|
| |
| |
| |
Zegezang over de triomfeerende bondgenooten by Hoogstet.
't Is tyd: men wyde aan God, op dankb'ren toon en wys,
Het blyde Zegelied, zyn grooten naam ten prys;
Terwyl myn Zangheldin, aanbiddende de straalen
Dier schoone dag, waar op de Helden zegepraalen,
Van verre nadert, daar des Hemels yz're vuist
Al tevens 's vyands magt en wapenen vergruist.
De groote Zonnevorst, gewoon te triomfeeren,
Die met een straalkroon om zyn hoofd, durft God trotseeren,
En, nooit verwonnen, zelf zich onverwinlyk acht;
Voor wiens hoogmoedige en heerschzuchtige oppermagt,
Een waereld is te kleen; meent, door zyn yd'le glanssen
Verblind, dat zyne wil bepaalt alle oorloogskanssen,
| |
| |
Als of al 't aardryk, in zyn op- en ondergang,
En winden, zee en lucht afhingen van zyn dwang.
De nederlaage onlangs by Schellenberg geleden,
Daar hy den Beyërvorst, van trouw en pligt getreeden,
Door zyne list misleid, poogde in zyn euveldaân
Te sterken; kon hem niet geneezen van dien waan.
Hy zoek by Angsburg vry het overschot te dekken,
Om, 't krygsgeval ten trost, op nieuw versterkt, te trekken
In 't bloedig oorlogsveld; waar in hy 's Keizers val
Reeds zeker acht, en zich den meester van 't Heelal,
Den Keurvorst op den troon van 't Duitsche Ryk, wiens krachten
Hy reeds vernield waant door hun zaamgevoegde magten:
Maar is 't myn Zangeres geoorloft toe te treên,
Met diepe eerbiedigheid, in Gods verborgenheên?
Zy ziet hoe 's Hemels Wraak, door yvervuur aan 't branden,
Het vlammend slagzwaard zwaait in de opgeheven handen,
En dreigt den Dwingeland met zulk een zwaaren slag,
Die al zyn krygsmagt zal verslaan op eenen dag:
Zy zweeft reeds vaardig door zyn benden op haar wieken;
Terwyl de dag, dien Gods besluit baart, raakt aan 't krieken,
En voert een bloedvlek, die hun allen ramp voorzeid,
Op 't voorhoofd; daar hy, als een zegeboô, verspreid
Een ongewoonen glans in 't heir der Bondgenooten.
Dit heilig voorspook komt der Helden moed vergrooten.
Zo wekt hen God ten stryd, en streeft hen luchtig voor
Met zyn genadelicht, en wyst hen 't veilig spoor.
Zo dekte hy welëer zyn volk voor Pharoos oogen,
Die zelf met al zyn magt verging in 't heilloos poogen.
| |
| |
Des Franschen Pharoos heir, omvangen met een mist
Van naare nevelen, daar 't op geen aanval gist;
Voelt zich, door 't leger van den Bondgenoot, verrassen,
Door ongebaanden weg, moeras en waterplassen
Gevoerd; daar 't aanvalt, daar 't verwint en triomfeert.
De Britsche Veldheer ziet, waar hy zich wend of keert,
Dat de Opperlegervoogd des Hemels zyne zinnen,
Zyn arm en wapenen bestiert in 't overwinnen.
Hy dekt hem met zyn schild, uit eeuwig diamant
Van zyn voorzienigheid geklonken; daar zyn hand
Geschikt schynt om den schrik des aardryks in te toomen.
't Is nu met al zyn magt en Helden omgekoomen.
De Donau word geverwd van Fransch en Beyërsch bloed:
Al de oever is gedekt met lyken, en zyn vloed
Schynt thans in 't roode Meir, voor duizenden, herbooren;
Daar wagens, paarden en hun ruiters in versmooren,
En 't woedend Vrankryk, dat hoogsteig'rend Babilon,
Veel laager daalt als 't klom met zyn gewaande Zon.
Zo fnuikt het Godlyk recht hen, die al 's waerelds bergen
Bestaan te staap'len op elkaâr, om hem te tergen;
Daar hy, wiens glory vloog langs aarde,zee en lucht,
Nu onder eenen berg van Heldenlyken zucht,
Uitbraakende het bloed, te gulzig ingezwolgen;
Daar de Overwinnaars stout de vluchtende vervolgen,
En zo veel Benden en Krygshoofden, in den nood,
Met hun gevangenis, voorkoomen hunnen dood.
Zelfs de Opperveldheer siert Held Churchils zegewagen.
't Keurvorstelyke Hoofd van Beyëren, de slagen
| |
| |
Van 't krygslot ongewoon, beproeft te wel hoe wrang
Hen de ontrouw opbreekt in zyn eigen ondergang:
't Verloog'nen van zyn Heer, 't verbond, zo dier, gebrooken,
Is, in 't verlies van al zyn landen, dier gewrooken.
Hy hoor nu, bang te moê, het kraaijen van den Haan,
Wiens spooren hem eerlang in 't wroegend harte slaan.
Nu mag gantsch Duitschland, lang verdrukt, weêr adem haalen,
De Keizerlyke Kroon in hooger daglicht praalen,
Wiens bleekbesturven goud verkrygt een schooner gloed,
En leevendiger verw door 't vyandlyke bloed.
's Ryks Adelaar herwint zyn uitgerukte veêren,
Zyn wieken klappende in 't gelukkig overheeren,
't Licht vierende van zulk een zegenryken dag,
Die aan al 't Aardryk baart verwond'ring en ontzag.
De Helden, ziende al 't Fransch en Beyërsch Heir verslagen,
Ontgespen 't harnas, om eerbiedig op te draagen
Aan God, die voor hen heeft in 't legerspits gestreên,
De glory van zo veel bevochten krygstrofeên
En oorlogsbuit: zy doen, door heilige offerhanden
Van plegtige gebeên, de veldältaaren branden;
Daar alles juicht van vreugd, en zy, nooit juichchens moê,
Hem zwaaijen 't wierook van hun lofgezangen toe.
't Geschut, van 't doodlyk lood ontslagen, laat zich hooren,
Daar 't bulderende baart een zegekreet in de ooren.
De krygstrompet, schalmei en trom slaan nu gelyk
Het dankbaar zegelied, op een tiomfmuzyk.
De Helden, die in 't heetst des stryds verlooren 't leeven,
Om hunne dapperheid, in 't hoog gestarnt' verheven,
| |
| |
Gaan op dien blyden galm, ten rei in 't eeuwig licht;
Terwyl de zege is aan hun dierbaar bloed verpligt.
De Donau, Ryn en Maas, zo lang beroerd door 't loeijen
Der krygsörkaanen, zien we in 't eind weêr veilig vloeijen,
Daar zy des Hemels hulp, den moed en heldendeugd
Van hun Verlosser diep erkennen, vol van vreugd;
Een vreugd, die zwelt en sprint ver buiten hunne boorden,
En, met de snelle Faam, vliegt naar al 's waerelds Oorden;
Daar al wat deelt in dit doorluchtig oorlogslot,
Door wapens of gebeên, geeft de eer alleen aan God.
't Ontroerd Europa mag gerust op Vrede hoopen,
Zo ze is door zege op zege en 's vyands bloed te koopen.
Den XIIIden van Oogstmaand,
MDCCIV.
|
|
Auteursrechtvrij