Mengelpoezy. Deel 1

[p. 41]

Op het vertrek van den doorluchtigsten vorst zyn hoogheid Wilhem den Derden, prince van Oranje, grave van Nassouw, enz: stadhouder, kapiteyn en admiraal generaal der Vereenigde Nederlanden, enz.

AMSTELDAM spreekt:

Vaar wel ô Vorst! die myne wallen,

Als 't helder licht, de Oranje Zon,

Door 't opslag van uw oog deed brallen

Op uwe komst. O ryke Bron

Van wysheid, die niet is te gronden!

Al lang zag ik daar uit te moet

't Verstooren van de helsche vonden,

Alleen tot myn verderf gebroed.

Ach! mogt uw oog doen vliên de dampen

Van Vrees en Wantrouw uit myn Stad,

Die naa zich sleepen niet als rampen,

Waar van ik heb veel hoons gehad.

Die twee afgryselyke pesten

Vernielen Stad op Stad en 't Land;

Zy maaken dat op sterke vesten

Des Vyands standerd word geplant:

[p. 42]

 

Want immers zyn myn Burgerheeren

 

Voor myn behoudenis vol zorg:

 

Zy stellen, om het kwaad te weeren,

 

Hun leven, goed en bloed tot borg.

 

Ik zie hen staag met moeite waaken

 

Voor myne wakk're borgery:

 

Want om hun welstand vast te maaken

 

Stond vlyt en arbeid nooit ter zy.

 

Zy poogen de al te felle Vorsten,

 

(Die naar myn onderdaanen bloed

 

En goed zo godvergeeten dorsten,)

 

Op uw doorluchtig spoor, met moed

 

Manhaftig van myn wal te keeren,

 

Zo zy my naad'ren met hun magt,

 

Die nimmer my zal konnen deeren,

 

Indien de Wantrouw wordt verkracht.

 

Ei, slaa uw oogen op myn muuren.

 

Zy kunnen yzer staal en lood,

 

En allerley geweld verduuren:

 

Zy zullen voor geen slag en stoot,

 

Of 's Vyands magtig heir bezwyken.

 

Gy ziet het werktuig op myn wal,

 

Dat myn bespringers moet doen wyken,

 

Of op myn grond verpletten zal.

 

Zo zal men met Oranje strijden,

 

Om Vreê en Vryheid, en myn kroon.

 

Dit kan myn Burgervaders vryden

 

Van onverdiende smaad en hoon.

[p. 43]

 

Ik dank u, dat gy my kwaamt naad'ren,

 

O Hooggeboren dapp're Held,

 

Gesproten uit doorluchte Vad'ren!

 

Ik heb van u al lang voorspelt

 

Dat gy zoud op hun voetspoor draaven,

 

En weeren dat geen uitheemsch juk

 

De Batavieren maak' tot slaaven.

 

Ik zie alreê het krygsgeluk

 

Van uw hoogwaarde en strydbaare Oud'ren,

 

Roemwaarde Prins! in uwe hand.

 

Men bragt vergeeft niet op uw schoudren

 

Dien last, waar meê gy Kerk en Land

 

Beschermen zult voor snoô tirannen.

 

Al randen ze uwe Steden aan

 

Met overgroot getal van mannen,

 

Gy zult hen, met uw kloeke daân,

 

Doen blyken dat 'er moed en krachten

 

Gegrondvest zyn in uwe borst.

 

Wat heil heeft Neêrland niet te wachten

 

Van u, ô jong kloekmoedig Vorst!

 

Geen wonder, dat myn onderaanen

 

Alleen op uw manhaft gezicht

 

Door liefde storten vreugdetraanen.

 

Elk toont zich vaardig om zyn pligt

 

Aan uwe heldendeugd te toonen.

 

Godt wil ze altyd met zegen kroonen.

Den 15^den van Oogstmaand. MDCLXXII.