Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Nu schint de Sunne so hell un so klar. (Münster und umgegend.)

Nu schint de Sunne so hell un so klar,
Is Hiemel so daip un so wunderbla;
Kin Wölksken will gaen den wieden Weg,
Will laiwer sik sünnen in Sunnenlecht;

[p. 375]

 

Kin Vügelken singet in Hiemelschin,

 

Wa de Biecke lecht blenket, da slummert et in.

 

 

 

Dat Land süht swigend in Hiemelschin,

 

Äs wull et ganz Liäwen, ganz Sunnenglanz sin;

 

Sacht kraket dat Holt, lîs wiägt sik dat Blad,

 

Still ruskend läöp Biecksken sin'n sülwernen Pad.

 

Wu⁽¹⁾ en See so schiemert dat Karen⁽²⁾ in Gold,

 

Un süg⁽³⁾ vuller Fraide de Stralen so hold;

 

Un vull van Siägen, vull siäligen Sinn

 

Uäwer Äöhre de Äöhre so fröndlick süht hen.

 

 

 

Dach üäwer dat wiede, dat gliemernde Feld

 

Süht Waldes ensame, düstere Welt;

 

Un streckt sik ta'r⁽⁴⁾ Sunne de Äste met Macht;

 

Da innen is swigende, aisige⁽⁵⁾ Nacht.

 

Ut de Daipe kümmp stille de ensame Weg,

 

Gra allernde⁽⁶⁾ Eiken ümraget dat Steg,

 

Äs wull nu de Wald ut sik herut,

 

Äs wull he nu giwen sin egen Gelut.

 

 

 

O up dat Steg welk Hiemelsgesicht

 

Läöt brungoldne Locken waihen in Licht!

 

O dat Auge wu lecht, o dat Auge wu klar,

 

As dat Water so daip, äs de Hiemel so bla!

 

De witten Glieder so schiemernd un fin,

 

As de biewende Lucht in'n sunnigen Schin,

 

So fröndlick un kindlick in fröhlicken Sinn,

 

Et mög wull en luftiglick Rehelin sin.

 

 

 

Un häör! in den Wald dar stig en Gelut,

 

Un de Wind beginnt t' wiägen de Äöhren so lut,

 

Un dat Kiöcksken van fären giv liseren Klank,

 

Un de Vuegel upstiegend sinkt luten Gesank.

 

O weg is nu Alles! häb ik wakt ader dräumt?

 

Dat Äwendrauth nieden⁽⁷⁾ de Wolken all säumt.

(1) Wu, wie.

(2) Karen, Korn, Kornfeld.

(3) Süg, saugt.

(4) Ta'r, zur.

(5) Aisige, grauliche.

(6) Allernde, alternde.

(7) Nieden, unten.