Mengelpoezy. Deel 1
(1731)–Katharina Lescaille–
Auteursrechtvrij
[pagina 10]
| |
Doorlugte digteresse.Myn Zangeres, door druk en hartenleet verslaagen,
Verzelt, met lykcypres omringd, de zwarte ry,
Waar in het lighaam van des Amstels Poëzy
Een zégentéken strekt, aan 's noodlots zégewaagen.
Zy hoort een Zuster, uyt een tédre liefde, klaagen,
Die haar, gelyk zich zelve, opregtelyk bemint:
Zy zïet een waarde Nigt, die zy, gelyk haar kind,
Zo heus gekoestert heeft, betraande wangen draagen.
Zy hoort de Digtkunst, door Kathrina's dood ontroerd,
Het Y, en de Amstel, door dat groot verlies vervoerd,
Elk beurt om beurt haar deugd en groote gaaven uyten.
Wat wederhoud haar dan, dat zy zo lang vertoeft?
Of is zy om 't verlies van haar vrindin bedroefd?
Die droefheyd kan, of zal haar drift niet langer stuyten.
| |
[pagina 11]
| |
Lyk-zang.Gelyk Natuur het zaad van 't ondermaanse leeven,
Ontfangt, en voed, en baart, en lyf, en kragt moet geeven,
Zo moet de Dood al wat zy teelt, weêr doen vergaan,
En met zyn seysen als het gras ter nederslaan.
Nog kragt, nog schoonheyd, nog de glans van Keyzers kroonen,
Nog rykdom, kan den mensch van zyn geweld verschoonen.
Hier helpt de wysheyd niet, hy hoort naar geen geklag:
De Dood is doof en blind, 't valt alles voor zyn dagg'.
Ik zie Natuur, beschreyd, een treurig roukleed draagen:
Ik hoor haar om 't verlies van haare kind'ren klaagen,
En 't meeste om deezen, die en wys en deugdig zyn,
Dog onder deezen nog het meeste om Katharyn.
Wat heeft het Speeltooneel, aan 't Y, aan u verlooren?
Uw snédig breyn is door een yz'ren slaap bevrooren.
Uw feniksveder door het mes des tyds geknot,
Terwyl uw lighaam in een aak'lyk graf verrot.
Uw leevensdraad, de klos van Cinthia ontgleeden,
Door Atropos, hélaas! te ontydig afgesneeden.
Uw aldernaaste bloed zit op uw graf en treurt,
Daar 't met de kleederen het hart in 't lighaam scheurt.
Ook schynt onze Amstel in een traanenzee te smooren,
Haar droeve klagten deur de wolken heen te booren.
't Is of het Y in zyn te diepe kil verdwynt.
My dunkt dat Herkules weêr op deeze aard' verschynt,
Om uwe dood op het gedrogt de Doodt te wreeken;
Vermits gy, na zyn dood, hem Neêrduyts hebt doen spreeken.
| |
[pagina 12]
| |
Hy wil u weer.... Maar zagt! wat heerlykheyd! wat ligt!
ô Welk een schoone glans verschynt in myn gezigt!
My dunkt ik zie Kathryne omringd van zonnestraalen,
Met een verheugd gelaat, op eng'levleug'len daalen,
Terwyl de waare vreugd op haare wangen blinkt.
Wy luystren, mits haar stem ons dus in de ooren klinkt.
| |
Troost-zang.Wat rouwgeklag vervult myne ooren?
Wat Rey heeft zig by een gevoegt,
Om dus myn zoete rust te stooren,
Die my op 't alderhoogst vernoegt?
Natuur, myn Vrinden, en myn Maagen,
Zult gy om myn verscheijen klaagen?
Natuur, 'k ben bóven u verheven.
't Verandren is uw eygendom.
Ik leeve een eeuwigduurend leeven.
Gy hebt uw vlees en bloed weêrom.
De Dood kan wel uw kroost bederven;
Maar 't Leeven kan vergaan nog sterven.
Myn Kunstgenooten, goede Vrinden,
Beklaag my niet: ik ben niet dood;
Al wie zig aan de Deugd wil binden,
Die heeft in stervensnood geen nood.
