|
| |
| |
| |
Lyk-zang, ter gedachtenisse van mejuffrouwe Katharyne Lescailje, uitmuntende dichteresse.
Nu legt de hand en vlugge Phenixveder,
Die door haar zwier de Dichtkunst heeft gekroont,
Voor eeuwig door 't onmydbaar sterflot neder,
Dat rykdom, staat, noch achtbaarheid verschoont.
Verschynt in 't zwart, ô Neêrlands Dichtrenreiën!
Nu zulk een licht in zynen glans bezweek.
Treur, Zangberg, treur: uw Voedster is verscheiën,
Katryne, die geen Grieksche Saffo week,
Noch Roemers kroost, de schandre Tesselschade.
Zy streefde alleen haar kunne niet voorby,
Maar vond zelfs in haar' tyd naau wedergade;
Elk was verlieft op haare Poëzy,
Alom door haar' verheven geest te kennen,
En ryk vernuft dat nergens voor bleef staan.
Dus vloog zy als een Arend op zyn pennen,
En volgde 't spoor van de Agrippynsche Zwaan.
| |
| |
Wat hert wierd niet bewoogen door haar streelen?
Was in de keur der stoffen niet verdwaalt?
Dat tuigt een' Schat van zeven Treur-tafreelen,
Door't dichtpenseel op 't cierlykste afgemaalt:
Dat tuigt een reeks van keurelyke dichten,
Vol zuivre taal, vol kracht, vol pit en zout,
Die voor geen toets, hoe scherp, ooit zullen zwichten,
Zo onbesmet als 't allerfynste goud.
Ziet hoe vol vuur Apolloos Priesterinne
Den val voorspelt van Atreus stam en staat:
Maar ach! die wyze en schoone Trojaninne
Kan zelf den strik niet myden van 't verraad:
Kassandra laat door Klytemnestra 't leeven;
Orestes treurt om 't storten van haar bloed;
Egisthus doet Vorst Agamemnon sneeven.
Rampzalig hof daar liefde en staatzucht woed!
Ziet Herkules, dien temmer der gedrochten,
Die 't nooit verloor in 't hevigst' van den stryd,
Hier overmant door ongebonden togten
Tot Iölé, daar Dianire om lyd.
Maar ach! die lust kost hem het dierbaar leven,
Door 't prachtig kleed, geverft in Nessus bloed.
Wie moet niet voor gehoonde liefde beeven?
Vorst Theseus volgt hem op dien zelfden voet,
Als hy, verlokt door Phedraas blinkende oogen,
Zyn Ariadne op 't barre strand verliet,
| |
| |
Vervreemt van eer', van schaamte, en mededogen.
Maar hy die dus zyn huwlyks-trouw verstiet,
Moest ook de straf diêr euvle misdaad lyden,
Toen hy niets zag dan leed en ongeval.
Ziet daar vol moeds Prins Nicomedes stryden
(Dien leerling van den grooten Hannibal)
Voor 't Kroonrecht van de Armenische Princesse,
Zyn schoone Bruid, in spyt van 't staatsbelang
Des Roomschen Raad, die deze minnaresse
Aan Attalus belooft, door list en dwang.
Maar ach! wie word niet in het hart bewogen,
Nu Mariamne, een voorbeeld van geduld,
Vol heldenmoeds de dood ziet onder de oogen,
Na dat zy door Herodes zonder schuld
Uit tiranny was tot het zwaard verwezen?
Zo word de deugd gesolt in 's leevens kiel.
Doch schoon zy hier voor alles heeft te vreezen,
Zy vind haar troost in de onbevlekte ziel.
Ziet Genserik, dien geesselroê van Romen,
Die 't alles heeft door woede neêrgevelt.
Hy kan zyn drift van wreedheid niet betoomen,
Om kuische Eudoxe aan Hunrik, door geweld,
In weêrwil van Prins Trasimond te huwen,
Die door zyn deugd haar zinnen had bekoort:
Maar zy, gewoon de dwinglandy te schuwen,
Staat pal, en houd haar eens gegeeven woord.
| |
| |
Ziet eindelyk Vorst Wenseslaüs zuchten.
Zyn kroon beschermt hem niet voor huisverdriet,
(ô Minnenyd! wat teelt ge wrange vruchten!)
Nu hy zyn' zoon als moorder voor zich ziet,
Die onbekend zyn broeder heeft doorsteeken.
Wat gaf dit aan den vader niet al smert!
Natuur verbied dat gruwelstuk te wreeken;
Dies smoort hy 't leed al zwygende in zyn hert.
Dit, en noch meer, heeft zy ons nagelaaten:
Dus is ze een baak, een helder licht geweest.
Laat de afgunst, steeds gewoon de kunst te haaten,
Vry grimmen als zy dees gedichten leest;
Dus leeft haar' geest, schoon 't ligchaam is begraven,
't Geen voor het oog niet meer in weezen is.
Dus schenkt ze een geur van haar verstand en gaaven,
De waereld tot een nagedachtenis.
| |
Graf-schrift.
Een schoone Paerel uit de kroon der Poëzy,
Die Neêrland nooit te hoog kon schatten naar waardy,
Verwonderbaar in 't oog van kleenen en van grooten,
Legt met Lescailje hier in 't duister graf gesloten.
CL. Bruin.
|
|
Auteursrechtvrij