|
| |
| |
| |
Staatsgevallen.
| |
| |
Daphnis harderszang op de vrede.
't Is Vrede door al 't Land. De dag aan 's Hemels transsen
Verschynt, om dit geluk, met ongewoone glanssen
Op 't juichende aardryk, van alle oorlogszorgen vry;
Terwyl een hemelgeur, vol heilzaame artzeny,
Door veld en akker weid, besproeid met paerledroppen;
De zegenryke Zon verguld de hooge toppen
Der groene boomen en 't gebergt' met louter goud;
't Gevogelt' kwinkeleert met schellen toon door 't woud;
En Woudheers kloeke Haan, steeds spellende te vooren
Mooi weêr en goed geluk, laat zich luidruchtig hooren,
Met blyden kreet, die elk belooft een goed onthaal:
Als Harder Daphnis, (lang geroemd in Leeuwendaal,
Daar de Amstel en het Y verëenigd zaamen stroomen,)
Bemind van Dichtlief, vroeg uit zyne Kooi gekoomen,
Verkwikt van zoeten droom, zyn Schaapen dryft van stal;
Terwyl ze weiden by een' zuiv'ren waterval.
| |
| |
De Vreê reeds riekende, komt hy zich nederzetten
In 't open veld, daar niets zyn' zanglust kan beletten;
En, vindende zyn hoop en wenschen nu voldaan,
Heft dus op zyne Fluit een Vredeveldlied aan:
Op, Leeuwendaalers, op: verlaat uw kwynend treuren.
Nu mag het u, na lang verlangen, weêr gebeuren
Dat gy, ontslaagen van het oorlogs ongemak,
Moogt veilig weezen in het veld en onder 't dak.
Geen Roosharpy zal meêr uw Zaaimans bouw verstooren,
Zyn' arbeid schenden, noch vernielen 't goudgeel kooren,
Dat, zwanger van geluk, de hoop was van zyn schuur,
En 't hongerig gezin; noch sloopen in één uur
De zorg van menig jaar, door branden en door blaaken,
Vuur jaagende in gewydde en ongewydde daken;
Noch dolle krygsklaroen, het oorelogs vermaak,
Uw slaap beletten daar gy moede geeuwt van vaak,
En 't offerlam, gewyd aan 't outer, wreed verscheuren.
Op, Leeuwendaalders, op: verlaat uw kwynend treuren.
Men zal uw schaapen niet meêr hand'len dus onzacht,
Noch trekken tevens haar de wol af met de vacht;
De alziende Zon, die lang zag moorden met afgryzen,
Niet meêr in 't aangezigt met bloed bevlekt verryzen;
Noch gy, om 't voorspook van een kwaade dag belaân,
Met duizend angsten uit de ontruste kooi opstaan:
Men zal voor 's middags gloed uw zoete muskadellen,
Zo rood, als purper, van een leevend sap aan 't zwellen,
Voor Vreêliefs mond gespaard, met ongewydde hand,
Niet meer afscheuren; en vertreeden in het zand,
| |
| |
Met al te dart'len voet, uw rype wintervruchten.
Gy hoeft door doornen, met uw Huisgoôn, niet te vluchten
Uit eigen Haartsteên, daar de Knaap, zo teêr gevoed,
Van 's moeders hals gerukt, den Kryg meê volgen moet;
Noch droeve Woudheerin door 't veld de wraak der Goden
Om hulp aanroepen, en haar' Hoofdman by de dooden
Opzoeken; Hoofdman, die van Landraads eed'len Stam,
Uit haaren schoot geteeld, gewond te sneuv'len kwam;
En 't Heldenlyk niet zyn ontbloot van balsemgeuren.
Op, Leeuwendaalers, op: verlaat uw kwynend treuren.
De weiden zullen nu, in plaats van daau, met bloed
Niet overstroomd zyn: neen: 't Geweld heeft uitgewoed.
De Moord is zat. De Kryg en zyn vervloekte plaagen
Verstuiven dol van spyt, niet kunnende verdraagen
Den glans der Vredezon, met een verbaasd gerucht.
Men hoorde hem voor nacht rinkinken door de lucht,
Als of hy zelf zich had verkeert in dolle winden,
Om op zyn heenevaart, voor 't laatste, te verslinden
't Kleen overschot, dat voor zyn klaauwen is bewaard;
Hy rukt de boomen met hun wortelen uit de aard',
Daar Huismans ruime Schuur aan splinters is geslaagen,
En Heerschaps nieuwe Stulp stond schrap, geschud by vlaagen.
De Boom aan de Oostzy van ons Erf, voor d' oud'ren tyd,
Door Phebus, om zyn min, aan Daphne toegewyd,
Die Phebus zelf niet kan voor zulk een' ramp bewaaren,
Wierd op een' oogenblik berooft van al haar blaaren.
Zo scheidde 't Oorlog met zyn vloekgevolg, op 't lest,
Gelyk een helsch Gedrocht, gehaat uit dit Gewest.
| |
| |
Op, Leeuwendaalers, op: verlaat uw kwynend treuren.
De Landplaag is verjaagd: de Vreugd ontsluit haar deuren.
