[p. 374] | |
De Biëckumer Raothhuus-Püt. (Münster und umgegend.)Ji Narrn, ji seit(1) dat Veld dao an,
Un kriegt et nig by'n eene,
Wat dao de Strank bedüden kann
Met so viel Arms un Beene.
So lustert, 't is 'ne Narreriî
Von Biëckem un de Buörgerî.
O jerum! o jerum!
De Püt te Biëckem was maol vull
M' mog pütten, wat man pütten wull,
Et quamm der nix te guedde.
De Möörs(4) de wuodden endlix wahn
Un snauden den Buörmester an.
O jerum! o jerum!
‘Is dat us auk 'ne Obrigkeit!
Wat helpt us all dat stuoken!
Wann use vulle(5) Püt nig gait,
Wu könn wy Koffe kuoken?
De Muedde un den Gauskendreck(6),
Den suup je sölvst, ji uolle Gäck!’
O jerum! o jerum!
D' Buörmester trock de Aohrn(7) by'n Kopp,
He raip den Raoth by'n eene;
Se saiten un studeerden drop
Von acht Uhr bees nao eene.
‘Wu schaff wy men de Dryt(8) heruut,
Et gait us syn Liäwdag nig guot!’
O jerum! o jerum!
Raoth Sleifde sprack: ‘My dügt, et gönk,
Wenn wy'n Tropp Mannslüde naimen,
Un een sik dann an'n andern hönk,
Bees se nao unnern quaimen.’
Dao schreiden alle in den Saal:
‘Wahrhaftig, 't gait, der Donner hahl!’
O jerum! o jerum!
Un äs se sagten, mooken 't glyck
Buörmester un de Räöde;
De Biëckmer Buörger stellden sik
Vuör Geld un guede Wäöde.
Hans Vueggelnest quamm buo wen an,
't Was uoppenhaor de stärkste Mann.
O jerum! o jerum!
Un as der nu de ganze Strank
Honk in den Püt herunner,
Dao wuodden Hans de Arms so lank,
Et was auk gar kyn Wunner.
‘Seg, Mieke, gaoh naon Hüöker(9) hen,
Un hahl my eenen blaoen Twän(10)’
O jerum! o jerum!
Dat Wyf dat laip in vullen Trott,
Hans konn kuhm Aohm mehr krygen,
‘He, Junges, haolt ju fast, ik mott
Es in de Hände spygen(11)!’
Hedai't, un ehr he'n Baum wier pokk(12),
Dao laigens all int deipe Lokk.
O jerum! o jerum!
|