Gy moet met my op eng'lewyzen
Geen schepsel, maar den Schepper pryzen.
| |
[pagina 13]
| |
Myn lieve Zuster, staak uw treuren.
Myn waarde Nigt weest niet ontsteld.
Hier helpt geen kleed- geen hartescheuren:
Vergeefs doet gy u zelf geweld.
Gy moet om myne dood niet schreijen:
Ik leef by zaal'ge hémelreijen.
Ik ben van 't zwaare pak ontslaagen,
Dat my verstrekte tot een last:
Ik was vermoeyd door 't lang te draagen.
De Dood is door myn moed verrast:
Hy heeft my nimmermeer doen beeven,
Maar ik heb hem de hand gegeeven.
Wat is het aardsche leeven waerdig,
Dewyl men daar al leevend' sterft?
De Tyd is altyd vlug en vaerdig,
Die, al wat de aarde teelt, bederft.
En Tyd, en Dood, zyn eensgezinden,
Om de orde der Natuur te ontbinden.
Wie kan het noodlot wederstreeven?
Het goddelyk besluyt staat pal,
't Bepaald den sterveling zyn leeven:
Want niemand leeft 'er by geval.
God heeft 't getal van zyne dágen,
Aan 't Diamante slot geslaagen.
| |
[pagina 14]
| |
Ik ben van de aarde om hoog gereezen,
Langs een gewyde hemelbaan,
En blink met een verheerlykt weezen,
Ver boven starren, zon en maan,
Omringd van Gods genaadestraalen,
Om eyndeloos te zeegepraalen.
Al schoon 't natuurlyk is te weenen,
Dit zy, ô Zuster! u ten troost:
Myn tyd op aarden is verscheenen.
Zyt wel gemoed, myn Zusters Kroost.
Door deugd, al kost het bloed en traanen,
Met gy uw weg ten Hemel baanen.
| |
Slotzang.Hier zweeg zy stil, en scheyd' met blydschap in haar weezen:
Eene aldergrootste vreugd was uyt haar oog te leezen.
Zy vloog, gelyk een schim, om hoog uyt ons gezigt,
Om haar verëend te zien met 't eeuwigduurend Ligt.
Op aarde wierd zy steeds gedreeven door de Réden.
Zy prees de Deugd, misprees geweld en kwaade zéden,
Waar af zy het gevolg, als in een zintafreel,
Zesvoudig heeft doen zien op 't Amstels Schouwtooneel.
Zy doet Alcides in zyn huuwlykschennis smooren,
Toen hy voor Dianiere Iöle had verkooren.
Thezeüs die zyn trouw, zyn Ariadne liet
Om Fedra, stelt zy in een zelve zielsverdriet.
| |
[pagina 15]
| |
In Nikomedes pryst zy 't groots en trouw besluyten,
Toen hy, door dapperheyd, de dwinglandy wou stuyten.
In Mariamne toont ze een voorbeeld van geduld,
En in Herodes dat van regtgestrafte schuld;
In Genzerik, de straf, de geessel van oud Romen,
Toen hy het borger-bloed deed langs de straaten stroomen.
Eudoxe en Trasimond, vereenigd door de Deugd,
Verbeeld zy in hun min, hoe vol verdriet, verheugd.
In Wenseslaüs wyst zy een geprangden Vader,
Diens Zoon, zyn Broeder dood, en treft zyns harten áder.
Het regt eyscht straf, natuur belet in hem de wraak,
De Regter schreyt: de Moord beschouwt het met vermaak.
Dus leert zy ons de Deugd voor alle dingen minnen,
Gedrogten van het hart bedwingen en verwinnen,
In alderley verdriet standvastig van gemoed,
Niet trots in voorspoed zyn, niet klein in tegenspoed;
Geweld en Tiranny geduldiglyk verdraagen,
En nooyt om ongeval, of noodbeschik te klaagen;
Te vrede met de maat, die 's hémels werken meet,
En met de schaal, die ons gedrag en wikt, en weet.
Wel aan dan, Zuster, Nigt, en welbekende Vrinden,
Laat ons haar schoone lesse in onze harten vinden.
Komt, volgen wy Lescailje in haar verhéven toon:
Zy liet deeze aarde voor een hémellauwerkroon.
Willem Spiering. |
|