Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Dat Daudenhiempken. (Münster und umgegend.)

‘Ne Môder hadd’ en Söenken,

Dat was so'n gued, fromm Kind,

Un was so schöön un nüüdlik,

Äs nich viel Kinder sind;

We't sah, de sprack: ‘ei, süh doch,

Wu mi düt Kind geföllt!’

Sien Môder hadd't auk laiwer,

Äs alles in der Welt.

Men de laiwe Hêr hadd't laiwer,

Darüm he 't to sik namm,

De Môder wull vergaen,

Äs êr dat öewerkamm;

Se konn' sik gar nich tröösten,

Un grên bi Nacht un Dag

Uem dat Kind, dat êr begrâwen

In swatte Eede lag.

Nich lang', so was dat Kinnken

Bi Nachte wîr da,

Wo't süs sin' Môder alltît

Wull sitten un spielen sah;

Un grên de arme Môder,

So grên met êr dat Kind,

Doch alltît was 't verswunnen

Vör 'n êrsten Maergenwind.

Men äs se nich te jamern

Uphöörde Nacht un Dag,

Da quamm dat Kind in 't Hiempken,

So äs 't in 't Sark da lag,

Met't Kränsken in de Hare

Gonk 't sitten up 't Beddespann⁽³⁾,

To siner Môder Fööten,

Un sah se bedrööwet an.

Et sprack: ‘Höör up te jamern,

O laiwste Môder mîn,

Süs kann ik nich inslapen,

O lat din jamern sîn,

Süs wed min Daudenhiempken

Nich drüg, et is so klamm,

Wiel dine vielen Traenen

Darup fallt alltesam'.’

Äs dat de Môder höörde,

Gaw't êr en'n Tuk⁽⁴⁾ up't Heat⁽⁵⁾,

Se stillde êre Traenen

Un stillde êren Smeat.

De Nacht darup, äs wacker

De Môder in Bedde lag,

Da quamm dat Kind met'n Lechtken

In sine Hand un sag:

‘Süst du, min Hiempken wed drüge,

Nu hew ik Rü in 't Graw,

Wiel mine Môder den Jamer

Us'n Herrgott öewergaw.’

Da drog de Môder gedüldig

Un ane⁽⁶⁾ Traen' êr Lêd,

Da sleip dat Kinnken rüühig

Un sööt in swatte Eed'.

(3) Beddespann, Bettgestell.

(4) Tak, Zuck, Stosz, Schlag.

(5) Heat, Herz.

(6) Ane, ohne.