Mengelpoezy. Deel 1

[p. 17]

Vreêverbond tusschen den koning van Grootbrittanje, en de Staaten der Vereenigde Nederlanden.

Het stompgeschaarde krygszwaard, zat

Van 't broederlyke bloed te zwelgen,
En gruwzaam woeden en verdelgen,

Schynt nu van stryden afgemat:

Het schrikt en beeft zelf voor het schenden,

Met branden, blaaken, aangerecht

In 't gruwelyke zeegevecht,

Op moordtooneelen van elenden:

[p. 18]

 

En 't naaberouw loost zucht op zucht

 

Om al 't onschuldig bloedvergieten,

 

Dat als een zee in zee kwam vlieten,

 

Verzeld met zulk een krygsgerucht,

 

Dat noch de stranden en onze ooren

 

Als dreunen doet van slag op slag.

 

Men scheen 't geluid der laatste dag

 

In 't dond'ren van 't geschut te hooren.

 

Noch kwam naa zulk een zeeörkaan,

 

En donkere onweêr regenvlaagen,

 

Toen 't voorspoedslicht begon te daagen,

 

Een vredekallemte op te staan:

 

Want of door magt van scheepskartouwen,

 

En heldenkracht op zee, het Land

 

Als een Salmander in de brand,

 

Tot viermaal moedig is behouwen;

 

Het zocht al evenwel naar rust,

 

Met moeite, in ongeruste tyden,

 

Waar door het vuur van broederstryden

 

Nu met de Vrede is uitgeblust;

 

Die alle treurige onderdaanen

 

Wat tot een troost en toeverlaat,

 

Om dat de voorzorg van den Staat

 

Nooit laat den weg tot vreê te baanen.

 

Dies brak die zon, voor ons gezicht

 

Zo lang in duisternis verdweenen,

 

Door 't oorlogs dikke nevels heenen,

 

En straalde uit Neêrlands met haar licht

[p. 19]

 

En glans in koning Karels oogen.

 

Dit vuur boog hem tot eendrachts min;

 

En heeft hem uit zyn hert en zin

 

De krygslust onverwacht getoogen.

 

Nu zingt myn zangheldin, hoe goed

 

En lieflyk is 't altyd bevonden,

 

Dat broeders niet elkander wonden;

 

Noch met hun eigen dierbaar bloed

 

Het kleed van Eendracht meêr bevlekken,

 

Tot ramp en onderling bederf,

 

Terwyl de witte vredeverf

 

Het zuivert van de roode plekken!

 

Dit geeft het Schip van Staat weêr lucht,

 

Om ruimer over zee te zweeven,

 

En doet het Koopmanschap herleeven,

 

Die lang heeft moedeloos gezucht.

 

'k Zie reeds een groot getal van scheepen,

 

Onlangs tot rooven toegerecht,

 

Nu schuw van vyandlyk gevecht,

 

Niet meêr de bloedvlag met zich sleepen:

 

Maar met een rykgelaaden vracht

 

Uit al des waerelds oorden keeren,

 

En Holland d'Overvloed verëeren.

 

Zo word zy weêr ten troon gebragt,

 

Met Neering, Welvaart aan haar zyden;

 

Twee speelnoots van die braave bruid,

 

Waar aan zy mild een' schat deelt, uit

 

Haar ryken schoot, in vredenstyden.

[p. 20]

 

Dus word het Vaderland vervarst;

 

Verkoelt en overstroomt van zegen,

 

Als met een frisschen dauw en regen,

 

Naa dat het was zo zwaar geparst

 

Of 't in verdrukking scheen te smooren.

 

Zo is dan eind'lyk uit een' damp

 

Van smaad en veelerleijën ramp,

 

De voorspoed en 't geluk herbooren.

 

Noch werde eerlang dit heil vergroot!

 

Het doe de vreêvlag breeder waaijen,

 

Om welke Vrankryks Haan zal kraaijen,

 

Gedwongen van den grootsten nood

 

Door 't nieuw verbond der Britsche landen.

 

Dan ziet men gantsch Euroop' hersteld,

 

En 't oorlogsmonster met geweld

 

Geboeid, geleid aan staale banden.

 

Doch nimmer worde 't broederzwaard,

 

Nu neêrgeleid, weêr opgegreepen;

 

Nooit weêr tot stryden scharp geslepen;

 

Maar blyf voor eeuwig stompgeschaard,

 

En bloedzat roesten in de schede.

 

De Hemel veste deze Vrede!

Afgekondigd in den Haage,

den VI^den van Lentemaand,

MDCLXXIV.