Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 3: Friesland

Hür dî ülje Klaus Klüt ham séllew fàrngék füng⁽⁶⁾. (Mohringen.)

Klaus Klüt, en üljen börre,

Dî etj ham hûlew sāt;

Bai tāderbrâi⁽⁷⁾ en wāder

Lâwd hé as hün en kāt.

Îns hei tu jül⁽⁸⁾-er kôget

En stêwîn tāderbrâi,

Ik séd dé! sün ān feist dü

Tu hālîén⁽⁹⁾ nôgh âi.

Klaus dei ham wat tu gouthe

En lāngd⁽¹⁰⁾ fiks tu sin fāt⁽¹¹⁾;

Hé etj māst⁽¹²⁾ āltefàle,

Wörd mör as hûlew sāt.

Dir blîf uk nugh wat ouer,

Dāt wörd nü trou ferwoard:

Klaus sét-et önj-e krôge⁽¹³⁾

Ap âw sin hilleboard⁽¹⁴⁾.

Nü mötj ik ai was sédde,

Wir Klaus ham hei ferin:

Dî lêdre dei⁽¹⁵⁾ dan hei-ert

Am 't êthen rîn ferjin.

Klaus Klüt hé füng e kulle⁽¹⁶⁾,

Dî smāget nîmmen swetj;

Klaus Klüt lei fjourtein dége

En füng knāp etj-a-wetj⁽¹⁷⁾.

Hé grênet en hé stênet⁽¹⁸⁾:

‘Wat woart-er fôn man brâi?’

En shrâid sin sālte tûre⁽¹⁹⁾,

Da lekten dil önj't strâi.

As Klaus nü ouers sün⁽²⁰⁾ wörd,

Gau ap tu 't hilleboard:

Dir stö sunt fjourtein dége

Dî brâi sü trou ferwoard.

Dugh as-er fôn-e krôge

Dāt hôlten lad⁽²¹⁾ nü nüm:

‘Ā fôi! hür üljsh en shamlî⁽²²⁾!

Ik grām mé shîf en krüm.

Ik stākel⁽²³⁾ kôn't ai lāste

Sün jören⁽²⁴⁾ tāderbrâi

Ai fāllî tu benjütten; -

Dugh êthe kôn'k-en âi.’

Klaus Klüt setj swār önj tôghte, -

Dir fün'r en gouen redj;

Glāi bîlket-er⁽²⁵⁾: ‘Nü hêw ik

En sâinél⁽²⁶⁾ tu-de tredj!’

Gau kamt-er âw-e bîne,

En gou han tu-de bānk;

Wat lāngt-er üt-et shāp⁽²⁷⁾ nü?

Āhā! en hûlew plānk⁽²⁸⁾.

(6) Fàrngek füng, voor den gek had.

(7) Tāderbrâi, boekweitpap.

(8) Jül, Kersttijd.

(9) Hālîén, heilige avond, Kerstavond.

(10) Lāngd, tastte.

(11) Fāt, schotel.

(12) Māst, schier, bijna.

(13) Krôge, ijzeren pot.

(14) Hilleboard, plank aan het voeteneinde der bedstede.

(15) Dî lêdre dei, den volgenden dag.

(16) Füng e kulle, kreeg de afwisselende koorts.

(17) Etj-a-wetj, droog noch nat, eten noch drinken.

(18) Grênet..stênet, grijnt..steent.

(19) Tûre, tranen.

(20) Sün, gezond.

(21) Lad, deksel.

(22) Hür ülsjh enz., bedorven door ouderdom en beschimmeld.

(23) Stākel, arme.

(24) Jören, dure.

(25) Glāi bîlket-er, blijde roept hij.

(26) Sâinél, naainaald.

(27) Shāp, kast.

(28) Hûlew plānk, fleschje, kruikje met brandewijn.

[p. 245]

 

Dan shāngt-ern⁽¹⁾ latjen sôpke⁽²⁾

 

En sét-en tu-de brâi:

 

‘Wan dü dî brai fertjard hêst,

 

Sü fêst⁽³⁾ dî snaps, - ours âi⁽⁴⁾!’

 

 

 

Nü fāngt-er önj tu èthen,

 

Dāt smāget lung âi gödj;

 

Dugh sjught-er dan dî sôpke,

 

Sü feit-er⁽⁵⁾ widder mödj.

 

Sü feit-er sunner wörmkrüd⁽⁶⁾

 

Dî brâi dugh bâi ham sét⁽⁷⁾;

 

Dir shugt hûm, dāt en sôpke

 

Bâi 'n manshe wunner dét.

 

 

 

En as Klaus nü fertjard hét

 

Dî brâi, sü üljsh en stif,

 

Dir güt'r sômôd⁽⁸⁾! dî sôpke

 

Önj-e krük önjtstê fàr⁽⁹⁾ önj't lif.

 

En dét sü heimsh en lāket⁽¹⁰⁾:

 

‘E müs fāngt hûm⁽¹¹⁾ ma spék;

 

Man lîwe Klaus, dir füng ik,

 

Dir füng ik - dé fàrngék!’

 

 

 

H.A. Carstensen.

(1) Shāngt-ern, schenkt hij in een.

(2) Sôpke, borreltje.

(3) Fêst, krijgt gij.

(4) Ours-âi, anders niet.

(5) Feit-er, krijgt hij.

(6) Sunner wörmkrüd, zonder wormkruid, zonder dwangmiddelen.

(7) Bâi ham sét, naar binnen.

(8) Sômôd, zoo waar, waarachtig.

(9) Onjtstê fàr, in stede van.

(10) En dét enz., en kijkt (doet) zoo oolijk en lacht.

(11) Hûm, men.