Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
Auteursrechtvrij
[pagina 393]
| |
Jans Giästenköän.Drai Küennige waoren in Moargenland,
Ähr Land was so wied un so graut.
Se hadden sik swoaren, Jans Giästenköän soll
Boll stiärwen den siekeren Daud.
Dao plöägden se em in den daipen Grund,
Wu lagg em de Ärde so swaor.
Nu meenden se alle ganz sieker un fast,
Dat Giästenköän daud nu waor.
Män es nu dat Fröhjaohr wier quamm in dat Land,
Es 't riägnde so smöd' un so lau,
Dao stak he wier kriegel dat Köppken herut,
He glurde so niepen, so glau.
De Summer de quamm nu, dao ward et so warm,
Dao ward he so fett un so glatt,
Un rund üm den Kopp em, tu wiären den Fiend,
Viel spitziget Stachelwiärk satt.
Män nu quamm de Hiärvst, de was windig un kold,
Jans wurde so bleek, usse Mann,
De Knai' wurden krumm, un de Kopp em swaor,
BollGa naar voetnoot(1) lagg an den Grunde he an.
De Farwe verlaiht em, deGa naar voetnoot(2) giäl was es Gold,
Dat Aolder quamm Hals öäwer Kopp,
Dao quamm di so'n Völksken mit Saiszen heran,
Et was en unnüselen Tropp.
Se dängeldenGa naar voetnoot(3) nu ähre Saissen met Macht,
Un sneeden de Knaihe em dör,
Dann bunnen se em up de Kaore so fast,
Es wann he en Spitzboabe wöär.
Dann smeten se em up den Rüggen wier han,
Un slaogen nu krumm em un lamm,
Se purrden un draihden un stodden em dann,
Bes he in de Wannemüel quamm.
Se moken de BüdeGa naar voetnoot(4) mit Water nu full,
Dat Water stonn bes boawen an,
Dann plumskedi! - smeten se Jänsken der in,
‘Willt saihn, off he swemmen auk kann!’
| |
[pagina 394]
| |
Un dann wier herut, up de DoaneGa naar voetnoot(1) met em,
Wu was he so glainig un het,
O! wann he en Teken von Liäwen män gaff,
Dann daih'n se em alles tu Leed'.
Se drügden auk öäwer dat Für em ut,
Dat Mark noch von sine Gebeen',
Am laigstenGa naar voetnoot(2) quamm he met den Möller tu Maot,
De frimeld' em stur under 'n Steen.
Dann soagen se em all sin Hiärteblod ut,
Un drunken 't enander sik to,
Un kriegel un kriegeler waorden se dann,
So motwiälig doch, es der to
Jans Giästenköän oawer dat was di 'n Held,
En fürigen, ächten, dat was 't,
Wenn ener mehr Hiärteblod drinkt es he mott,
Dann mäk em dat Jänsken viel Last.
Drinkt ener met Maote, mäk Jänsken förwaohr
Dat Hiärtken so kriegel, so kraol,
Bedrövdheit un wat süss dat Hiärt is tor Pin,
Verdrifft Jänsken all up en Maol.
Jans Giästenköän, Jungens, sall liäwen, alloh!
De Gliäser män gau in de Hand!
He sall nich vergaohen, so lang' in de Weld
Noch is en Westfaolenland!
(Naar Burns.)
F. Zumbrook.
|
|