks vloot beknelden,
En meest verwonnen door zyn magt!
| |
| |
Hy floot voor 't kermen bey zyne ooren,
Terwyl hy met zyn fiere Leeuw
By Brittenlanders in kwam booren.
Daar wedergalmden van 't geschreeuw
De stomme en spraakelooze stranden.
Wie schrikte niet voor 't krygsgetier,
Waar meê die Leeuw hen aan kwam randen?
Hy braakte louter vlam en vier,
Met meenigte van donderklooten,
En al wat neêrlaag baart en dood.
Wie was voor 't schieten niet verschooten?
Neptuin zag hier zich zelf in nood;
Hy beefde voor zo veel gevaaren.
Het koude water scheen een gloed,
En 't witte schuim der bleeke baaren
Was rood geverfd van menschenbloed.
Zo streeden ook al de and're hoofden
Met fieren moed en wys beleid,
Die hun de zege lang beloofden;
Om dat de trouwe Oprechtigheid
Op onze vlooten was gezeeten,
Die 's Vyands magt in zee versloeg,
En gantsch verscheurd, van een gereeten,
Met schande in zyne havens joeg;
Verlaatende in het vluchtig keeren
De magt daar hy het Zeeuwsch gewest
Meê schielyk meende te overheeren,
En daar de snoô vervloekte pest.
| |
| |
Van roof en moordery te ontsteeken,
Tot plaage van den onderdaan,
Om zo de zenuwen te breeken
Daar onze Staat door moet bestaan.
Nu is 't rampspoedig lot aan 't wenden.
Het Land, noch onlangs gantsch in druk,
Schynt nu aan 't ende van elenden,
Door 't groot en onverwacht geluk.
De Fransche heerschzucht is gezonken,
De orkaan van opgeblaazenheid,
Die door de waereld heeft geklonken,
Met Eng'lands hoogmoed neêrgeleit.
Schep moed, ô treurige onderdaanen
van Nederland! betoont u bly;
Droogt uwe wangen van de traanen;
Want uw verlossing is naby.
Beschouwt hoe groote Koningkryken
Door hulpe van Gods rechterhand,
Voor 't kleine Holland moesten wyken,
En vlieden zonder wederstand,
Waar door uw Vryheid schynt herbooren.
My dunkt, ik zie ze weêr ten top
Hersteld in luister als te vooren.
De zon van uw geluk komt op.
Ook gy, ô Holland! staak het treuren:
Want gy behoud de vryë zee.
Nu moogt ge 't zeegryk hoofd opbeuren.
Eerlange zal 't de lieve Vreê.
| |
| |
Met bladen van olyven kroonen.
Het is al lang genoeg gezucht.
't Is tyd om dankb're vreugd te toonen;
Vervul daar meê de ruime lucht.
En gy, myn trouwe Landgenooten,
Bewyst dus dat gy uit het zaad
Der Batavieren zyt gesprooten;
En toont het altyd met de daad,
Dat ge eerder 't levenslicht wilt derven
Dan Godsdienst, Vryheid, Vaderland,
En 't eeuwig graf van eer verwerven,
Dan lyden dat men laf u spant
In 't uitheemsch juk van dwinglandyë:
Want immers zyt gy te eêl van bloed,
Uw vryheid past geen slavernyë.
Beschermt die voorts met wakk'ren moed.
De weg van voorspoed is nu open,
Dien u Gods magtige arm ontsloot.
Wilt verder op zyn goedheid hoopen.
Bezwykt dan nooit in ramp of nood,
En dankt den Hemel voor zyn zegen,
Zo mild, zo wonderlyk verkregen.
|
|
Auteursrechtvrij