Zie Volkert zyne schaâ, geleên door 't oorlogslot,
Herstellen, smaakende reeds 't aangenaam genot
Der lieve Vreê, dat aardsch en hemelsch Welbehaagen;
En Rentman winst op winst genieten zonder waagen.
't Geluk rolt Bouwer nu van zelf in zynen mond,
En Vischman in zyn net, het water vry gegont.
Voortaan zal 't heele Land van melk en honig vloeijen,
En Melkergraag verheugd zyn doorgegraasde koeijen,
By emmers boorde vol, aftappen vetten room;
Duif, zingende, het schaap gaan melken zonder schroom;
En Grootwyngaardenier, wiens vreugd niet is te stremmen,
In volle kuipen van het frisse druifsap zwemmen,
En yder brengen, met 's Lands Offerschaal, in 't rond,
't Welvaaren van het Land en 't wenschlyk Vreêverbond.
Op, Leeuwendaalers, op: verlaat uw kwynend treuren.
De Landplaag is verjaagd: de Vreugd ontsluit haar deuren.
De milde Ceres steekt haar hoofd ten veldkloove uit:
Een koorenäirkrans siert haar hoofd, gelyk een bruid:
Zy sproeit een vruchtbaar sap op akkeren en velden,
Vol purp're drup'len der verslaagene oorlogshelden,
Die zy, waar dat ze laat haar' aasem overgaan,
Verkeert in Tydeloos en roode Roozeblaan,
De goelyke Amaril schaakeert met groene olyven
Voor haaren Damons hoofd; die, schuuw van krygsbedryven,
Haar eens zo vierig als voorheene mint en vryd,
En blyde met de Vreê zyn Bruiloft innewyd.
| |
| |
't Geheele Land schynt in een Paradys herbooren,
Waar dat de Vrede laat de welvaart zien en hooren.
Men heft 'er deuntjes aan. De Beurtzang gaat in zwang.
Men vryt 'er ongeveinsd, en trouwt uit geen belang.
De Nimphen gaan alleen, die voor geen Saters vreesen,
Noch 't Schaap meêr voor den Wolf. De Goudëeuw is verreezen.
De Leeuw speelt stil in 't gras. Het Krygspaerd is gedwee;
En Heermans strydb're Haan kraait anders niet als Vreê.
De Havik laat de Duif nu veilig trekkebekken;
En 't jonge Kieken zich van 's Arends vlerken dekken:
Daar Vreêryks Boomgaard pronkt met appels van klaar goud,
En Veegod Pan danst, met zyn riete fluit, door 't woud.
't Geboomte ruischt op maat, gelyk de zilv're Vlieten.
Het Y en de Amstel uit hun brakke kruiken gieten
Een lekker sap, zo zoet als 't riet van d'Indiaan:
't Kent geen vergif. De wit gevederde Amstelzwaan,
Met welker verf de Vreê zo godlyk komt te blinken,
En door wier Pennen dat der Dicht'ren toonen klinken,
(Dat Tweetal Dichteren, op hun Latynsche Lier,
Steeds aangeblaazen van Apolloos god'lyk vier,)
Slaat haare wieken van elkaâr, en zingt, langs 't water,
Een vrolyk Vredelied met aangenaam geschater.
De Veegod luistert bly naar 't geen hun zangtoon meld,
Welke aan den Vogel meê de onsterflykheid voorspelt.
Op, Leeuwendaalders, op: verlaat uw kwynend treuren.
De Landplaag is verjaagd: de Vreugd ontsluit haar deuren.
Looft met eerbiedigheid de Godheid van dit Land,
Die 't Oorlogshydra klonk, met ys'ren vuist, aan band.
| |
| |
Wyd aan de Vreêkapel uw dankbaare offervieren.
Wilt, met Olyveblaân en Palm, 't Altaar versieren.
De rei der Priest'ren treed met dankgebeden voor.
De Heemraân voglen hen, met al de Buurt, naar 't Koor;
Die wyze Heemraân, de eer en stof van uw gedichten;
Die Vredevaders, voor wiêr deugd de Nyd moet zwichten.
Hun yver voor uw rust, en welstand aangewend,
Met hunne Naamen en hun Deugd, alom bekend,
Steeds zullen zyn geroemd aan alle vier de Winden,
Zo lang 'er Vlaggen met drie Kruissen zyn te vinden,
Die, door hun voorzorg, tot de Koopvaard uitgerust,
Een' schat invoeren, ver gehaald van Kust tot Kust.
Op, Leeuwendaalders, op: verlaat uw kwynend treuren.
De Landplaag is verjaagd: de Vreugd ontstluit haar deuren.
Zo lang zong Daphnis, in zyn' lust noch yver moê,
En, wydende zyn Fluit aan Amstels Goden toe
In 't aanschyn van de Zon, (die reeds begint te daalen,
Zo schoon, zo heerlyk, als zy oprees met haar straalen;
Om mede op haare beurt, met Thetis, 't Vredefeest,
In 't blinkend Zeevertrek, te vieren bly van geest;)
Brengt hy zyn vee op stal: 't heeft d'avond reeds gerooken.
Hy voegt zich by den Rei, om 't vredevuur te stooken.
't Vermaak is algemeen, en Vrede alom het woord;
't Is niet als Vrede! Vrede! en Vreugde dat men hoort.
MDCXCVII.
|
|
Auteursrechtvrij