Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold– Auteursrechtvrij
[pagina 395]
| |
De Heer un syin Knecht. (Sauerland.)KauertGa naar voetnoot(1) was de Heer, un KoierkenGa naar voetnoot(2) was de Knecht. Kauert kummandäierde nit viel, un Koierken paräierde nit viel; denn sai machten te viel Kumpanigge byim Schnapsglase, un de Schnaps, dat wiet yi alle; mäket Heer un Knecht glyik. Des Owends hadden sai gewünhlik baide de KrauneGa naar voetnoot(3) vull, un duselden dann sou schlackerbäinig op iäre Schlopkabuisken, dat sik de Äine üwer den Andern schüppede. An der äinen Wand hadde Kauert syin KülterGa naar voetnoot(4), un an der andern Koierken. Niu krawwelden sai sik äines Owends auk mol imme schoinsten SchrüfGa naar voetnoot(5) in iäre Bedde un fengen an te schnuarken, ase wann de Sagemühle genge. Uemmen Tyit raip Kauert: ‘Koierken!’ - ‘Heer! battannGa naar voetnoot(6)?’ - ‘Koierken! myi dücht, et trekket up der Kamer.’ - ‘Heer! dat dücht myi auk;’ un sai schlaipen födder. Nit lange, do raip Kauert: ‘Koierken!’ - ‘Heer! battann?’ - ‘Koierken! myi dücht, dat Fenster stait uappen.’ - ‘Heer, et dücht myi auk!’ Koierken bläif leggen, un sai schlaipen födder. Nit lange dernoh do hett' et wier. ‘Koierken!’ - ‘Heer! battann?’ - ‘Koierken! myi dücht, et wür mal gutt, wann dat Fenster tau wör.’ - ‘Heer, et dücht myi auk.’ Koierken awer bläif ruhig leggen un rüppelde un roierde sik nit; un sai schlaipen födder. Endlik raip Kauert: ‘Koierken! mak dat Fenster tau!’ Füär saume Kommando kraïg Koierken den FrochtenGa naar voetnoot(7), sochte syine Baine iut dem Strauh, stont op un machte dat Fenster tau. Hai krawwelde an der Wand rümme un kraup wier in 't Bedde; of hai in 't richtige kam, wäit ik nit; un sai schnurkeden wier no Nauten. Awwer nit lange, do fenk Kauert ganz angesthaft an te raupen: ‘Koierken, Koierken!’ - ‘Heer, o Heer! battann?’ - ‘Koierken! et liet en Keerel in myime Bedde!’ - ‘Heer! in dem myinen auk!’ - ‘Ik schmyite den myinen deriut!’ - ‘Un ik den myinen auk!’ - Un jeder fenk an, sik met syime Keerel te frasseln, un dat gaffte en Sparteln imme Bedde, dat de Lakens rieten un det Strauh rümme flaug. Op äinmal gafft' et 'ne Knall, dat de BühnGa naar voetnoot(8) biusede, un Kauert raip: ‘Oh! Koierken! oh! Koierken!’ - ‘Heer! o Heer! bat is?’ - ‘Oh! Koierken! myin Keerel hiät mik iut dem Bedde schmieten!’ - ‘Heer! un ik hewwe der den myinen riuter schmieten.’ Ase de Sunne all hauge stont un de ZiegenhäireGa naar voetnoot(9) blais, do kam de Klainknecht op de Kamer un woll den Heeren wecken, un verwünderde sik in den Daut, dat Kauert füär dem Bedde laggte, un Koierken derinne, un dat det andere Bedde lieg was; un dai baiden riewen sik de Augen un de BlesseGa naar voetnoot(10), un verwünderden sik auk, un konnen gar nit bigryipen, biu dat taugohn was. Ik gloiwe awer, bai myi andächtig tauhoort hiät, dai kann't sik an den fyif Fingern aftellen. F.W. Grimme. |
|