|
| |
| |
| |
De zegepraalende vrede.
Janus Kerk word toegeslooten:
Vorst Augustus eeuw verschynt.
Schoone Europe als afgepynt,
In 't gevecht geschend, verstooten,
Schikt zich weêr in zulk een schyn,
Kon bekooren en behaagen.
Dus komt, naa dien Krygsörkaan,
Weêr een stille lucht te ontstaan;
En de goude Zon, in 't daagen,
Sleept een oegst van zegens meê;
En, met d'Overvloed, de Vreê,
Die met hertverkwikb're geuren,
De aangenaame Lent' gelyk,
Geeft van haar vermoogen blyk.
Zy verdryft het klaagend treuren,
Van 't benaauwde Vaderland.
Mars, geketend door haar hand
| |
| |
Voert zy, in het triomfeeren,
't Gantsche Neêrland om ten toon,
Daar zy juichen om zyn hoon,
En haar in die glory eeren,
(Van het stryden moê en mat)
Als een onwaardeerb'ren schat.
Zy verjaagt alle oorlogsdampen.
Het Bedrog, de Twist, 't Geweld,
Vliên voor haar van 't open veld;
En de Nyd, die alle rampen
Baarde, met dien oorlogsbrand,
Legt zy, zegeryk, aan band.
Even als de zon elks oogen,
Door haar schoonheid tot zich trekt,
Haalt zy, krachtig van vermoogen,
Met haar glans en godlyk licht,
Tot haar yders aangezicht:
Daar elk knielt voor haare voeten,
Wyl zy varsche olyveblaân,
Strooit met voorspoed overlaân,
Om geleden schaâ te boeten;
Word met winst op winst verzoet:
Neering, Welvaart, in elenden
Neêrgedrukt van 't wreede zwaard,
Heft zy weder op van de aard'.
't Gruwzaam moorden, blaaken, schenen,
| |
| |
Slaagen stryden, hebben uit:
Al het woeden is gestuit.
Zie de Schipvaart nu ontluiken
Van de kwelling die zy leê:
Want zy ziet niet meer de zee
Tot een oorlogsveld misbruiken;
Daar vaak Hollands zeegezag
Streek den roem van slag op slag,
Als Neptunus zelf moest beeven
Van al 't dondren reis op reis,
In zyn kristallyn paleis,
Als of rots op rots gedreven
Tegen een met stoot op stoot,
Al de waereld bragt in nood.
Nu verheft hy uit de baaren,
Die hy met zyn zeestaf klooft,
Vry van zorg, het gryze hoofd:
Een olyfkroon dekt zyn haaren;
Strekt tot nut der Koopvaardy.
Dies mag yder veilig vaaren:
Daar geen roofgedrochten waaren:
Maar het heilig Vreêverbond
Vliegt 'er voort van mond tot mond.
't Zeenat staakt het droevig bruischen,
Nu het vreeslyk moordgeschut
| |
| |
En men hoort in 't lieflyk ruischen,
Vry van 't smartende verdriet,
't Graazig land, door strydb're paarden,
En een onverwinb're magt,
kent geen spiessen meer noch zwaarden;
En musket, trompet, en trom,
Zyn 'er door de Vrede stom:
't Slaat weêr aangenaam aan 't bloeijen.
Op het veld, en in de stal:
En de vette olyven groeijen
Daar de Vreê haar adem zend.
Alles blyft 'er ongeschend.
Ceres moest meê 't woên bezuuren,
't Vloeken des Soldaats uitstaan:
Maar met overmaat van graan
Vult zy nu de holle schuuren;
't Akkerland draagt mild genoeg.
't Wapenstaal is spade en ploeg.
Daar de Vredezon komt schynen,
Tiert de wyngaard, plat getreên,
Met meer weelde dan voorheen
Bacchus schenkt een zee van wynen,
't Groeizaam gras een gantschen stroom
Vette boter, kaas en room.
| |
| |
Knaap en Nimf, met luchte zinnen,
Gaan, op luit en veldschalmei,
Naar den ouden zwier, ten rei.
Satyrs, Boschgoôn en Godinnen
Zien den barschen Kryg verjaagd,
En haar vryheid ongeplaagd.
't Pluimgedierte, dat verschoolen
Voor het oorlogsondier lag,
Springt, vervrolykt, voor den dag
Uit zyn winkelen en hoolen,
Is gevraagt van 't krygsgerucht:
't Valt vernoegd aan 't kwinkeleeren:
Met een dartelenden klank
Weet het zulks de Vrede dank:
't Wascht en schud en droogt zyn veêren,
By het vreugdig vredevier;
Daar Bellone, dol en dronken
Van het dierbaar menschenbloed,
Springt in 't midden van de vonken,
Door de teertonvlam verteerd,
En in rook en wind verkeerd.
Dus is 't Land van haar ontslaagen,
Daar de zon van Eendracht straalt,
Op haar gloryryken waagen,
| |
| |
Schooner als ooit de Aerde zag
Voert z' haar luister in den dag.
Eeuwig blyf zy dus verheeven,
Die in 't magtig Amsteldam
Onverwacht haar opkomst nam;
Daar haar trouwste helpers leeven,
Nimmer word genoeg gelooft;
Die met yver, zorg en slaaven,
Als een Kato in den Raad,
Streed voor 't heil van onzen Staat.
't Y waardeer zyn groote gaaven,
't Zwemt nu in een zee van vreugd;
't Is door hem verlost van plaagen:
Want de nieuwgetemde Mars,
Nu niet wrevelig noch bars,
Leit 's Lands Vryheid geen meer laagen.
Al zyn hoogmoed is gedwee
Op het wenken van de Vree.
Nimmer word' zy weêr verstooten!
Dat haar word' van duurzaam goud
Haardsteede en altaar gebouwd!
Janus Tempel blyft geslooten,
Zo lang als het starrelicht
Voor den glans der zonne zwicht.
MDCLXXVIII.
|
|
Auteursrechtvrij