Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 3: Friesland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
AuteursrechtvrijIn faem op skjin pompierGa naar voetnoot(5).Hark, frysce feinten, hein en fier,
Ik wit in faem op skjin pompier,
Dy ken hast net mear wachtsje.
Wol immen graech in hertlap ha,
Och, gean den mar op hjarres ta!
Oars mat se yet forsmachtsje.
Hja het nou yn in wike of saunGa naar voetnoot(6)
Gjin frijer únder de azem hawn.
Dat ken se hast net hirdeGa naar voetnoot(7);
Hja het in bjusteren forlet.
Och, feinten, wês dôch gau biret!
Dat sloof mat holpen wirde.
| |
[pagina 55]
| |
It is for hjar net út to stean,
Om sneintojouns op bêd to gean,
Om heälwei tsienen hinneGa naar voetnoot(1),
En dôch, dat mat se kear op kear.
As 't langer dûrret, scil se n't mear
Fen hartsear sliepe kinne.
De frijers thinke nou misskien:
Dat is den fêst in raren-ienGa naar voetnoot(2)!
Licht thige ûnsjuchGa naar voetnoot(3) fen hölle;
Licht mist se wol ien fen de fiif,
Of is onfôege thoärGa naar voetnoot(4) en stiif,
Of bromt allyk in bölle.
Né feinten, dat is lang net wier!
Hwent altiid sjucht se like blier,
Hjar eagen binn' twa pyltsjes;
Hja stiet sa krudich op hjar ein,
En is fen lea sa kreasGa naar voetnoot(5) en kein
As skoärstiënmantel-byldtsjes.
En as se by in frijer sit,
Ho gôed se hjar den flije lit,
Dat mat onbîdich wêze!
Den is se n't stiif as hout of stien,
Mar krekt sa flant'richGa naar voetnoot(6) en sa grien
As lange wiete gêrzenGa naar voetnoot(7).
En o, hwet is hjar tonkje glêd!
Dat rept se hinne en wer sa rêd,
It is hast net to leauwen!
Sadat se siker, as se woe,
For klappermounleGa naar voetnoot(8) tsjinje koe
Om rotten to fordrjuwen.
Ek is se in rjuchte moadepop;
Hja pronket sneins hjar bjuster op;
Hja wit hwet nije swier is.
Hja blinkt fen lint en strykjes sa,
Dat elk der út bigrypt, dat hja
To keap en ek to hier is.
Ho mannich feint, dy 't nacht en dei
Syn sinnen kwelt en kwynt hast wei
Om ien oanbidlik famke,
Dat net for him to krijen is;
Hy bynt him oan in strie, dat 's wis.
Gean nei dit löddrich lamke!
Hy scil der treast fine yn syn smert;
In iepen mûle, in iepen hert
Scil hja him stellich biede.
Wol immen graech ris nei ien ta,
En wit er sels net gôed nei hwa:
Ik doar him hjar wol riede.
Hwent kekenGa naar voetnoot(9) is se yn 't minste net.
Né, komt er ien by hjar, dy het
Mar steat er op to meitsen,
Al is er ôeral oars forspein,
Al roan er blaukes, snein op snein, -
By hjar wer klear to reitsen.
Hja stjûrde nea nin frijer wei;
Hja wit er sels wol rieden mei,
Al komme er twa of thrije.
En den scil elk - der is gjin nôed,
Hwent hja forstiet hjar saken gôed, -
Fen hjar syn deel wol krije.
Hjar wenpleats sîz ik jimmer net;
Hja komt op elke merke en pret;
Soms ek yn frjemde tsjerken;
Hja laket fölle en sjucht hwet gleanGa naar voetnoot(10).
Nou ha 'k se gôedernôch biskreaun,
Om gau hjar op to merken.
Licht skynt it jimme nuver ta,
Dat sa 'n geryflik faem as hja
Sa lang op skjin pompier is.
't Komt thröch in misbigryp fen hjar:
Hja het de fêste miening mar,
Dat 't altiid skrikkeljier is.
| |
[pagina 56]
| |
En fölle feinten habbe in sin
Sa wûndre frjemd, dat hja dêrfen
Alheel ôfkearich binne.
Mar as in famke, for de wrâld,
Hjar fjûr hwet ûnd'r 'e yeske hâldt,
Den woll' se er ljeäver hinne.
As 't haske, sûnder dat it roan,
Him krije liet fen elk dy 't foun,
Hwet nöcht wier den it jeijen?
Rju fammen ha dat foär 't forstân;
Mar ek gûds binne er yn ús lân,
Dy 'r wol om thinke meije!
Waling Dykstra.
|
|