Mengelpoezy. Deel 1

[p. 36]

De verdrukte vryheid aan Amsteldam.

Help my in myn nood beschermen;

Berg me, o magtig Amsteldam!

Dat met yders nood en kermen

Altoos mededoogen nam:

Waar door uw beroemde Muuren,

Buiten hoofsche slaaverny,

Reezen boven uw gebuuren,

Van hunn' haat en nyd niet vry.

[p. 37]

 

'k Ben van roofzieke Aardstierannen,

 

Tegen 't recht der volken, snood

 

Uitgeplonderd, uitgebannen,

 

En van speer en hoed ontbloot.

 

Och! ik kan geen schuilplaats vinden,

 

Nergens in gantsch Nederland,

 

Dat wel eer my trouw beminde;

 

Dat my rustig bood de hand,

 

Alles om my durfde waagen,

 

Met een onverschrokken moed,

 

Haave en Erve, Vrienden, Maagen,

 

Vrouw en Kind'ren, zweet en bloed;

 

Om, bevryd van slaafsche banden,

 

Nimmer leden, nek, noch keel,

 

Naar den wil der Dwingelanden,

 

In het afgeschud gareel

 

Weêr te vlyën; maar steeds de ooren

 

Op te steeken, als een Volk

 

Vry gevochten, vry gebooren,

 

Vreezende noch zwaard, noch dolk.

 

Maar o Eeuw! o Tyd! o Zeden!

 

Daar myn luister niet meêr schynt,

 

En 't Gemeenebest vertreeden,

 

Als een ademlooze, kwynt.

 

'k Zie myn Leeuwetuin verkeeren

 

In een Roof- en Wolvenest,

 

Vol van Luipaards, Tygers, Beeren,

 

Van uw reuzel vet gemest.

[p. 38]

 

Holland schynt my minst te kennen,

 

Meest verblind door eigenbaat.

 

Haave en privilegie schennen,

 

Of 't een Grondwet waar van Staat;

 

Rechten, Wetten, Willekeuren,

 

Dier gestaafd van eeuw tot eeuw,

 

Te verlooch'nen, of te scheuren;

 

Op het hart van Neêrlands Leeuw,

 

Tot den bloede als afgestreeden,

 

Lang gepynd van ongeduld,

 

Zelfs tot barstens toe te treeden,

 

Daar hy bang van weedom brult;

 

Zag ik lang met bloedige oogen,

 

Daar ik schandelyk verkracht,

 

Nergens, nergens mededoogen,

 

Als alleen by u verwacht.

 

Schoone Paerel van Europe,

 

Schutsvrouw van 't Gemeenebest,

 

Al myn overige hoope!

 

Red my, berg my voor de Pest,

 

Die van over zee kwam landen,

 

Om myn droevig overschot

 

Noch te ontrukken uwe handen,

 

En uw fieren nek, (dat God

 

Wil verhoên!) in slaavernyë

 

Meê te sleepen; en uw Bruid,

 

De overschoone Koopvaardyë,

 

Als een langgehoopte buit,

[p. 39]

 

U te ontschaaken; en de straalen

 

Van uw goude Wapenkroon,

 

Waar het mooglyk, te bepaalen;

 

Welkers glans, zo ryk als schoon,

 

Blinkt in al des waerelds oorden,

 

Met de Zon, in 't aangezicht.

 

't Oosten, 't Westen, Zuiden, Noorden,

 

Kennende uw gezegend licht,

 

Zal uw glory uittrompetten,

 

Als ge, o groote Waereldstad!

 

Uw alöude Recht en Wetten

 

Boven goed en leeven schat.

 

'k Wierd wel eer van de Amsteldammers

 

Trouw gehuisvest, kloek hersteld,

 

Braaf gehandhaafd, na veel jammers,

 

Tegen 't onbesuisd geweld.

 

Laat op nieuw uw Burgervaders

 

Waaken, en hun heldenmoed

 

Niet verflaauwen in hun aders,

 

Hoe de Laster brulle en woed',

 

En de Ondankbaarheid met dreigen

 

Hen begrimme op 't onvoorzienst:

 

Dit 's den Dwingelanden eigen,

 

En het loon voor trouwen dienst.

 

'k Zie, met 't water op de lippen,

 

Zo u eens de toom ontglyd,

 

En my laat uw hand ontslippen,

 

Och! gy zyt my eeuwig kwyt.

[p. 40]

 

Dan zult ge al te laat beweenen,

 

(Ziende door het loos verdek

 

Van 't geveinsde Koorkleed heenen,)

 

Met een neêrgeboogen nek,

 

Myn verlies; daar u het treuren,

 

Na het overöud gebruik,

 

Op myn graf niet zal gebeuren

 

Als slechts steelswyze en ter sluik;

 

Daar ge in hoop'looze ongenuchten,

 

Eind'lyk steun noch uitkomst vind,

 

Maar myn asch, met al uw zuchten,

 

Weggeworpen in den wind.

 

Schuuw dan noch in tyds de laagen,

 

U en my gelegd: hou stand,

 

Met de Catoos onzer daagen,

 

En de Brutussen van 't Land,

 

Uw getrouwe Burgerheeren.

 

Zo zult ge eind'lyk triomfeeren.

MDCLXXII.